Αφού έλαβε από μας σώμα όμοιο με τα δικά μας παρέδωσε αυτό υπέρ πάντων στον θάνατο, προσφορά στον Πατέρα από αγάπη στον άνθρωπο…

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου, λόγος β’
Περί ενανθρωπήσεως

Α’. Σκοπός της ενανθρωπήσεως

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=414956

7. Αλλ’ όπως έπρεπε να συμβή αυτό, έτσι και αντιτίθεται από την άλλην πλευράν το δίκαιον του Θεού, διά να φανή αληθής ο Θεός εις την περί θανάτου νομοθεσίαν του. Διότι θα ήτο παράλογον, χάριν της ιδικής μας ωφελείας και αφθαρσίας να φανή ψεύστης ο Πατήρ της αληθείας Θεός.

Τι λοιπόν έπρεπε να γίνη ή να κάνη ο Θεός περί αυτού; Να ζητήση από τους ανθρώπους να μετανοήσουν διά την παράβασιν;

Αυτό, θα ισχυρίζετο κανείς ότι είνε άξιον του Θεού, λέγων, ότι, όπως η παράβασις ωδήγησεν εις την φθοράν, έτσι η μετάνοια οδηγεί πάλιν εις την αφθαρσίαν. Αλλ’ η διά της μετανοίας επάνοδος εις την αφθαρσίαν θα προϋπέθετε πάλιν τον Θεόν εκτεθειμένον από πλευράς του.

Διότι θα απεδεικνύντο πάλιν ανειλικρινής, εφ’ όσον οι άνθρωποι δεν θα ετίθεντο υπό κράτησιν του θανάτου, (καθώς ενομοθέτησεν ο Θεός). Άλλως τε η μετάνοια δεν επαναφέρει από την φυσικήν κατάστασιν, αλλά μόνον δίδει άφεσιν των αμαρτημάτων.

Εάν λοιπόν ήτο μόνον αμάρτημα και δεν επακολουθούσεν η φθορά, θα ήτο ωφέλιμος η μετάνοια· εφ’ όσον όμως με την πρώτην παράβασιν οι άνθρωποι εκυριαρχούντο από την φυσικήν φθοράν, και τους αφηρέθη το χάρισμα του κατ’ εικόνα, τι άλλο έπρεπε να γίνη; ή ποίον θα εχρειάζετο διά να τους επαναφέρη εις το χάρισμα αυτό παρά τον Λόγον του Θεού, ο οποίος τα πάντα εδημιούργησεν εκ του μηδενός εξ αρχής;

Αυτός και πάλιν έχει την εξουσίαν να οδηγήση το φθαρτόν εις την αφθαρσίαν και να περισώση έναντι όλων το κύρος του Πατρός του. Επειδή λοιπόν είνε Λόγος του Πατρός και ευρίσκεται υπεράνω όλων, επομένως μόνον αυτός δύναται και να ξανακτίση τα πάντα και να πάθη υπέρ πάντων και να μεσιτεύση προς τον Πατέρα υπέρ όλων.

8. Διά τούτο λοιπόν ο ασώματος και άφθαρτος και άυλος Λόγος του Πατρός έρχεται εις την ιδικήν μας χώραν, χωρίς βεβαίως και προηγουμένως να ευρίσκεται μακράν, διότι από κανένα σημείον της κτίσεως δεν απουσιάζει, αλλά γεμίζει εξολοκλήρου τα σύμπαντα συνυπάρχων με τον Πατέρα του· και έρχεται να εμφανισθή κατά συγκατάβασιν από φιλανθρωπίαν προς ημάς.

Και επειδή είδε να χάνεται το λογικόν γένος και ο θάνατος να βασιλεύη επάνω των διά της φθοράς· βλέποντας ότι η απειλή κατά της παραβάσεως ενίσχυε την φθοράν εις βάρος μας και ότι ήτο αβάσιμον να καταργηθή ο νόμος προ του να εκπληρωθή· βλέποντας το ανάρμοστον εις αυτά που συνέβησαν, ότι κατεστρέφοντο αυτά τα οποία ο ίδιος εδημιούργησεν· βλέποντας ακόμη και την υπερβολικήν κακίαν των ανθρώπων και ότι ολίγον κατ’ ολίγον την ηύξησαν επάνω των αβάστακτα· βλέποντας επίσης ότι όλοι οι άνθρωποι ήσαν υπεύθυνοι διά τον θάνατον, ευσπλαγχνίσθη το γένος μας και συνεπάθησε την αδυναμίαν μας και συγκατέβη εις την φθοράν, και μη υποφέροντας την κυριαρχίαν του θανάτου, διά να μη χαθή το πλάσμα του και αποβή μάταιον το έργον του Πατρός του εις τους ανθρώπους, λαμβάνει σώμα διά τον εαυτόν του και μάλιστα όχι διαφορετικόν από το ιδικόν μας.

Διότι δεν ήθελεν απλώς να λάβη σώμα, ούτε ήθελε μόνον να εμφανισθή· διότι ηδύνατο, εάν ήθελε μόνον να εμφανισθή, να κάνη την θείαν εμφάνισίν του δι’ άλλου καλυτέρου σώματος· αλλά λαμβάνει το ιδικόν μας, και αυτό όχι φυσιολογικώς, αλλ’ από την αμόλυντον και αγνήν παρθένον, που δεν εγνώρισεν άνδρα, λαμβάνει πράγματι σώμα καθαρόν και όντως ανόθευτον από ανδρικήν συνουσίαν.

Και επειδή αυτός είνε δυνατός και δημιουργός των όλων, εντός της παρθένου κατασκευάζει ναόν διά τον εαυτόν του το σώμα και γίνεται αυτό ιδικόν του ως όργανον με το οποίον γνωρίζεται και εις το οποίον κατοικεί.

Και έτσι αφού έλαβεν από ημάς σώμα όμοιον με τα ιδικά μας, διότι όλοι είνε υπεύθυνοι διά την φθοράν του θανάτου, παρέδωκεν αυτό υπέρ πάντων εις τον θάνατον, προσφοράν εις τον Πατέρα, και το έκανεν αυτό από αγάπη προς τον άνθρωπον, ώστε, αφού όλοι απέθανον μαζί του, να καταλυθή ο νόμος της φθοράς κατά των ανθρώπων με το να έχη εκπληρωθή η εξουσία του θανάτου εις το σώμα του Κυρίου και δεν έχει πλέον εξουσίαν εις τους ομοίους ανθρώπους, με σκοπόν τους καταντήσαντας εις την φθοράν ανθρώπους να επαναφέρη πάλιν εις την αφθαρσίαν, να τους ζωοποιήση από τον θάνατον με το σώμα που έκανε ιδικόν του, και με την χάριν της αναστάσεως να εξαφανίση από επάνω τους τον θάνατον, όπως εξαφανίζεται η καλαμιά από την φωτιάν.

Απόσπασμα από το βιβλίο Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου «Άπαντα τα έργα, τόμος 1, Απολογητικά», εισαγωγή Παναγιώτης Χρήστου κείμενο, μετάφραση, σχόλια Στέργιος Σάκκος.