«Πάρθεν η Ρωμανία»

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλιν,

μηδέ σ’ αμπέλια ‘κόνεψεν, μηδέ σε περιβόλιν,

επήεν και ν’ εκόνεψεν σ’ Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.

Ένοιξεν τ’ έναν το φτερόν, σο αίμαν βουτεμένον.

Και σ’ άλλο το φτερόν εθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον.

Ατό κανείς ‘κι αναγνώθ’, κανείς ‘κι ξερ’ ντο λέει,

μηδέ κι ο Πατριάρχης μας με όλους τους ποπάδες.

Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.

Σίτια αναγνώθ’ και σίτια κλαίει, σίτια κρούει την καρδίαν:

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς, ‘πάρθεν ή Ρωμανία!

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν.

Επαίραν το Βασιλοσκάμ’ κι ελλάεν Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρια

κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.

Μη κλαις, μη κλαις Αϊ-Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι.

Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν ‘πάρθεν

Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

.