Μέχρι τις 3 Ιουνίου θα διαρκέσει  η έκθεση ζωγραφικής «Πρόσωπα» του Γιάννη Λασηθιωτάκη, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.  Στην έκθεση παρουσιάζονται 30 έργα, τα οποία ο καλλιτέχνης δημιούργησε τα τελευταία χρόνια. Ειδικά για την έκθεση στο Βυζαντινό Μουσείο φιλοτέχνησε επιπλέον μια σειρά έργων.

Αξιωματικός, 120Χ230 εκ, 2011, Ακρυλικό σε πανί

          Πρόκειται για ζωγραφική, η οποία επικεντρώνεται στη μελέτη της ανθρώπινης μορφής, θέμα που απασχολεί κατ’ αποκλειστικότητα τον καλλιτέχνη τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Η επιλογή των προσώπων γίνεται από φωτογραφικό υλικό που συγκεντρώνει ο ζωγράφος, με άξονα το φυσιογνωμικό αλλά και ψυχολογικό ενδιαφέρον των προσώπων. Στη συνέχεια αποτυπώνει τους χαρακτήρες με μια ιδιαίτερη τεχνική ύγρανσης του καμβά και αραίωσης του χρώματος.

Μοντέλο, 140Χ140 εκ, 2010, Ακρυλικό σε πανί

          Το μεταφυσικό και ψυχολογικό ενδιαφέρον των πορτραίτων, η ακινησία και η στοχαστική αλλά και μελαγχολική διάθεση των προσώπων, η μετωπικότητα και η συχνή απουσία φόντου είναι μερικές από τις εκλεκτικές συγγένειες της ζωγραφικής του με τη βυζαντινή τέχνη. Η παρουσία των έργων του Λασηθιωτάκη στους χώρους του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου αποτελεί ένα βήμα διαλόγου της σημερινής τέχνης με αυτή του παρελθόντος.

Νίνα, Ακρυλικό σε πανί, 140χ200εκ,2005

          Όπως άλλωστε σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης η Διευθύντρια του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Δρ Αναστασία Λαζαρίδου, «Οι σκοτεινές και γήινες αποχρώσεις που χρησιμοποιεί και η ένταση του φωτός και της σκιάς αναδεικνύουν τις φόρμες των μορφών του.  Διαλέγει καθημερινούς ανθρώπους που τους μετουσιώνει σε «αγίους».  Οι φιγούρες του έρχονται σε διάλογο με τις μορφές των βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων.  Το υποκείμενο ανυψώνεται σε σύμβολο.  Γίνεται σχεδόν υπερβατικό».

Στέλλα, 180Χ250 εκ, 2009, Ακρυλικό σε πανί

            Η Ιστορικός της Τέχνης Άννα Αλεξανδρή γράφει: «Αυτό που ενδιαφέρει τον καλλιτέχνη είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε φυσιογνωμική ιδιαιτερότητα να τοποθετήσει τις μορφές σε μια ατμόσφαιρα διαφορετική από αυτή του ρεαλισμού του φωτογραφικού πρωτοτύπου…Βασικό συστατικό στοιχείο του καλλιτεχνικού προβληματισμού στην ενότητα των «Προσώπων» αποτελεί ο διάλογος του Λασηθιωτάκη με την ιστορία της ζωγραφικής, ο οποίος καταλήγει σε ένα παιχνίδι, ένα κλείσιμο του ματιού, ενσωματωμένο εικονογραφικά στις συνθέσεις του».