Ο τροφοδότης Κύριος

Η γνωστή περικοπή του χορτασμού από τον Κύριο των πεντάκις χιλίων στην έρημο με τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύς αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία μας την Η’ Κυριακή μετά από την Πεντηκοστή (Ματθ. ιδ’ 14-22). Ο Κύριος, μετά από τον θάνατο του Ιωάννου Προδρόμου, «ανεχώρησεν εν πλοίω εις έρημον τόπον κατ’ ιδίαν και οι όχλοι ηκολούθησαν αυτόν πεζή από των πόλεων.» (Ματθ., ιδ’ 13).

Βλέποντας αυτήν την θυσία του πλήθους, να τον ακολουθούν πεζή στην έρημο, ο Κύριος αφού θεράπευσε τους αρρώστους των, στην συνέχεια τους χόρτασε με τον λόγο Του. Τι άλλο να ήθελαν οι πονεμένοι άνθρωποι, «οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην», από έναν λόγο παρηγοριάς! Ο αγαπημένος των Ιωάννης είχε πλέον φονευθή, δεν τους έμενε άλλος από τον γλυκύ Ιησού,για να τους παραμυθήση. Ήταν, φαίνεται, τόσο γλυκύς ο λόγος Του και είχαν τόσο πολύ απορροφηθή από αυτόν, που δεν κατάλαβαν πως πέρασε η ώρα στον έρημο τόπο.

Γιατί, όμως, ο Κύριος, δεν τους «απέλυσε», έστω αυτήν την περασμένη ώρα, για να αναζητήσουν τροφή, όπως του ζήτησαν οι μαθητές Του («απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα;») Ο Ίδιος, είχε, όπως πάντοτε, το σχέδιό Του. Μπορούσε, ασφαλώς, εφ’ όσον τους είχε θρέψει πνευματικά, να τους δώση και την αναγκαία υλική τροφή. Δεν ήταν δύσκολο γι’ Αυτόν, τον Παντοδύναμο.Ο Κύριος, όμως, δεν αρεσκόταν στην διαφήμιση –δεν την είχε ανάγκη ως Θεός- ούτε σε θαύματα χωρίς την συμμετοχή των ανθρώπων. Ήθελε και κείνοι να κάνουν αυτό που μπορούσαν. Γι’ αυτό, ακριβώς, είπε στους μαθητές Του: «ου χρείαν έχουσιν απελθείν﮲Δότε αυτοίς υμείς φαγείν». Είναι δική σας, λέει ο Κύριος, άρα δική μας δουλειά να καλύπτωμε τις ανάγκες των αδελφών μας, στον βαθμό που δυνάμεθα φυσικά. Και όταν δεν επαρκούν οι δικές μας προσπάθειες, έχει ο Θεός! Πράγματι, ο Κύριος ευλόγησε τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύς, που του έφεραν εκείνοι, και αυτά – ω του θαύματος- πολλαπλασιάστηκαν, ώστε να χορτάσουν πέντε χιλιάδες άνδρες, εκτός από τα γυναικόπαιδα!

Είναι χαρακτηριστικό ότι το θαύμα το αναφέρουν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές (Ματθ., ιδ’ 13-21, Μαρκ., στ’ 30-44, Λουκ. θ’ 10-17, Ιωάν. στ’ 1-14). Μάλιστα, ο Ματθαίος και ο Μάρκος αναφέρουν και άλλο παρόμοιο θαύμα, τον χορτασμό τεσσάρων χιλιάδων ανθρώπων με επτά άρτους και «ολίγα ιχθύδια»(Ματθ., ιε’ 32-39, Μαρκ, η’ 1-10). Η ποικιλία αυτή όχι μόνον δεν βλάπτει την αλήθεια του Ευαγγελίου αλλά προβάλλει, όπως τονίζουν οι Πατέρες και άλλοτε έχομε αναφέρει, τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των Ευαγγελιστών!

Όλα τα οικονομεί ο Κύριος για την σωτηρία μας. «Αφήνει» τους ανθρώπους να πεινάσουν, σε έρημο τόπο και σε περασμένη ώρα, ώστε να μην είναι εύκολο να προμηθευτούν από αλλού τροφές, καλεί τους μαθητές Του να διακονήσουν τις ανάγκες των αδελφών των, ώστε να «συνηθίζουν» στην μελλοντική των αποστολή αλλά και να παίρνουν μαθήματα από τον τρόπο της θαυματουργίας του Κυρίου, που θέλει τον άνθρωπο συνεργό στην ενέργειά Του. Στο τέλος, μάλιστα, βάζει τους μαθητές Του να γεμίζουν και δώδεκα κοφίνια με περισσεύματα, ένα για τον κάθε μαθητή, ώστε, σύμφωνα με τους Πατέρες και μάλιστα τον Χρυσόστομο, ο καθ’ ένας να το κουβαλήσηστόν ώμο του, να νοιώση το βάρος και να μην λησμονήση ποτέ το θαύμα του χορτασμού τόσων χιλιάδων ψυχών αλλά και την δική του, -του καθ’ ενός ξεχωριστά-, συμβολή σ’ αυτό!

Ας αντλήσωμε μερικά μηνύματα από την υπέροχη αυτήν περικοπή.

Πρώτο μήνυμα: Ο Κύριος είναι ο χορηγός πάντων των αγαθών, υλικών και πνευματικών. Δεν θεωρεί υποτιμητικό να ασχολήτα με τις «ταπεινές» υλικές μας ανάγκες: γι’ αυτό μετέτρεψε το νερό σε κρασί, για να ευφρανθούν οι καλεσμένοι στον γάμο της Κανά από τον ευλογημένο οίνο. Έδωσε στους ανθρώπους στην έρημο να φάνε και να χορτάσουν και μάλιστα να διαπιστώσουν στο τέλος ότι ο τι ευλογείται από τον Κύριο, φτάνει και περισσεύει! Και τι δεν μας προσφέρει ο αγαθός Κύριος! Θεραπεία στις ασθένειές μας, ανάπαυση και ελπίδα στον πόνο μας, πλήρωση στα αγαθά μας, που τα ευλογεί και μας τα παρέχει απλόχερα. Ακόμη και «το ψωμί μας μου σκεύει», ώστε να κοινωνούμε από το Σώμα Του και το Αίμα Του και να γινώμαστε «μέτοχοι ζωής αιωνίου». Αρκεί να «ανοίξωμε και μείς το στόμα μας», αρκεί να το θελήσωμε και να ζητήσωμε να γευθούμε την σωτηρία μας.

Δεύτερο μήνυμα, απόρροια του προηγουμένου: Δεν χρειάζεται να τρέχωμε στον κόσμο της αμαρτίας, για να αναζητού με τροφή και άλλα «αγαθά», που όχι μόνον τα χρυσοπληρώνω με αλλά είναι και αμφιβόλου αξίας και ποιότητος. Εξ άλλου, «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμ., κγ’:1) , ο Οποίος ήλθε, «ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν ζωής» (Ιωάν., ι’ 9-10). Το κοινό ποτήριο της αγάπης Του είναι αστείρευτο («ο μελιζόμενοςκαί μηδέποτε δαπανώμενος»), φθάνει και περισσεύει, για να χορτάσωμε και να ευφρανθούμε όλοι, «νυν και εις τους αιώνας».

Η προτροπή, εξάλλου, του Κυρίου στους μαθητές Του «δότε αυτοίς υμείς φαγείν» αποτελείμιάαπάντησηστόερώτημαπολλώνεξημώνγιάτήνικανοποίησητώναιτημάτωντώνεμπερίστατωναδελφών μας: «Γιατί δεν βοηθάει το Κράτος; Τι κάνει η Εκκλησία;» Το θέμα δεν είναι τι κάνει το κράτος η η Εκκλησία (προφανώς εννοούμε γενικώς και απροσώπως την διοίκηση), το ζήτημα είναι τι κάνομε εμείς προσωπικά ως λαός του Κυρίου, ως σώμα Χριστού και μέλη της Εκκλησίας Του!

Εάν ακολουθούμε την διαχρονική προτροπή του Κυρίου «δότε αυτοίςυμείς φαγείν», εάν δηλαδή λαμβάνω μετά αγαθά από το χέρι τούΘεού, από την πηγή της ζωής, τότε και εμείς θα τρεφώμαστε πλουσιοπάροχα απότήν δαψιλή Του χάρη και το περισσό Του έλεος, και τους αδελφούς μας θα ελεούμε, ώστε να δοξάζεται απ’ όλους ο κοινός μας Πατέρας στους ουρανούς(Ματθ. ε’ 16-17).Άςδείξωμε μόνον εμπιστοσύνη στον τροφοδότη Κύριό μας, τον μόνον που έχει την δύναμη να μας χορτάση και Εκείνος, ασφαλώς, θα κορέση την πείνα και την δίψα μας για υλική και ουράνια τροφή, τώρα και πάντοτε. Αμήν! Γένοιτο!