Η αυτοδικαίωση του Φαρισαίου και η δικαίωση του Τελώνη

Σχόλιο στο Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΣΤ΄ Λουκά (Τελώνουκαί Φαρισαίου)

Η έναρξη του Τριωδίου γίνεται μέτήν προβολή δύο αμαρτωλών: ενός που φαίνεται καίενός που κρύβεται. Καίοι δύο αποκαλύπτονται σε μια ιερή εκδήλωση, αυτή της προσευχής.

Ο Φαρισαίος, στηριγμένος στον «καλό» εαυτό του, χρησιμοποιούσε την προσευχή για προβολή. Εκεί ανάφερε τις αρετές του ως αυτοβεβαίωση και ως απαίτηση από τον Θεό να τον δικαιώσει.

Ο Τελώνης δένείχενά παρουσιάσει στον Θεόν παρά τον άσχημο εαυτό του. Η προσευχή του ήταν η κραυγή του για έλεος, «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Η λογική, που στηρίζεται στο δίκαιο και στο Νομό, θα πρέπει να δικαιώνει τον καλό Φαρισαίο. Ο Κύριος, όμως, που έχει άλλη λογική, μας βεβαιώνει πως «έφυγε για το σπίτι του αθωωμένος και συμφιλιωμένος με τον Θεό ο Τελώνης».

Τελικά, η έπαρση του Φαρισαίου θα τον συντρίβει και η συντριβή του Τελώνη θα τον εξυψώνει, αφού «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».

Το Τριώδιο, ως περίοδος μετάνοιας, μας αποκαλύπτει τον τρόπο ζωής μας ως χριστιανών στον κόσμο αυτό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φθάσουμε στο αληθινό Πάσχα – πέρασμα από το θάνατο της αμαρτίας στη ζωή του Θεού, από την απόφαση να αλλάξουμε, να γίνει η ζωή Του ζωή μας. Μια απόφαση στηριγμένη στη συντριβή, στην ταπείνωση, που αποδέχεται τις εκούσιες ή ακούσιες θλίψεις.

Τότε, το Πάσχα, η Ανάσταση με τη χαρά και την ελπίδα για αιώνια συντριβή του θανάτου, δεν θα είναι μια γιορτή σε χρονική περίοδο μόνο, αλλά και μια μόνιμη καρδιακή εμπειρία.

Τριώδιο: πορεία προς το Πάσχα.

Ταπείνωση: πορεία προς τη βίωση της δόξας του Θεού, νυν και αεί.