O αλχημιστής των μορφών και των χρωμάτων

Μια φορά – εκεί που τον κατασκοπεύαμε από τον δρόμο – γύρισε αναπάντεχα την πλάτη του και, κοιτώντας μας μ’ ένα περίεργο μειδίαμα, έτεινε το δάκτυλο προς το δημιούργημά του. «Τι λες, Αντωνάκη; Να βάλω εδώ λίγο παραπάνω μοβ;» Σύξυλο το αγόρι στο οποίο απευθύνθηκε (ήταν ο μικρούλης αδελφός ενός από τους φίλους μου). Μόλις συνήλθε, σήκωσε απλώς τους ώμους του. Είχαμε μείνει κόκαλο, απορώντας πώς ήταν δυνατόν να μας είχε αντιληφθεί ο αλλόκοτος εκείνος αλχημιστής των μορφών και των χρωμάτων. Μόνο αν είχε μάτια και στη ράχη θα μπορούσε να ξέρει τι γίνεται πίσω του. Υπήρχε περίπτωση το υπερκόσμιο εκείνο μοντέλο που το αναπαριστούσε με τη ζωγραφιά του να είχε ψιθυρίσει στον πιστό καλλιτέχνη πως κάποια παιδιά στέκονται πιο πέρα στον δρόμο και τον χαζεύουν. Ειπώθηκε κι αυτό από κάποιον ανάμεσά μας που διέθετε ντετεκτιβίστικο μυαλό. Είχε συνεπώς την ευχέρεια ο άνδρας, εάν ήθελε, να στραφεί ξαφνικά και να μας πιάσει στα πράσα. Και το έκανε πράγματι μερικές φορές. Τα χάναμε έτσι που τον βλέπαμε να γυρίζει απότομα προς τη μεριά μας τη στιγμή που νομίζαμε ότι ήμασταν τέλεια προφυλαγμένοι.

Στην αρχή η κουβέντα εκείνη που είχε πετάξει ο πιο φιλύποπτος της παρέας, ότι μας κατέδιδε δήθεν στον ζωγράφο ο άγιος, ακούστηκε σαν ένα αστειάκι από αυτά που αφθονούν στις εφηβικές παρέες. Στο δεύτερο παρόμοιο επεισόδιο πήραμε το αστείο περισσότερο σοβαρά. Άλλη εξήγηση δεν χωρούσε. Εκτός πια κι εάν υπήρχε κάποιο καθρεφτάκι μέσα στο δωμάτιο και μας πρόδιδε. Αλλά δεν βλέπαμε, όσο και να ψάχναμε με το βλέμμα μας, τίποτα τέτοιο. Σημασία έχει ότι το παιχνίδι μ’ εκείνη τη γενειάδα που μια την παραμονεύαμε και μια μας αιφνιδίαζε συνεχίστηκε. Μετά από κάποιον καιρό ο Αντωνάκης προσεκλήθη από τον ίδιο τον κύριο Πέτρο στο εργαστήριό του, και θα το πιστέψετε; Μπήκε, και μάλιστα μόνος. Ο βιβλικός εκείνος άνδρας τον φίλεψε καραμέλες, τον κατατόπισε και συνέχισε τη δουλειά του, έχοντας δίπλα το παιδί που παρακολουθούσε με μισάνοιχτο στόμα και διάπλατα μάτια. Εμείς οι άλλοι χάσκαμε το ίδιο, βλέποντας την εξέλιξη απ’ έξω. Ο μικρός επισκέπτης έγινε αργότερα ζωγράφος` εκείνη η μέρα προφανώς τον σφράγισε. Άφησαν και σε μένα έντονα ίχνη τα περάσματα μου από εκείνο τον χώρο. Ερχόταν από εκεί μέσα μια ακαθόριστη κεντρομόλος δύναμη προς την οποία  δεν ήταν δυνατόν να μην ανταποκριθώ, να μη θελήσω να μπω σ’ αυτό το δωμάτιο, παράξενο άντρο ενός ιδιότροπου και μαζί ναϋδριο μιας μυστικοπαθούς αφοσίωσης που σπιρούνιζε τη φαντασία μου.

Δεν άργησε να έρθει και η δική μου σειρά να λάβω την ανάλογη πρόσκληση. Την πρώτη φορά που πήγα, ο χώρος ήταν πλημμυρισμένος από το σύθαμπο ενός φθινοπωρινού δειλινού. Κοίταγα άπληστα γύρω. Τα συμπράγκαλα εκεί μέσα, τα παραφερνάλια μιας τέχνης που πλησίαζε την ιερουργία, οι μυρουδιές απ’ τις βαφές και τα νέφτια, και πρώτα απ’ όλα ο ίδιος αυτός, ο άνδρας με τη μορφή ερημίτη (τη σπηλιά του θα πρέπει να την έζωναν σκορπιοί και οχιές κάθε λογής, ανίκανες όμως να τον ταράξουν), αυτός ο άνδρας μ’ άφησε να καταλάβω ότι όποιος δίνεται πολύ σε ό, τι επιλέγει δέχεται την ευεργετική επιρροή μέσα του αόρατων συμμάχων. Από κάπου αντλεί εφεδρείες. Έτσι μόνο εξηγείται η ικανότητα του να μην πεινά και να μη νυστάζει όταν καταπιάνεται μ’ αυτό που θέλει, που το θέλει πάρα πολύ. Πρέπει πρώτα να δώσεις, για να σου δοθεί κατόπιν ό, τι χρειάζεσαι. Κι εκείνος ο άνδρας χρειαζόταν απλώς να τον αφήνουν ήσυχο για να ασκεί ένα πάθος που δεν το συντηρούσε παρά μόνο με τέμπερες και λαδοχρώματα.