Γερόντισσα Ευστοχία: Οι άνθρωποι της χάριτος γεμίζουν από φως Χριστού και η καρδία τους πληρούται από πνευματική ηδονή!

Γερόντισσα Ευστοχία Γούναρη, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής «Ευαγγελισμού της Μητρός του Ηγαπημένου» Πάτμου.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

«Τέλειοι γίγνεσθε»
«Διὰ τὰς ἐλλάμψεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»: Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐρήμου ἠγωνίζοντο πρῶτα ἀπ’ ὅλα γιὰ νὰ νικήσουν τὰ πάθη των. Ἐκεῖ δὲ ποὺ προσηύχοντο, ἡρπάζοντο, ἐγέμιζον ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως μέσα καὶ ἔξω. Ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἡρπάγη μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, οὕτω καὶ αὐτοί.

Στὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων Πατέρων βλέπομεν ἀξιώματα ἀληθινὰ καὶ ὄχι παραμύθια. Ἔφθασαν πραγματικὰ ἕως τρίτου οὐρανοῦ καὶ δὲν ξεύρουν πῶς· ἐντὸς τοῦ σώματος, ἐκτὸς τοῦ σώματος;

Καὶ κάνει κανεὶς τὴν σύγκρισιν· ἄνθρωποι καὶ αὐτοὶ καὶ ὅμως πόσο ὑψηλὰ ἔφθασαν, κι ἐμεῖς ἅραγε τί εἴμεθα ἄνθρωποι ἢ ζῶα τετράποδα;

Διὰ τοῦτο οἱ Ἁγιορεῖται καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, συνεχῶς λέγουν, «Κύριε, φώτισον τὸ σκότος μου».

Κατ’ ἀρχὰς διὰ τῆς προσευχῆς των βλέπουν λέγουν θαμπὰ κάτι ἀπὸ τὸ πνευματικὸ φῶς, ὅπως τὰ σύννεφα· ὅταν προχωρήσουν πολὺ καὶ ξαστερώσει, τότε βλέπουμε τὰ ἄστρα.

Ἀλλοίμονο σ’ ἐκεῖνον ποὺ προσεύχεται καὶ θέλει νὰ δῇ ἀμέσως τὸ φῶς.

Καθένας θὰ ξεκινήσῃ νὰ κόψῃ τὸ θέλημά του, νὰ σκοτώσῃ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, ζητῶν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ φθάνοντας εἰς ἄκραν ταπείνωσιν, ἕως ὅτου γίνει δοῦλος πάντων.

Ταπεινὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐξυπηρετεῖ στὶς ἀνάγκες, ἀλλὰ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος
δὲν θίγεται, ὅταν θέλουν νὰ τοῦ κόψουν τὸ θέλημά του. Χερουβεὶμ δὲν πρόκειται νὰ γίνωμεν, ἀλλ’ ἂς μπορέσωμεν ν’ ἀποκτήσωμεν ταπείνωσιν καὶ ἀγάπην διὰ νὰ σωθοῦμε.

Οἱ ἄνθρωποι τῆς χάριτος γεμίζουν ἀπὸ φῶς Χριστοῦ καὶ ἡ καρδία τους πληροῦται ἀπὸ πνευματικὴ ἡδονή. Ὅ,τι τρώγουν, νομίζουν ὅτι εἶναι χόρτα, σχεδὸν δὲν τρώγουν καθόλου.

Διδάσκονται μόνον ἀπὸ τὴν χάριν τὰς ἀληθείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Νὰ συνηθίζει κανεὶς μὲ τὴν ἔφεσιν αὐτὴν νὰ πλησιάζῃ τὸν Θεὸν καὶ σιγά-σιγὰ θὰ τοῦ γίνη ἕξις καὶ θὰ εἰσέλθῃ μέσα του τὸ ἅγιο Φῶς.

Ἂς ἐλπίσωμεν ὅτι οἱ Ἅγιοι θὰ μᾶς βοηθήσουν πῶς νὰ σκεπτώμεθα πάντα τὰ οὐράνια, διότι τὰ πάθη εἶναι ὀλέθρια καὶ καταστρέφουν καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν.

Ἀγώνας λοιπὸν χρειάζεται, διὰ νὰ ρίξωμεν τὸ “ἐγώ” μας, τὸ ὁποῖον εἶναι σιδηροῦν τεῖχος, ποὺ χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ: “ἐν τῷ Ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια”. Θὰ βλέπωμεν τοὺς ἁγίους εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ντρεπώμεθα, διότι δὲν εὐτρεπίσαμεν τὸ ἔνδυμα τοῦ οὐρανίου νυμφῶνος».
5/8/1973

Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία, «Γέροντες και Γυναικείος Μοναχισμός», έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.