Όσιος Θεόφιλος ο Μυροβλύτης, Τι ζήτησε για την σορό του, η υπακοή του μαθητή του, η μυροβλυσία!

Άγιος Θεόφιλος μυροβλύτης. Φορητή εικόνα, Μονή Αγίου Παύλου • 19ος αι. Από: «Άγιοι του Άθω» https://saints-of-mount-athos.blogspot.com/

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γενόμενος δε πλήρης ημερών ο αοίδιμος, προεγνώρισε τον θάνατον αυτού· διό και έγραψεν ομολογίαν της πίστεως και διαθήκην ιδιόχειρον εποίησεν έπειτα προσκαλέσας και ιερείς ετέλεσε και το Ευχέλαιον εν ημέρα Πέμπτη της εβδομάδος· λαβών δε παρά πάντων συγχώρησιν, και εις πάντας δους, κατά την Παρασκευήν ησύχασε.

Τω δε Σαββάτω εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και τω Θεώ ευχαριστήσας περί πάντων, εκάλεσε τον μαθητήν του Ισαάκ (όστις ήτο πρόθυμος εις τα πνευματικά, εις την υποταγήν τέλειος και μιμητής του διδασκάλου αυτού), και δίδει εις αυτόν εντολήν τοιαύτην:

«Όταν αποθάνω, μη ομολογήσης τούτο εις ουδένα, αλλ’ ουδέ τα έθιμα της ταφής εκτελέσης, μόνον δέσε σχοινίον εις τους πόδας μου, και σύρε με και ρίψε με εις το δάσος εις μέρος κρύφιον, ίνα με φάγωσι τα θηρία· πλην λειτουργίας και μνημόσυνα ποίησον όσα δυνηθής».

Τούτο δε εποίησεν ο Όσιος, όπως φύγη την δόξαν και τιμήν των ανθρώπων· διότι εγίνωσκεν ότι οι Αγιορείται, διά την πολλήν ευλάβειαν, την οποίαν είχον προς αυτόν, έμελλον να τιμήσουν το λείψανον αυτού ως άγιον.

Ταύτα παραγγείλας ο Όσιος εις τον μαθητήν και εξαπλώσας τους ωραίους αυτού πόδας, και «Κύριε Ιησού Χριστέ» ειπών, «δέξαι το πνεύμά μου», εκοιμήθη τον εις τους Οσίους πρέποντα ύπνον, εν έτει από Χριστού ͵αφνη’ (1558) Ιουλίου η’ (8η) εν ημέρα Κυριακή, προτού να ανατείλη ο ήλιος. Και τοιουτοτρόπως συνηριθμήθη ο Ιερεύς εις τους Ιερείς, ο Όσιος εις τους Οσίους, ο Δίκαιος εις τους Δικαίους και ο Ισάγγελος εις τους Αγγέλους, και χαίρει νυν εν ουρανοίς και αγάλλεται, βλέπων πρόσωπον προς πρόσωπον εκείνον τον οποίον εκ ψυχής ηγάπησε, τον γλυκύτατον Ιησούν Χριστόν, διά τον οποίον και κατεφρόνησε τον κόσμον και πάντα τα εν τω κόσμω τερπνά ο μακάριος.

Ο δε καλός μαθητής αυτού Ισαάκ εποίησε κατά την εντολήν του Διδασκάλου αυτού Οσίου Θεοφίλου, ρίψας το λείψανον αυτού εις εν απόκρυφον δάσος.

Επειδή δε ηκούσθη η φήμη του θανάτου του Οσίου εις όλον το Άγιον Όρος και ήρχοντο πανταχόθεν οι Μοναχοί, μάλιστα δε οι γνωστοί και φίλοι αυτού, ίνα θεωρήσωσι τον τάφον αυτού και λάβωσιν ευχήν και ευλογίαν (διότι εις τοιαύτην αγιότητα είχον τον Όσιον, ώστε και εκ μόνου του ασπασμού ή και της θεωρίας του τάφου ήλπιζον να λάβουν ευλογίαν και αγιασμόν), διά τούτο και ο μαθητής αυτού κατεσκεύασεν ένα τάφον ως δήθεν του Οσίου, εις τον οποίον προσεκίνουν οι ερχόμενοι αδελφοί.

Αλλά τούτο δεν έμεινε πολύν καιρόν, διότι τα δύο Μοναστήρια, το των Ιβήρων και το του Παντοκράτορος, ή ένεκα πολλής περιεργείας και ερεύνης η ένεκα άλλης αιτίας, έμαθον το γεγονός.

Όθεν ερευνώντες και ζητούντες εις το δάσος εύρον το ποθούμενον· λαβόντες δε τούτο κρυφίως, απέθεσαν εις το Μοναστήριον του Παντοκράτορος.

Μετά παρέλευσιν τεσσαράκοντα ημερών, ελθών ο μαθητής Ισαάκ προς αναζήτησιν και θεωρίαν του ιερού λειψάνου του θείου Θεοφίλου και μη ευρών τούτο, έμεινε θαυμάζων και λυπούμενος· αλλά μετ’ ολίγας ημέρας, αφού εξήτασε καλώς, έμαθεν, ότι ευρίσκεται εις την Μονήν του Παντοκράτορος. Όθεν απελθών εκεί εζήτει αυτό· αλλ’ οι Παντοκρατορινοί ουδέ να ακούσουν ήθελον τούτο· διό και εμάχοντο περί τούτου ικανόν καιρόν.

Ελθόντος δε του Επισκόπου Ιερισσού και Αγίου Όρους Κυρίου Μακαρίου εις το Άγιον Όρος, ανέφερε την υπόθεσιν προς αυτόν ο Ισαάκ ο δε Θεοφιλέστατος Μακάριος, τη γνώμη και των Ηγουμένων των Μοναστηρίων, απεφάσισεν, ίνα δοθή μεν το του Οσίου λείψανον εις τον μαθητήν αυτού Ισαάκ, κρατήσωσι δε μόνον μίαν χείρα οι Παντοκρατορινοί· και τούτου γενομένου, εναπετέθη το λείψανον του Οσίου εις την Εκκλησίαν του Αγίου Βασιλείου υφ’ όλου του Κλήρου μετά παρρησίας και υμνωδιών.

Έκτοτε (ω του θαύματος!) ήρχισε να αναβρύη μύρον ευωδέστατον, εις ένδειξιν της θεαρέστου αυτού πολιτείας, ου ταίς πρεσβείαις αξιωθείημεν και ημείς της Βασιλείας των ουρανών, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Η μνήμη του τιμάται στις 8 Ιουλίου.

Από τον  «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Ιούλιος, τόμος 70ς.