Άγιος Βασίλειος ο Μέγας: Ούτε η φωτιά, ούτε τίποτε άλλο από τα φοβερά, είναι ικανό να συγκρατήσει την ψυχή που έχει γίνει μανιακή από την οργή!

Μέγας Βασίλειος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ομιλία εναντίον των οργιζομένων

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=412761

2. Ποίος θα ημπορούσε να περιγράψη το κακόν τούτο; Πώς δηλαδή αυτοί που είναι επιρρεπείς προς τον θυμόν, που από τυχαίαν πρόφασιν εξάπτονται, με το να κραυγάζουν και να αγριεύουν και να ορμούν πιο αδιάντροπα από οποιοδήποτε από τα δηλητηριώδη θηρία δεν σταματούν παρά μόνον όταν ξεθυμάνη η φλεγμονή της ψυχής, αφού ωσάν φούσκα αέρος ξεσπάση η οργή των, εις κάποιο μεγάλο και αθεράπευτον κακόν.

Διότι ούτε η κόψη του ξίφους, ούτε η φωτιά, ούτε τίποτε άλλο από τα φοβερά, είναι ικανόν να συγκρατήση την ψυχήν που έχει γίνει μανιακή από την οργήν, βεβαίως όχι περισσότερον απ’ όσον αυτοί που έχουν κυριευθή από τους δαίμονας, από τους οποίους εις τίποτε ούτε κατά την συμπεριφοράν ούτε κατά την διάθεσιν της ψυχής διαφέρουν αυτοί που οργίζονται.

Διότι εις αυτούς που επιθυμούν να πάρουν εκδίκησιν, βράζει εις την καρδίαν το αίμα, ωσάν να ανακατεύεται και να κοχλάζη από την δύναμιν της φωτιάς. Όταν δε βγη εις την επιφάνειαν, με άλλην μορφήν παρουσιάζει τον οργιζόμενον, αφού αλλάσσει, ωσάν με προσωπείον εις την σκηνήν, την συνήθη και γνωστήν εις όλους μορφήν.

Δηλαδή τα μάτια που εις αυτούς είναι οικεία και γνωστά γίνονται αγνώριστα. Το βλέμμα είναι παράφορον και αστράπτει κιόλας φωτιάν. Ακονίζει τα δόντια, όπως κάμνουν οι χοίροι όταν παλαίουν μεταξύ των. Το πρόσωπον είναι μαυροκίτρινον και θερμόαιμον.

Ολόκληρον το σώμα πρήζεται. Οι φλέβες τεντώνονται, διότι από την εσωτερικήν ταραχήν συγκλονίζεται το πνεύμα. Η φωνή γίνεται τραχεία και έντονος. Ο λόγος ξεφεύγει από το στόμα άναρθρος και όπως – όπως, χωρίς καμμίαν σειράν, άτακτος και ακατανόητος.

Όταν δε το κακόν φθάση, εις αυτούς που οργίζονται, όπως η φλόγα με την αφθονίαν της καυσίμου ύλης, εις το αθεράπευτον σημείον, τότε λοιπόν, τότε, είναι δυνατόν να παρατηρήση κανείς θεάματα, που ούτε με τον λόγον λέγονται ούτε εις την πράξιν παριστάνονται.

Να σηκώνωνται χέρια κατά των ομοφύλων και να πίπτουν εις όλα τα σημεία του σώματος, πόδια να κλωτσούν χωρίς λύπην εις τα πλέον ευαίσθητα μέρη, και το κάθε τι που ευρίσκεται εμπρός των να γίνεται όπλον εις την μανίαν.

Εάν δε και από την αντίθετον πλευράν συναντήσουν να αντιστρατεύεται το ίδιον κακόν, δηλαδή άλλην οργήν και ισαξίαν τρέλλαν, και συγκρουσθούν μάλιστα έτσι, τότε πράττουν και παθαίνουν, όσα συνήθως παθαίνουν αυτοί που έχουν στρατηγόν τους ένα τέτοιον δαίμονα.

Πολλάς φοράς δηλαδή αυτοί που διαπληκτίζονται αποκομίζουν ωσάν βραβεία της οργής των σωματικάς αναπηρίας και θανάτους. Έκαμε κάποιος αρχήν της χειροδικίας, ο άλλος ημύνθη· ανταπέδωσεν ο πρώτος, ο δε άλλος δεν υποχωρεί. Και το μεν σώμα καταξεσχίζεται από τα κτυπήματα, ο δε θυμός ολιγοστεύει το αίσθημα του πόνου.

Δηλαδή δεν ησυχάζουν εξ αιτίας της εντυπώσεως αυτών που έχουν υποστή, διότι ολόκληρον το μένος της ψυχής εις αυτούς έχει κινηθή προς εκδίκησιν αυτού, ο οποίος επροκάλεσε την λύπην.

Από το βιβλίο «Βασιλείου Καισαρείας του Μεγάλου, Άπαντα τα έργα, τόμος 6, Ομιλίαι και λόγοι», εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Βασίλειος Ψευτογκάς. Έκδοση Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας «Γρηγόριος ο Παλαμάς».