«Μαθητεία»

Στην ζωή μας όλοι πρέπει να αισθανόμαστε μαθητές, όση γνώση κι αν έχουμε και όσο και αν κατέχουμε καθηγητικές θέσεις. Οφείλουμε να ακολουθούμε τα λόγια της Γραφής : «μη κληθήτε καθηγηταί εις γαρ εστιν ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς» (ματθ. κγ΄ 10). η επιδίωξη της μαθητείας μας δίπλα σε ανθρώπους του μόχθου, σε αγωνιστές της ζωής, σε άγιους ασκητές, σε εκκλησιαστικούς άνδρες με ηγετικές ικανότητες, σε ασθενείς και ανήμπορους, σε πολύπειρους αθλητές του καθημερινού στίβου, σε πνευματικούς αδελφούς με έντονες υλικές δυσχέρειες και διαρκείς πνευματικές πτώσεις, μας κάνουν να λησμονούμε τα προσωπικά η οικογενειακά μας προβλήματα και να ξυπνούμε από το λήθαργο του ατομισμού και εγωκεντρικού εαυτού μας. η επιδίωξη της μαθητείας κρίνεται επιβεβλημένη, για την πνευματική πρόοδο και προκοπή μας καθώς και για την αύξηση της αρετής και της ολοκληρώσεως σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού της προσωπικότητάς μας.

Κάθε φορά που βρίσκομαι στην πολύπαθη μεγαλόνησό μας, την ευλογημένη μας Κύπρο, προσπαθώ να μαθητεύω στην αγάπη, στην προσφορά, στην ψυχική κένωση στην υπηρεσία των άλλων, στην υπομονή και στην υψοποιό ταπείνωση που μας οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας. η επίσκεψή μου στους αναγκεμένους ανθρώπους που σηκώνουν αγόγγυστα τον σταυρό τους όχι μόνο με ωφελεί, αλλά και με δυναμώνει στην ασθενική μου αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων. η μαθητεία μου κοντά τους με διδάσκει ότι η προσφορά μας στον πλησίον με προθυμία και αγάπη δεν περιορίζεται μόνο σε υλικά αγαθά η σε λόγια παρηγοριάς, αλλά αποτελεί εκχύλισμα αγαπητικής καρδιάς.

Η μαθητεία μου κοντά στα ανίατα αδέλφια μας, στους νέους που υπομένουν πάνω του το κρεββάτι του πόνου η το αναπηρικό καροτσάκι, αποτελεί σεμινάριο μεταπτυχιακών σπουδών, όπου ο χορηγούμενος τίτλος είναι τίτλος ανεξίτηλος εγκαταλείψεως κάθε κοσμικής φροντίδας και μέριμνας και επιζητήσεως της ουράνιας αγαλλιάσεως, αφού σφραγίζεται με το μελάνι του Εκκλησιαστού «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» (Εκκλησ. ιβ΄ 8).

Μια επίσκεψη στου Αυγόρου και μια στην Λεμεσό αρκούν, για να νιώσεις ότι η γνώση του πόνου και της θλίψεως οδηγεί στην ατελεύτητη χαρά και ασίγητη δοξολογία του ονόματος του Χριστού, για ο, τι μας χαρίζει πλουσιοπάροχα, και το οποίο διαφεύγει της προσοχής μας, αφού δεν βλέπουμε το τι έχουμε, αλλά το τι μας λείπει και δεν σκεπτόμαστε την ευτυχία του σήμερα, αλλά ζούμε με την αγωνία του άφρονος πλουσίου, για απόκτηση περισσοτέρων αγαθών μη ακούοντες τη φωνή του δίκαιου Κριτή : «Άφρον, άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου α δε ητοίμασας τίνι έσται ; » (λουκ. ιβ΄ 20).

Κοντά στο χαριτωμένο και εξαϋλωμένο από τον πόνο Φίλιππο στου Αυγόρου, που δίνει αίμα για να λάβει πνεύμα, μαθητεύουμε στην υπομονή, την αρετή που γεννά ανύψωση, σε σφαίρες πνευματικής τελειότητος. Εύχαρις, ο για περισσότερο από τριάντα χρόνια ανάπηρος στο σώμα Φίλιππος, έχει πάντοτε ένα λόγο πνευματικής οικοδομής να απευθύνει στους επισκέπτες του. Βλέπει την ζωή με τις μεταφυσικές της προεκτάσεις και μας μεταδίδει το μήνυμα της αιωνιότητος, τους καρπούς της οποίας με πνευματικό τρόπο γεύεται από τώρα, αυτούς τους οποίους ο Κύριός μας του δίνει, για αναπλήρωση της στερήσεως των υλικών απολαύσεων των νέων και των πιο ώριμων ανδρών της ηλικίας του. ο Φίλιππος αντιμετωπίζει με Ιώβεια υπομονή τους καθημερινούς του πόνους και όχι μόνο δεν ζωγραφίζεται θλίψη στο όμορφο πρόσωπό του, αλλά χαρά, που εκπηγάζει από τον καλλιεργημένο ψυχικό του κόσμο, το σύμφωνο με τους λόγους του Αποστόλου Παύλου : «Ευχάριστοι γίνεσθε» (κολ. γ΄ 15), τους λόγους που του ψιθυρίζουν ότι πρέπει να κρύβει τις θλίψεις του στα ενδόμυχα της καρδιάς του, για να μη στεναχωρέσει κανένα από τους γύρω του. Εκτός από την ωφέλεια της επικοινωνίας μου μαζί του δίνω εξετάσεις κάθε φορά που τον επισκέπτομαι, εξετάσεις όχι πανελλήνιες, αλλά παγκόσμιες, για την λήψη του ποθεινού τίτλου του «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (ματθ. κε΄ 21).

Η μεγαλύτερη έκπληξή μου από την μαθητεία μου στον Φίλιππο ήταν όταν τον επισκέφθηκε μαζί μου και ένας κύριος με πολλά οικονομικά προβλήματα, που επιβεβαίωνε τα λόγια του Κυρίου μας : «Όπου εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών» (ματθ. στ΄ 21). Αυτός συνεπαρμένος από τα προβλήματά του δεν έσκυψε καθόλου στα χρόνια προβλήματα του Φίλιππου, ούτε του απηύθυνε λόγο παρηγοριάς, λόγο χριστιανικής αγάπης, αλλά επέμενε να του εξιστορεί τις προσωπικές του δυσκολίες. Τότε ο Φίλιππος με θεία έμπνευση και για μαθητεία μας του είπε : «Αδελφέ μου αλλάζουμε, να έλθω εγώ στην θέση σου και να έλθεις εσύ στο αναπηρικό καροτσάκι μου ; » η απάντηση αυτή ήταν η πιο παιδαγωγική απάντηση όχι μόνο στον φίλαυτο κύριο, αλλά και σε όλους μας, που δεν θέλουμε να ξεπερνούμε τον εαυτό μας, αλλά παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις αδυναμίες μας.

Άλλη αξιόλογη μαθητεία μου γίνεται στο γειτονικό σπίτι του Γιωργάκη στου Αυγόρου, στο σπίτι της χαράς, εκεί όπου βασιλεύουν τα χαρούμενα πρόσωπα όλης της οικογενείας του, της οικογένειας που καμιά θλίψη δεν αποτυπώνεται στις κενωτικές από αγάπη καρδιές της, της οικογένειας της προσφοράς και της θυσίας, που δεν γνωρίζει κόπους, αλλά μόνο υπηρετική προσφορά στο μικρό Γιωργάκη, που αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία πέντε χρόνων τον ξάπλωσε στο κρεββάτι του πόνου. Σήμερα ο Γιωργάκης, στα τριάντα του περίπου χρόνια δέχεται την θαλπωρή των γονέων του, της Ανδρούλας και του Παναγιώτη, του αδελφού του, της αδελφής του, της γιαγιάς και των τεσσάρων αδελφών της Ανδρούλας καθώς και όλου του ευλογημένου σμήνους των οικογενών τους, που σαν μέλισσες τρέχουν να αποθέσουν το νέκταρ της αγάπης τους στην κυψέλη του κρεββατιού του Γιωργάκη. Χρόνια ολόκληρα τώρα ο αγώνας τους παραμένει ο ίδιος νύχτα και ημέρα. και όμως κανείς μας ποτέ δεν τους είδε στεναχωρημένους η κουρασμένους. το ιερό τους καθήκον κάνει και το μικρό Γιωργάκη να είναι πάντοτε χαρούμενος και να παιδαγωγεί τους επισκέπτες του με τη γλυκύτητα που εκπέμπει το προσωπάκι του και τη χάρη του Αποστόλου Βαρνάβα, που κατοικεί μέσα του και τον οποίο βλέπει πολλές φορές να λαμπυρίζουν τα μάτια του, όπως ο ίδιος διηγείται στους δικούς του ανθρώπους. ο οσιώτατος Γέροντας Γαβριήλ, πνευματικός της οικογενείας, παρομοίαζε τον Γιωργάκη με τον πολικό αστέρα γύρω από τον οποίο περιστρέφονται κατά παράδοξο τρόπο τα άλλα αστέρια της Μεγάλης Άρκτου, των μελών της οικογενείας του. ο Γιωργάκης για την οικογένειά του αποτελεί σημείο αναφοράς, αποτελεί το κέντρο της πνευματικής στηρίξεως και ενώσεως όλων των μελών της οικογενείας του. ο Γιωργάκης με την αναπηρία του θα οδηγήσει όλους τους δικούς του στην Βασιλεία των Ουρανών και όλους εμάς στην απόκτηση του μεταπτυχιακού τίτλου της ομαδικής προσφοράς και της χαράς που αυτή δίνει στον καθένα μας.

Τελευταία αφήνω να περιγράψω, αλλά όχι μικρότερης σημασίας, την μαθητεία μου στον νέο αποδημήσαντα για τον ουρανό υπέροχο μουσικοσυνθέτη Στέλιο Πισσή. στον παράλυτο αυτό της Λεμεσού με τις περγαμηνές της μουσικής τελειότητος, της μουσικής που συγκινεί τις καρδιές και τις εισάγει όχι σε μέγαρα μουσικής, αλλά σε συμφωνίες Αγγέλων, αφού οι νότες του είναι αγγελογραμμένες και ευφραίνουν κάθε ψυχή Χριστιανού κουρασμένη και καταπονουμένη. Σαράντα χρόνια αναπηρίας, δεκαπέντε σε καροτσάκι και εικοσιπέντε στο κρεββάτι, από την ηλικία των πέντε ετών, ο Στέλιος μέχρι προχθές ανέπνεε με την βοήθεια αναπνευστήρα και μπορούσε μόνο να κινήσει το ένα δάκτυλο του χεριού του. και όμως όχι μόνο αγωνιζόταν, αλλά μας χάριζε μοναδικές μουσικές δημιουργίες, που τέρπουν και ευφραίνουν. μη μου πείτε ότι χωρίς θεϊκή παρέμβαση θα μπορούσε να δημιουργήσει ο Στέλιος όλα αυτά τα μουσικά αριστουργήματα ; «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Κύριος» (ψαλμ. ζ΄ 10) κινούσε το χεράκι του στο μουσικό ντύσιμο πολλών ποιημάτων με μοναδική δεξιοτεχνία και καλλιτεχνική ωριμότητα. Απολαύσαμε μουσικά του αποσπάσματα και πραγματικά δακρύσαμε όταν ακούσαμε τις πρώτες στροφές από το ποίημα του θαύματος του Αποστόλου Βαρνάβα, το οποίο επένδυσε με ουράνια έμπνευση και το τραγούδησε με την αγγελική φωνή της η δεκάχρονη τότε αδελφότεκνή του, η οποία αποτελεί φαινόμενο και αυτή θεϊκής δωρεάς και ταλάντου.

Η μαθητεία μου στην Κύπρο δεν τελειώνει, αφού δεν έχουν «ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», όπως γράφει ο άγιος των γραμμάτων μας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, και το πτυχίο δεν πρόκειται να το παραλάβω, όπως κανείς δεν το παραλαμβάνει, στην γη, αλλά στον ουρανό από τον Πρύτανι κάθε δωρεάς, τον Κύριό μας Ιησού.

Για την μεταδημότευση του Στέλιου μας στην γειτονιά των αγγέλων είμαστε βέβαιοι, όπως και για την ανοιχτή αγκαλιά του Γέροντα Γαβριήλ, που θα τον δεχθεί και θα τον παρουσιάσει στον Κύριο, για να του ανοίξει την πόρτα της ατελεύτητης μακαριότητος.

Στον Άγγελο της Λεμεσού

Σέ γνώρισα, Στέλιο μου, φέτος
κι ένιωσα σαν μαθητούδι μπροστά στο δάσκαλό του,
σαν παιδαρέλι μπροστά στο άνοιγμα της ζωής.
οι λίγες στιγμές δίπλα σου,
δίπλα στο κρεββάτι της αγόγγυστης αγωνίας σου,
μ έκαναν να μονολογίσω ότι έχασα το παιχνίδι της ζήσης,
ότι έχασα το τραίνο της αιωνιότητος.
Γιατί, Θεέ μου, είπα, να μη γνωρίσω από χρόνια
τον Άγγελό σου, τον Άγγελό σου στη γη που δείχνει Εσένα,
Εσένα, που κρύβεσαι πίσω από τον πόνο,
Εσένα που γνωρίζεις να μεταποιείς τη στέρηση σε πλούτο,
την αδυναμία σε δύναμη,
τη θλίψη σε χαρά,
την αρρώστεια σε υγεία ;
Ένιωσα τότε τη φωνή σου, να μου λέει,
ότι στα πρόσωπα των άλλων Εσύ κρύβεσαι
καί κατέβασα τα μάτια από ντροπή.
Πόσο πρέπει ακόμα να μαθητεύσω
γιά να τολμώ να σε βλέπω σε κάθε βήμα μου,
σε κάθε πλάσμα σου, σε κάθε στιγμή μου.
Χρόνια περπατώ μαζί σου προς την Εμμαούς
καί δεν κατάλαβα τη Άγια σου φωνή,
δεν γεύθηκα την καλή αλλοίωση της χάριτός σου.
δεν άνοιξες τους οφθαλμούς της ψυχής μου
νά γνωρίζω ότι δεν περπατώ μόνος στη ζωή,
ότι συ παντοτινά με συνοδεύεις,
και να σε ικετεύσω μαζί με το Λουκά και τον Κλεόπα :
«Μείνον μεθ ημών, Κύριε»!
Στέλιο μου, οι λίγες στιγμές που έμεινα δίπλα σου,
ήταν στιγμές εξετάσεων για το πτυχίο της γνώσεως,
το πτυχίο με τα ανεξίτηλα γράμματα της μόνιμης αυτάρκειας,
της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας.
η αναπνοή σου με τον αναπνευστήρα
ήταν αναπνοή Χριστού
καί με κάθε ανάσα σου
ένιωθα να μου λες το του Παύλου :
«ζω ουκέτι εγώ. ζη δ εν εμοί Χριστός».
το δακτυλάκι σου,
αυτό που μπορείς μόνο να κινείς και να συνθέτεις
τά μουσικά σου, αριστουργήματα,
τις ουράνιες μελωδίες σου,
αυτές που ευφραίνουν την ψυχή και τ αυτιά μας,
ένιωθα ότι είναι δακτυλάκι που κινεί η θεία χάρις,
«η πάντοτε τα ασθενεί θεραπεύουσα
καί τα ελλείποντα αναπληρούσα».
και ο περίγυρός σου,
μια ευλογημένη ομάδα εργασίας,
μια ομάδα εθελοντικής προσφοράς,
μια ομάδα αγάπης,
που δεν θησαυρίζει στη γη, αλλά στον ουρανό.
Λίγες στιγμές κοντά σου, Στέλιο μου, πόσα με δίδαξαν!
Σ ευχαριστώ και δοξολογία αναπέμπω στον Κύριό μας,
που δεν με άφησε αμαθή,
αλλά επέτρεψε να σε γνωρίσω, έστω και αργά,
και να φωνάξω αυτό
που μέσα από τον αναπνευστήρα σου μας φωνάζεις :
«Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου τίνα φοβηθήσομαι,
Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου,
από τινος δειλιάσω ; »