Ο Ιησούς Χριστός, το ιερώτατον Πάσχα

Η λέξις «Πάσχα» σημαίνει διάβασις(*). Εόρταζαν οι Εβραίοι το Πα­σχα, δηλαδή την διάβασί τους από την δουλείαν της Αιγύπτου στην γην της επαγγελίας. Αλλά αυτό το πάσχα ήταν προεικόνισις του αιωνίου Πα­σχα, του αληθινού Πάσχα, το οποίον λαχταρούσε όλη η ανθρωπότης. Πως, όχι απλώς θα ελευθερώνονταν οι άνθρωποι από μια δουλεία ανθρώ­πινη, αλλά πως θα ελευθερώνονταν από την σκλαβιά του θανάτου. Και αυτή την διάβασι εκ του θανάτου εις την ζωήν, την έκανε ο νέος Μωυσής. Ο παλαιός Μωυσής πέρασε τον λαό από την Αίγυπτο στην ελευθερία. Ο νέος Μωυσής, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μας πέρασε εκ του θανάτου εις την ζωήν· είναι το Πάσχα μας, όπως λένε και οι ιεροί ύμνοι που εψάλαμε απόψε: «Πάσχα … ιερώτατον Χριστέ»[1].

Ο Χριστός είναι το ιερώτατον Πάσχα, η μετάβασίς μας εκ του θανάτου εις την ζωήν. Όμως, για να μπορέση ο Κύριος να μας εξαγάγη εμάς, τους αδελφούς Του, τα παιδιά Του, εκ του θανάτου εις την ζωήν, έπρεπε ο Ίδιος να μπη στην διαδικασία του θανά­του και να νικήση τον θάνατον προσωπικά. Και αυτό έκανε με άπειρη αγάπη και ταπείνωσι για μας. Ο Ιδιος ανεδέχθη τον θάνατό μας, ώστε διά του θανάτου Του να τον νικήση και να μας χαρίση την αιώνιον ζωήν.

Τώρα ξέρουμε, ότι όποιος θέλει να μετάσχη στην Ανάστασι του Χρι­στού, πρέπει να ενωθή με τον Χριστό. Δεν μπορεί κανείς μόνος του να πε­ράση εκ του θανάτου εις την ζωήν. Εάν τότε, στην Παλαιά Διαθήκη, χρει­αζόταν ένας άνθρωπος, ο Μωυσής, να οδηγήση τον λαόν από την δουλεία στην ελευθερία, πόσο μάλλον τώρα χρειάζεται όχι ένας άνθρω­πος, δεν φτάνει ένας άνθρωπος, αλλά χρειάστηκε ένας Θεάνθρωπος, για να μπο­ρέση να μας περάση εκ της δουλείας του θανάτου, των παθών, της αμαρ­τίας, του διαβόλου, «εις την ελευθερίαν των τέκνων του Θεού»[2], διά του θα­νάτου Του και της Αναστάσεώς Του.

Αυτό το μεγάλο γεγονός, αυτό το Πάσχα εορτάζομε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σήμερα σε όλο τον κόσμο, και μας δίδεται η ευκαιρία για μια ακόμα φορά να εκφράσωμε την μεγάλη μας ευγνωμοσύνη προς τον Κυ­ριο, για το μεγάλο Του δώρο που είναι η Ανάστασίς Του και η ανά­στασίς μας. Αλλά, όπως όλα τα δώρα του Θεού είναι μεν δώρα δικά Του, αλλά πρέπει, χρειάζεται, για να τα αξιοποιήσωμε, εμείς να τα αποδε­χθού­με και να τα καλλιεργήσωμε, έτσι και αυτό το δώρο της Αναστάσεως δεν θα μας ωφελήση, εάν εμείς οι ίδιοι δεν ζητήσωμε το δώρο και δεν γίνωμε άξιοι του δώρου.

Και [για] το πώς θα γίνουμε άξιοι του δώρου, ακούσαμε από ένα Γε­ροντα της Ορθοδοξίας, τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς, θεολόγον μεγάλον, αλ­λα και άγιον άνθρωπον, Σέρβον στην καταγωγή, ο οποίος μας είπε, πως ε­μείς θα γίνουμε άξιοι του δώρου της Αναστάσεως: με τον αγώνα μας κατά της αμαρτίας[3]. Κάθε αμαρτία μας φέρνει στον θάνατο. Κάθε νίκη κα­τα της αμαρτίας μας φέρνει στην αιώνια ζωή. Και ο π. Ιουστίνος ήταν αν­θρωπος της Αναστάσεως, ήταν μεταξύ των αναστημένων ανθρώπων, αυ­των, οι οποίοι από τώρα έλαβαν τα σπέρματα της Αναστάσεως και γι’ αυτό έχουν ήδη μεταβεί εκ του θανάτου εις την ζωήν. Η Εκκλησία μας ει­ναι γεμάτη από αναστημένους ανθρώπους, παλαιούς και νέους, οι οποί­οι είναι και για μας και φως, και ελπίδα και δύναμις.

Ευχαριστούμε τον Αναστάντα Κύριον και παρακαλούμε την αγα­θο­τητά Του να μας φωτίση κι εμάς και να συμπεριληφθούμε στην συνο­δεία των αναστημένων ανθρώπων, οι οποίοι διαμέσου των αιώνων Τον ακο­λουθούν. Μια μεγάλη πορεία. Μπροστά πηγαίνει ο Σταυρωθείς και Ανα­στας Κύριος και από πίσω οι εσταυρωμένοι και αναστημένοι Χριστια­νοί. Διότι κι ο Χριστιανός δεν μπορεί να είναι αναστημένος, εάν προηγου­με­νως δεν είναι σταυρωμένος, δεν εσταύρωσε τα πάθη του και τον πα­λαιόν άνθρωπον. Σ’ αυτή την λιτανεία μας καλεί ο Κύριος. Και εμείς θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε. Η αδυναμία, η ακηδία μας, τα πάθη μας μας εμπο­δίζουν. Αλλά παρόλα αυτά, πρέπει να αγωνιστούμε από αγάπη για τον Θεό, από αγάπη για τον Χριστό, και από αγάπη για την δική μας σω­τηρία.

Εύχομαι, ο Αναστάς Κύριος να είναι πάντοτε μαζί μας και στις διά­φορες δυσκολίες της ζωής μας. Αλλά, και κυρίως, ο Κύριος να είναι μαζί μας την ώρα που θα φεύγουμε από αυτόν τον κόσμο και θα αντιμετω­πίσωμε προσωπικά τον θάνατό μας, που είναι η πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής μας. Είναι οι πιο δύσκολες εξετάσεις που θα δώσωμε. Πολλές φορές καλούμεθα να δώσωμε εξετάσεις σ’ αυτή την ζωή, πνευματικές εξετάσεις εννοώ, αλλά οι τελικές εξετάσεις και οι πιο δύσκολες είναι εκείνες τις ο­ποίες θα δώσωμε την ώρα του θανάτου μας. Μακάρι, εκείνη την ώρα να είμαστε γεμάτοι από την Χάρι και το Φως του Αναστάντος Κυρίου μας, ώστε και η έξοδός μας εκ του κόσμου τούτου να είναι εν τω Φωτί του Ανα­στάντος Χριστού.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Ακούστε την ομιλία:

Σημειώσεις:

(*) Ομιλία στην Τράπεζα της Μονής, το Πάσχα του 2007.

[1] Πρβλ. «Ω Πάσχα το μέγα, και ιερώτατον, Χριστέ» (τροπάριον θ’ ωδής του Κανόνος της Αναστάσεως).

[2] Ρωμ. 8,21.

[3] Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Καταδικασμένοι να είναι αθάνατοι, «Φιλοσοφικοί Κρημνοί», εκδ. Ι. Μ. Χιλανδαρίου, σελ. 160, παρ. 3.