«Και οι δυο είναι άσωτοι υιοί αυτής της παραβολής»

Την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2025 διαβάστηκε στις εκκλησίες η πασίγνωστη περικοπή της παραβολής του ασώτου υιού που στο τέλος της αφήνει να φανεί μια μεγάλη τρυφερότητα από τον πατέρα στους δύο υιούς του.

Τα γεγονότα αυτής της παραβολής είναι γνωστά και δεν θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο για την περιγραφή της.

Η εικόνα της ψυχολογίας του μεγάλου αδερφού θα μας απασχολήσει εδώ. Το άτομο αυτό μένει ασυγκίνητο που βρέθηκε ο μικρότερος αδερφός του. Έχει φθόνο και πολύ ζήλια μέσα του και γι’ αυτό δεν μπορεί να συμμετέχει στο πανηγύρι μαζί με τον πατέρα τους. Αισθάνεται ότι είναι απειλημένος από τον άσωτο αδελφό του, ενώ κατά βάθος γνωρίζει ότι έχει την αναγνώριση και την καταξίωση από την ευσπλαχνία που ο πατέρας δείχνει και για τα δύο παιδιά του. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει πραγματική αγάπη για τον ταλαίπωρο και αληθινά άσωτο αδερφό του.

Όλα αυτά τα πάθη που έχει ο μεγάλος, ο «καλός» άσωτος υιός, τον άφησαν τελικά άχαρο και μακριά από το πανηγύρι που γινόταν στο σπίτι του. Έτσι φαίνεται να μένει έξω από την οικία του πατέρα του και να εξακολουθεί να αισθάνεται πολύ θυμωμένος με τους πανηγυρισμούς, παρά τις εξηγήσεις και τις παρακλήσεις του πατέρα.