Άγιος Πορφύριος: Δεν σου είπα ότι θα είμαι εκεί, μαζί σου;

Όσιος Πορφύριος (1906-1991).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Στις 13 Μαρτίου 1989 επρόκειτο να αρχίσει ένα σεμινάριο για όλους τους διευθυντές του Ι.Κ.Α. Η παρουσία μας ήταν υποχρεωτική και η διαταγή της διοικήσεως του ιδρύματος ήταν σαφής και κατηγορηματική: απαγόρευε την αναπλήρωσή μας από τους υποδιευθυντές.

Την παραμονή του σεμιναρίου έμεινα όλη την ημέρα στο υποκατάστημά μου και διεκπεραίωσα όλες τις υποθέσεις, για να μην υπάρχουν εκκρεμότητες κατά την απουσία μου.

Όταν επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι μου, ήμουν κατάκοπος και ταλαιπωρημένος!

Έκανα ένα μπάνιο για να ξαπλώσω, να ξεκουραστώ. Την ώρα όμως του μπάνιου έπαθα έναν τρομερό ίλιγγο! Φοβήθηκα πολύ! Και όσο περνούσε η ώρα, τόσο οι ίλιγγοι δυνάμωναν και επομένως και η συμμετοχή μου στο σεμινάριο καθίστατο αδύνατη!

Η δε αναπλήρωσή μου από τον υποδιευθυντή του υποκαταστήματός μου, είχε απαγορευθεί, όπως προανέφερα, από την διοίκηση, δεδομένου ότι οι κονκάρδες έφεραν το όνομα και το επώνυμο εκάστου διευθυντού και την ονομασία του υποκαταστήματος που διηύθυνε. Γι’ αυτό η στενοχώρια μου ήταν πολύ μεγάλη!

Αναγκάσθηκα να ζητήσω την βοήθεια του πατρός Πορφυρίου, αν και η νύχτα ήταν αρκετά προχωρημένη.

Πράγματι! Επικοινώνησα τηλεφωνικώς με τον Παππούλη και του έθεσα υπόψιν το πρόβλημά μου.

– Πού θα γίνει αυτό το σεμινάριο;
– Στο Ξενοδοχείο Κάραβελ, Παππούλη.
– Πού βρίσκεται αυτό;
– Πίσω από το Χίλτον.
– Ποια ώρα πρέπει να είσαι εκεί;
– Στις εννέα το πρωί.
– Καλά! Πήγαινε και εγώ στις εννέα θα είμαι εκεί!
– Μα, Παππούλη, με τέτοιους ιλίγγους, πώς να πάω;
– Το πρωί θα είσαι καλύτερα. Θα πας στο Κάραβελ και εγώ θα σε περιμένω εκεί και θα περάσεις και πολύ ευχάριστα. Και δεν θα θέλεις να φύγεις! Μόνο να μην οδηγήσεις εσύ. Να σε πάει η κυρία Σοφία.

Έκανα όπως μου είπε. Στις 9.00 π.μ. ήμουν στο Καραβελ. Ήμουν πολύ καλύτερα! Βρήκα όλους τους φίλους μου διευθυντές και θυμηθήκαμε όλα τα παλαιά και γελάσαμε πολύ.

Όταν άρχισε η συνεδρίαση, καθίσαμε όλοι στις θέσεις μας και παρακολουθούσαμε με μεγάλη προσοχή.

Εγώ κάθισα στον κεντρικό διάδρομο, στο έξω κάθισμα. Και ενώ δεν υπήρχε αριστερά μου άλλο κάθισμα, εγώ είχα την αίσθηση ότι υπάρχει και ότι κάποιος καθόταν δίπλα μου! Κάθε φορά, όμως, που κοίταζα, δεν έβλεπα τίποτε! Μετά θυμήθηκα τα λόγια του Παππούλη: Εγώ θα είμαι εκεί! Και πράγματι, αοράτως, βρισκόταν εκεί!

Το βράδυ στο τηλέφωνο μου είπε:
– Δεν σου είπα, ότι θα είμαι εκεί;
– Μα, εγώ δεν σας είδα, Παππούλη μου.
– Σε έβλεπα, όμως εγώ! Και ήσουν όλο χαρά! Και είδες και τους φίλους σου! Άντε! Αύριο θα περάσεις καλύτερα!

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς και τι να σχολιάσει;

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανάργυρου Καλλιάτσου, ο «Πατήρ Πορφύριος», 2014.