Χριστός, η σωτηρία πάντων των ανθρώπων

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως και στις Εκκλησίες μας αναγιγνώσκεται η περικοπή του Ματθαίου, που παρουσιάζει το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού. Γιατί; Μήπως ενδιαφέρει κάποιον η γενιά του;

Στην πραγματικότητα, ο Ματθαίος, Ιουδαίος ο ίδιος, τονίζει, με τον τρόπο αυτόν, την ιστορικότητα του Ιησού: «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού…», όπου γένεσις, εδώ, σημαίνει την εξιστόρηση της γεννήσεως του Χριστού, εξ ου και το βιβλίο της Γενέσεως, που αφηγείται την ιστορία της δημιουργίας. Τονίζεται, όμως, παράλληλα, και η ιουδαική καταγωγή του Ιησού και μάλιστα η βασιλική Του γενιά: «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ… (Ματθ., α’ 1). Στο τεράστιο αυτό γενεαλογικό δέντρο, μέσα στην χορεία των ανδρών προγόνων του Ιησού αναφέρονται και τέσσερις γυναίκες, η Θάμαρ, η Ραχάβ, η Ρούθ και η Μαρία, η μετέπειτα Παναγία. Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο ότι δεν είναι όλοι οι πρόγονοι του Ιησού, άνδρες και γυναίκες, ανεπίληπτοι, ηθικά δηλαδή ακέραιοι. Και αυτό, για να δειχθή ότι οι πρόγονοί Του υπήρξαν άνθρωποι και φορείς του λεγομένου προπατορικού αμαρτήματος, που βάρυνε όλο το ανθρώπινο γένος.

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που συνδέει το πρώτο μέρος της διηγήσεως του Ευαγγελίου της ημέρας με το δεύτερο, στο οποίο από την γενεαλογική αλυσίδα περνάμε στον τρόπο γεννήσεως του Χριστού (όχι γενέσεως, δηλ. δημιουργίας, διότι ο Χριστός μας είναι Δημιουργός!) Αφού λοιπόν γίνεται αναφορά στο θαυμαστό «όναρ» του Ιωσήφ και στην αποκάλυψη σε αυτόν του Αγγέλου ότι «το εν αυτή (τη Παρθένω) γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» (ο.π., 20), αναφέρεται στην συνέχεια η θεική Του αποστολή: «αυτός (ο Ιησούς, το όνομα του γεννηθέντος) σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτού.» (ο.π., 21).

Θα αναρωτηθή ευλόγως κάποιος: Πως σχετίζεται η αποστολή του Ιησού για την σωτηρία των ανθρώπων με το πρώτο μέρος, της ιουδαικής γενεαλογίας του Ιησού; Μα αυτό ακριβώς είναι το θαυμαστό: Μπορεί ο Χριστός μας να κατάγεται από εβραική γενιά, αλλά η αποστολή του δεν περιορίζεται μόνον στην σωτηρία των Ιουδαίων -όπως ήθελαν να εμφανίζουν οι «προφήτες» της εποχής Του- αλλά εκτείνεται στην σωτηρία όλων των ανθρώπων, όπως δηλώνει η φράση «τον λαόν αυτού», που ερμηνεύεται «τους ανθρώπους Του» και όχι τον συγκεκριμένο λαό. Εξ άλλου, οι ίδιες οι προφητείες του Ισραήλ μιλούν για τον Ιησού ως «προσδοκία των εθνών» (Γεν., 49, 10), άρα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως γενεάς, και διακηρύσσουν ότι αυτός θα αποτελέση την ελπίδα όλων των ανθρώπων: «επί τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσιν.» (Ησ., 42, 4).

Έτσι, λοιπόν, όλοι εμείς οι απόγονοι του Αβραάμ (πατέρα όλων των ανθρώπων, όπως τον μετωνόμασε ο Θεός από Άβραμ, Γεν., κεφ. ιζ΄), ζούμε και πορευόμαστε με το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ο γεννηθείς Ιησούς θα σώση τον λαό Του, όλους μας, από τις αμαρτίες (ο.π., Ματθ., α’ 21). Εξ άλλου, σύμφωνα με το παραπάνω χωρίο, Ιησούς σημαίνει Σωτήρας.

Συνεπώς, είναι πλέον στο χέρι μας, στο χέρι του κάθε ανθρώπου, να συν-ευδοκήση με το θείο θέλημα, που είναι η σωτηρία του, η να την απαρνηθή ελευθέρως, υφιστάμενος, βεβαίως, και τις ανάλογες συνέπειες.

Είμαστε, πράγματι, ελεύθεροι να ανοίξουμε τους σωματικούς και κυρίως τους νοητούς οφθαλμούς και τα ώτα μας και να αφουγκραστούμε και μείς, μέσα στην ησυχία της νυχτός, όπως οι ποιμένες το βράδυ της θείας Γεννήσεως, το ευφρόσυνο άγγελμα «παντί τω λαώ», για όλους τους ανθρώπους, ότι «ετέχθη υ(η)μιν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός» (Λουκ., β’ 11). Είμαστε, επίσης, ελεύθεροι να βαδίσουμε, όπως οι μεγάλοι (οι μάγοι) και οι σοφοί, με εμπιστοσύνη όχι μόνον και τόσο στις κοσμικές μας γνώσεις αλλά απολύτως στον φωτεινό αστέρα του ουρανού για την ορθή μας καθοδήγηση και την ασφαλή μας πορεία. Αλλά είμαστε ελεύθεροι και να μην εμπιστευώμαστε τον Κύριο για την σωτηρία μας αλλά να τρέφουμε εμπιστοσύνη στους κάθε λογής άρχοντες και μάλιστα Ηρώδες, που υποπτεύονται βεβαίως, μέσα στην γενική των ανασφάλεια, ότι ο Κύριος θα καταλύση την εξουσία των, γι’ αυτό και δεν διστάζουν να τον εξοντώσουν και μαζί Του και άλλα αθώα θύματα, όπως κάνουν οι Ηρώδες όλων των εποχών και μάλιστα οι σύγχρονοι.

Για όλα είμαστε ελεύθεροι, «αιτία δε ελομένου», η ευθύνη, όμως, δικιά μας, όπως θα ‘λεγε και ο θείος Πλάτων. Εάν όμως έχουμε λίγο φιλότιμο και μας έχει απομείνει ακόμη λίγη αυτοεκτίμηση, τότε, καθώς αντικρύζουμε τον Χριστό μας να γίνεται και πάλι, τις άγιες αυτές ημέρες, άνθρωπος στην ταπεινή Του φάτνη, «διά την ημών σωτηρίαν», δεν μπορεί να μην αναπτερώνεται η ελπίδα μέσα μας, δεν μπορεί να μην θέλουμε να αναγεννηθούμε και μείς, δεν μπορεί να μην θέλουμε να λυτρωθούμε από τον τόσο πόνο, τα τόσα δεινά και τις τόσες αμαρτίες μας.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη ότι Αυτός -και μόνον Αυτός- και τώρα και πάντοτε είναι η μόνη μας ελπίδα, Αυτός και μόνον αυτός θα σώση και πάλι, διά της Γεννήσεώς Του και της δικής μας θεληματικής αναγεννήσεως, τον λαό Του, όλους τους ανθρώπους μακάρι, από τις αμαρτίες (Ματθ., α’ 21), την φθορά και τον αιώνιο θάνατο. Αμήν! Γένοιτο! Καλά Χριστούγεννα, με την χάρη του Θεού και την δική μας θέληση!