Απόστολος Παύλος, Η αρπαγή των Ελλήνων και η δική του επιφοίτηση και αρπαγή!

Ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Μακεδονία κατόπιν προσκλήσεως. Ή καλύτερα μετά από έκκληση! Ένα sos που έλαβε: «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν».

Και έτσι ο Απόστολος των Εθνών, αφού διάβηκε τα θαλάσσια σύνορα που χωρίζουν την Ασία από την Ευρώπη από την νήσο Σαμοθράκη έφτασε στην Νεάπολη (την σημερινή Καβάλα). Και από τότε και σε κάθε πέρασμά του από κάθε πόλη δημιουργούσε και μια νέα πόλη. Το ίδιο, βεβαίως, έκανε και στην Κύπρο, στην Μικρά Ασία και όπου αλλού βρέθηκε.

Νέα ήθη, πλέον, σημάδεψαν για πάντα τις πόλεις που επισκεπτόταν και τελικά ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό! Ένας νέος κόσμος αναδύθηκε εκ του Τάφου!

Εξ Αναστάσεως!

Ιδιαίτερο, όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποδοχή του αναστάσιμου κηρύγματος από τους εθνικούς, τους Έλληνες, τους έχοντες ελληνική παιδεία και στην ουσία ελληνική νοοτροπία. Τρόπο του νου (σκέπτεσθαι), και βεβαίως, της καρδιάς (αγαπάν)!

Η πλούσια παρακαταθήκη των Ελλήνων, των εθνικών, σε θεούς, μύθους, ποίηση, λοιπές τέχνες, φιλοσοφία, επιστήμες, ιστορία, παραδόσεις, ακόμη και επικές συρράξεις-πολέμους, για ποικίλους λόγους δεν τους απέτρεψε να εγκολπωθούν και να κάνουν οίστρο της ζωής τους την σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου.

Οι μυθικοί θεοί και οι ημίθεοι πολύ σύντομα κατέρρευσαν μέσα τους σαν μαριονέτες, και μάλιστα ορισμένες φορές και «εξ επαφής», με το πρώτο άκουσμα της φωνής των Αποστολών. Ή και όταν ακόμη η σκιά των Αποστόλων ευεργετούσε και θεράπευε χωλούς και κάθε είδους παραλυσία!

Έτσι οι Απόστολοι δεν σκιαμαχούσαν δέρνοντας με λόγια τον αέρα, αλλά ευλογούσαν και θεράπευαν και με την σκιά τους!

Οι Έλληνες, άνθρωποι με ιδιαίτερη καλλιέργεια και διαμορφωμένοι από την ευρύτερη περιρρέουσα πνευματική, μορφωτική και πολιτισμική ατμόσφαιρα και με μία πλούσια γλώσσα η οποία τους βοηθούσε να αντιλαμβάνονται και να ζουν βαθιά πράγματα και καταστάσεις, αφήνονταν πλέον στους λόγους των Αποστόλων και ησύχαζαν παρά τους πόδας τους.

Μια τεράστια παράδοση έμοιαζε να παραδίδεται αμαχητί στον λόγο των Αποστόλων, και εν προκειμένω του Παύλου, στον οποίο ψηλαφούσαν με τον νουν και την καρδιά τους την αλήθεια! Η προετοιμασία τους για να ανοιχτούν στο παράδοξο έμοιαζε πως ήταν και νοητική και καρδιακή. Και είχε γίνει από καιρό. Περίμεναν μόνον ο Λόγος να σαρκωθεί και να κηρυχθεί και σε αυτούς.

Ακόμη και ανάμεσα στους σοφούς Αθηναίους, τους «κατά πάντα δεισιδαιμονεστέρους» (θρησκευόμενους) οι οποίοι είπαν στον Απόστολο Παύλο πως θα σε ξανακούσουμε, βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι από την πρώτη στιγμή ένιωσαν την αλήθεια του μηνύματός του.

Έτσι επήλθε η κατάρρευση των ανθρωπόμορφων θεών των Ελλήνων, των εθνικών, ενώπιον της εμφάνισης και παρουσίας του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού στην ιστορία και στις καρδιές των ανθρώπων!

Αυτοί που θεωρούσαν το κήρυγμα της Ανάστασης ως μωρία παραδόθηκαν ολοκληρωτικά εν τέλει σ’ αυτό .

Και αυτό το κράτησαν βαθιά μέσα στην καρδιά τους ως πίστη και ως ελπίδα για να ζήσουν μεστά. Ενώ θεώρησαν πως άξιζε για την βαθιά αυτή πεποίθησή τους να πεθάνουν, να μαρτυρήσουν: Άνδρες, γυναίκες, παιδιά!

Ακόμη και νηπιομάρτυρες!

Αντιθέτως, οι αναμένοντες τον μεσσία Ιουδαίοι στράφηκαν εναντίον Του. Ως επαναλαμβανόμενη κακιά συνήθεια να φονεύουν τους προφήτες, χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν όσα τους αποκαλύφθηκαν γι Αυτόν από αιώνες, αλλά και να καταλάβουν τα πιο εξόφθαλμα και χειροπιαστά σημεία και τέρατα που γίνονταν μπρος στα μάτια τους από τον ίδιο τον μεσσία.

Οι Έλληνες καλωσόρισαν εντός τους μια πίστη που ξεπερνούσε όχι μόνο τον φόβο του θανάτου και τον θάνατο, αλλά και την ίδια την ζωή και την ύπαρξή τους!

Αλλά πώς έγινε αυτό;

Φαίνεται πως παραδόθηκαν χωρίς περιστολή και εξ ολοκλήρου στον Θεάνθρωπο και κατά συνέπεια και οι ίδιοι κατελήφθησαν ολοκληρωτικά από την θεία αγάπη, τον θείο έρωτα! Και σ’ αυτήν την απροσδόκητη θεία μανία που τους διακατείχε -σαλότητα θεία και διά Χριστόν πέστε την- δεν μπορούσε καμία πλέον σοβαροφάνεια και συμφέρον  να τους κρατήσει να ζουν μέσα σε οποιαδήποτε ματαιότητα, χωρίς να ομολογούν και να μαρτυρούν τι ήταν αυτό που τους κρατούσε στην ζωή!

Αυτόν που ήταν η ζωή τους όλη!

Και ο Απόστολος Παύλος ήταν ένας από τους πρωτοκορυφαίους ενορχηστρωτές και χοράρχες αυτής της ανοιχτής βιωματικής αναστάσιμης εξέλιξης που διαμόρφωνε και ζύμωνε όλο το φύραμα και το οποίο συνεχώς αυξανόταν.

Μετατρέποντας τον εθνικό, ελληνικό κόσμο σε έθνος άγιο, αλλά και ολόκληρη την οικουμένη.

Και ο ελληνικός κόσμος έχει, βεβαίως, και αυτός την δική του ιδιαίτερη συμβολή σ’ αυτό το ζύμωμα. Που προφανώς δεν ήταν μόνο τα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, όπως για παράδειγμα η γλώσσα που στην συνέχεια έγινε η ραχοκοκαλιά για την διατύπωση της ακριβούς πίστεως, αλλά κυρίως οι άνθρωποι που εγκολπώθηκαν το κήρυγμα των αποστόλων και του Αποστόλου των Εθνών Παύλου!

Αυτοί οι ίδιοι που, όπως προαναφέραμε, προσφέρθηκαν αυτοβούλως και με χαρά πολλή, φιλότιμο και αγάπη ως μάρτυρες. Μαρτυρώντας την πίστη τους που ξεπερνούσε τον θάνατο και σήμαινε Ανάσταση!

Ταυτοχρόνως μεταλαμπάδευαν βιωματικά και την εμπειρία της Αναστάσεως σε πλήθη κόσμου!

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος ως τυπικός και γνήσιος Ιουδαίος ήταν αρχικά ένα πρόσωπο που απεχθανόταν τον Χριστό, και μάλιστα κυνηγούσε τους αποστόλους και τους πιστούς.

Η συνάντηση, όμως, μαζί Του τον «τύφλωσε» και τον φώτισε συνάμα! Χωρίστηκε και αυτού η ζωή του στα πριν και τα μετά… Λησμονώντας πλέον τα πριν, επεκτεινόμενος στα μέλλοντα!

«Αλλά πώς προέκυψε αυτή η νέα κατάσταση σ’ αυτήν την ψυχή», αναρωτιέται κανείς; Επενέβη ο Θεός στην ζωή ενός ανθρώπου και τον αλλοίωσε καλώς, αλλά με το ζόρι και εις πείσμα των δικών του προθέσεων;

Ή επειδή ο Θεός γνώριζε τις ικανότητές του τον ήθελε από την δική του μεριά αλλάζοντάς του τα… φώτα; Τα πνευματικά, εννοείται! Διορθώνοντάς του και τον τρόπο που έβλεπε τον Εσταυρωμένο που θανάτωσαν οι ομόπιστοί του; (Κάτι στο οποίο και αυτός συμφωνούσε)!

Προφανώς αυτό που έγινε ούτε με το ζόρι πραγματοποιήθηκε και πολύ περισσότερο δεν έγινε εις βάρος του! Παρ’ όλο που ό,τι συνέβη ήταν έκτακτο και παράδοξο!

Κάτι ευαίσθητο, βαθύ και ιδιαίτερο διέγνωσε μέσα του ο Θεάνθρωπος και αυτό είλκυσε την χάρη του Θεού!

Η ιδιαιτερότητα της ψυχοσύνθεσης του Αποστόλου Παύλου δεν φαίνεται μόνο στα αποτελέσματα του κηρύγματός του, αλλά και στις Επιστολές του.

Ένας ιδιαίτερος Παύλειος λόγος-τρόπος-τόπος-κόσμος ο οποίος αγωνιά, νουθετεί, παρηγορεί και προτρέπει συνάμα τους πιστούς να μην σκέφτονται και να μην πενθούν ως οι μη έχοντες ελπίδα!

Και από την ελπίδα που ξεπερνά την θλίψη του θανάτου και τον ίδιο τον θάνατο αφήνει τον εαυτό του να ξεχειλίσει και να εκφραστεί εγκάρδια σμιλεύοντας τον πιο στιβαρό, αιώνιο και ανεξίτηλο ύμνο της αγάπης.

Αυτά είναι ορισμένα από τα παράδοξα τα τελούμενα σήμερον εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου που συμπίπτουν, μάλιστα, με την γιορτή της απόδοσης της Πεντηκοστής!

Και ο Απόστολος Παύλος ο οποίος έλειπε από εκείνο το πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος που κατέκλυσε τους Αποστόλους δικαιούταν και ένα ολόδικό του!

Αυτή ήταν η δική του επιφοίτηση, η αρπαγή του από τον Θεό στην πορεία του προς Δαμασκό!

Και έτσι έμαθε και ο ίδιος να γίνεται τοις πάσι τα πάντα και να αρπάζει τους ανθρώπους με την ίδια αγάπη, επιμονή, αλλά και διάκριση «ίνα ώσι εν»!

Να έχουμε τις ευχές και τις ευλογίες του!

Χρόνια σας πολλά!