Ο πατήρ Συμεών Κραγιόπουλος (+2015): σημεία Θείας Χάριτος

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=412788)

Ο πάτερ ήταν σκεύος  εκλογής του Χριστού και αυτό φάνηκε από την κατά ιδιαίτερο αισθητό τρόπο («γνωστώς») Χάρη που έλαβε κατά την εις διάκονον χειροτονία του το 1954. Όλοι οι χειροτονούμενοι ασφαλώς λαμβάνουν την ιερατική χάρη κατά τη χειροτονία τους, αλλά ο πάτερ την αισθάνθηκε – όπως μας είπε στην επέτειο των 60 χρόνων της ιερωσύνης του το 2014- ως φοβερό κύμα δυνάμεως ως εκκένωση ισχυρού ηλεκτρικού ρεύματος που τον συνεκλόνισε βαθύτατα. Δεν μπορούσε επί μέρες να συνέλθει. Από τότε έγινε εκλεκτό όργανο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Πέρασε μεγάλες δοκιμασίες και πειρασμούς στην ηρωική πορεία της ζωής του μέχρι την κοίμησή του. Και ο Θεός έδειξε την εξαιρετική προστασία του στο όργανό του. Όσοι τον αδίκησαν ή κακολόγησαν δέχτηκαν αυστηρότατη –για να μη πω σκληρότατη – θεία παιδαγωγία «ίνα και οι λοιποί φόβον έχωσι».

Αρχιμανδρίτης Συμεών Κραγιόπουλος (1926-2015).

Είχε και αγιοφάνειες κατά την ιερατική του διακονία. Μία που ξέρω, την ανέφερε ο ίδιος το 1976. Είχαμε αγρυπνία στον Άγιο Αθανάσιο 17 προς 18 Ιανουαρίου. Όλοι νοιώθαμε μια ιδιαίτερη, ομαδική θα έλεγα, κατάνυξη χωρίς να ξέρουμε την αιτία. Την μεθεπόμενη μέρα στη δευτεριάτικη ομιλία του επί των Ψαλμών μας αποκάλυψε το μυστικό. Μας ανέφερε: «Τι νομίζετε, οι άγιοι έρχονται κοντά μας και εμφανίζονται αγαπητικά κατά την τέλεση της θείας Λειτουργίας. Όπως συνέβη με τον Μέγα Αθανάσιο στην προχθεσινή αγρυπνία». Την επόμενη μέρα οι κυρίες στην καθιερωμένη γι’ αυτές σύναξη της Τρίτης τον ρώτησαν σχετικά. Αυτός όμως ξεγλίστρησε με γενικολογίες για να μη γίνει αντικείμενο θαυμασμού.

Δε θα μιλήσω για τους πειρασμούς, τις θλίψεις, τις ταπεινώσεις, τις άδικες κατηγορίες, τους βασανισμούς, μέχρι και σωματικές κακώσεις όπως υπέστησαν όλοι οι άγιοι, καθώς επίσης και τις σωματικές ασθένειες, που τις υπέμεινε αγόγγυστα μέχρι της τελευτής του. Μερικά τα μαθαίναμε που και που τυχαίως και θαυμάζαμε την απέραντη υπομονή του. Ούτε ξέρουμε την  μυστική πνευματική ζωή του, τις ολονύκτιες προσευχές. Όπως άθελά του μου αποκάλυψε όταν τον ρώτησα πως είναι η υγεία του μετά τον πολυήμερο βασανισμό του από αυχενικό σύνδρομο, «Α, είπε, τώρα είμαι πολύ καλά γιατί κοιμήθηκα πολλές ώρες και μου πέρασε, ενώ πρώτα μου ‘φτανε μια ώρα ύπνος». Καταλαβαίνουμε απ’ αυτό πόσο δινόταν στην προσευχή τη νύχτα. Ούτε θ’ αναφέρω και αποδείξω με μαρτυρίες τα ακριβά πνευματικά χαρίσματα (διορατικό, προορατικό, παρηγορητικό, θεραπευτικό και άλλα), που όλοι τα γευτήκαμε και που με τόση τέχνη και ταπείνωση τα έκρυβε. Η προσευχή του ήταν τόσο δυνατή και αποτελεσματική που ανέσταινε νεκρούς. Από τα πολλά περιστατικά σωματικών θεραπειών που αφορούν εμένα και μέλη της οικογένειας μου θα αναφέρω το σημαντικότερο. ¨Όταν πριν από 14 χρόνια, ύστερα από οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου και τις απίστευτες επιπλοκές που ακολούθησαν, έφτασα όχι απλώς κοντά στο θάνατο αλλά και πέθανα, η προσευχή του πάτερ με ανέστησε. Ο θεράπων γιατρός μου κ.Πέτρος Δάρδας το ξέρει. Μετά την ανάρρωσή, τον επισκέφθηκα για να τον ευχαριστήσω, και αφού από ταπείνωση είπε «όλοι οι πατέρες εδώ προσεύχονταν, όχι μόνο έγώ», καθώς χωρίζαμε και απομακρυνόταν από μένα, για να μην προλάβω να ζητήσω διευκρινίσεις, μου είπε «πήγαμε στο θάνατο και γυρίσαμε μαζί». Σωστά είπε κάποιος : «Εσένα πρέπει να σε ονομάσουμε Λάζαρο». Και όμως όλα αυτά τα θαυμαστά τα έκρυβε με την ασύγκριτη ταπείνωση του, που μας δίνει νομίζω το δικαίωμα να τον προσαγορεύουμε «ο π.Συμεών ο ταπεινός». Απέφευγε κάθε έπαινο. Αρρώσταινε τάχα και κρυβόταν όταν καταλάβαινε ότι θα τον επαινούσαν οι εκκλησιαστικοί ηγήτορες.

Ο πάτερ δεν ενδιαφερόταν να κάνει οπαδούς και να δημιουργήσει ομάδα για παρακολούθηση των μελών (ένα κλειστό κύκλωμα). Εφήρμοζε το του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν». Έδινε απόλυτη ελευθερία σ’ όλους να τον πλησιάσουν αλλά και να απομακρυνθούν ανά πάσα στιγμή. Δεχόταν με υψηλό αίσθημα ευθύνης όποιον του έστελνε ο Χριστός. Ενδιαφερόταν να σώσει ψυχές και όχι να κάνει οπαδούς για να καυχηθεί. Είχε την αρχοντιά του Κυρίου που έλεγε στους μαθητές του: «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;» Αυτή η αρχή, την οποία ακολούθησε αλύγιστα ακόμη και στο στενό περιβάλλον των αφοσιωμένων μοναστικά πνευματικών του τέκνων, ήταν το σημείο της δυνάμεως και της ελκτικότητάς του. Δεν νοιώθαμε να μας υποχρεώνει να πάμε να τον ακούσουμε, γι’ αυτό και μαγνήτιζε τις ψυχές μας και θεωρούσαμε μεγάλη απώλεια να χάσουμε ομιλία του. Πολλοί πέρασαν και έφυγαν (γιατί προφανώς δεν έπιασαν το πνεύμα του) αλλά κανείς δεν παραπονέθηκε ότι στερήθηκε την ελευθερία του.

Ο πατήρ Συμεών ήταν ερωτευμένος με τον Χριστό, όπως όλοι οι άγιοι. Ιδιαίτερα αγαπούσε τον λόγο του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου «Ο εμός έρως εσταύρωται». Ο νους και η καρδιά του ήταν ερωτικά αιχμαλωτισμένα στη Βασιλεία του Θεού. Ζούσε, όπως έλεγε με το ένα πόδι στη γη και το άλλο στον ουρανό και πιο πολύ ζούσε Εκεί παρά εδώ. Όλο για Εκεί μιλούσε και εκεί μας ανέβαζε. Έσπευδε «αναλύσαι και συν Χριστώ είναι». Δεν χόρταινε και δεν κουραζόταν να μιλά για τα πλάτη του Παραδείσου και τη θέα του Προσώπου του Κυρίου μας. Ένιωθε τους εναγκαλισμούς και ασπασμούς του Χριστού να διαπερνούν την ύπαρξή του.

(Συνεχίζεται)