Στάση τρίτη: Και η κτίσις αγάλλεται

Στην εκκλησιαστική υμνογραφία, που στην ουσία α­ποτελεί υπο­μνη­­μα­τισμό του βιβλικού μηνύματος για τη σωτηρία του κόσμου, με ποι­η­τικό και γλαφυρό τρόπο πε­ρι­γράφεται το κάλλος της κτί­σεως και η συμμετοχή της σε όλα τα θαυμαστά γεγονότα της θείας ενανθρώπησης. Το φυσικό πε­­ριβάλ­λον υπάρχει για τον άνθρωπο και ανάγει στο Δη­μιουρ­γό. «Οι ουρανοί διηγούνται δό­ξαν Θεού ποίησιν δε χειρών αυτού αναγ­γέλ­λει το στε­ρέω­μα» (Ψαλμ. 18,1), γράφει ο ψαλμωδός, ενώ ο νομπελίστας ποιητής Ο­δυ­σσέας Ελύτης γράφει για τον «Ποιητή των νεφών και των κυμάτων που κοιμάται μέσα μας» (΄ΑξιονΕστι, Τα πάθη, Ανάγνωσμα β΄, στ΄).

 Όμως, για να γίνει αναγωγή από το αισθητό κάλλος των κτισμάτων στον «Ωραίονκάλ­­λει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (Ψαλμ. 44,3), από την ομορφιά της δη­μιουρ­γίας στον Κτί­στη και Δημιουργό των απάντων, για να ξυπνήσει ο «κατ’ ει­κό­να Θεού» πλα­σμένος άν­θρω­πος, χρειά­ζο­νται γυμνασμένες  πνευ­μα­τικές αι­σθή­σεις. Ε­σωτερική κά­θαρση από το επαχ­θές βά­ρος και την ομίχλη των φθοροποιών παθών. ΄Ετσι η υλι­κή δη­μι­ουργία, που αποτελεί έκ­­φρα­ση της προ­­νοητικής ενέργειας του Θεού προς το τε­­λειό­τε­ρο πλάσμα του, μπορεί να γίνει πηγή έ­μπνευ­σης. Οι υμνο­γρά­φοι που διαθέτουν καθαρή καρδιά, συνδέουν την ωραιότητα της κτίσης με τη λαμπρότητα του Κτίστη και διδάσκουν τους πιστούς.

Κι ενώ με την πτώση του ανθρώπου, «η κτίση συστε­νάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. 8,22), με τη Γέννηση του Σωτήρος «τα σύμπα­ντα χαράς πληρού­νται», διότι Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου». Στην υμνογραφία των Χριστουγέννων η κτί­ση κα­τέ­χει ουσιαστική θέ­ση. Οι ιεροί υμνογράφοι άλλοτε την παρουσιάζουν να προευτρε­πί­ζεται, άλλοτε να συγχορεύει, άλλοτε να ευγνωμονεί και  άλλοτε να στέ­κεται εκ­στα­­τι­κή μπροστά στο «υπέρ λόγον και έννοιανξένον μυστήριον» της θείας συγκα­τά­βασης.

Ουρανός και γη, άστρα και σπήλαιο, έρημος και φάτνη, όρη και δένδρα, ζώα και φυτά συμμε­τέ­χουν στο υπερφυές γεγονός της θείας συγκατάβασης και υ­πουρ­γούν το θαύμα. «Ευφραίνεσθε δίκαιοι· ουρανοί αγαλλιάσθε· σκιρτήσατε τα όρη Χρι­στού γεννηθέντος», ψάλλει η Εκκλησία και καλεί σε θεία συ­νήχηση και αρμονικό συνεορτασμό τα επίγεια με τα ουράνια, τα λογικά με τα άλογα, τους αγγέλους με τους ανθρώπους.

 Ο Φώτης Κόντογλου ακολουθώντας την θεσπέσια υμνογραφία της εορτής, περιγράφει το διάκοσμο της εικόνας της Γεννήσεως ως εξής: «Ο περίγυρος της αγίας ταύτης εικόνος, με τα καθέκαστά του είναι τερπνός, δια το φαιδρόν και σωτήριον μυστήριον της Γεν­νήσεως του Κυρίου. Ο Χρωματισμός των βουνών είναι χαριέστατος και γλυκός, με ελαφρά ισκιώματα. ΄Αγρια πρινάρια και ευώδη χόρτα, μυρσίνες, θυμά­ρια και άλλα, στολίζουν ταπεινά τους βράχους, όπως τα βλέπει  κανένας εις τα ευ­λο­γη­μένα βουνά της πατρίδος μας» (΄Εκφρασις… σ.158).

 Μέσα από μια αντιθετική εικόνα διδάσκει η Υμνολογίατην αξία της υψοποιού τα­πεί­νω­σης. «Λαθών ετέχθης υπό το Σπήλαιον, αλλ΄ ουρανός σε πά­σινεκήρυξεν, ώσπερ στό­μα, τον Αστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ». Όπως ο Χριστός γεννιέται μυστικά στο τα­πει­­νό σπήλαιο και ο ουρανός αναγ­γέ­λ­λει με το λαμπερό αστέρι σε όλους τον Σωτήρα, έτσι και κάθε πιστός που εκουσίως ταπει­νώ­νε­ται, γίνεται ουράνιος άνθρωπος. Στην ίδια γραμ­­μή ο Γρηγόριος Θεολόγος ερμηνεύοντας το «μυστήριο της θείας οικονομίας» ομιλεί για υψοποιό κένωση και «θεία πτωχεία», προκειμένου ο άνθρωπος να ανέλθει προς το Θε­ό, πληρούμενος δια της «αυτού θεό­τη­τος».

 Στον εσπερινό των Χριστουγέννων μέσα από έναν ύμνο του ΑνατολίουΠα­τριάρ­χου Κωνσταντινουπόλεως (5^ος αιώνας) παρουσιάζονται όλα τα κτίσματα να προ­σκο­­μίζουν στο νεογέννητο Χριστό την ευχαριστία τους: «οι άγγελοι τον ύμνον· οι ου­ρα­νοί τον Αστέρα· οι Μάγοι τα δώρα· οι ποιμένες το θαύμα· η γη το σπήλαιον· η έρη­μος την φάτνην· ημείς δε μητέρα Παρθένον». Μέσω της Παναγίας, που εκπροσωπεί το ανθρώπινο γένος, ανακαι­νίζε­ται ολό­κ­ληρη η δημιουργία και η «κτίσις αγάλλεται».

 Κι εδώ θα ήθελα να σας μεταφέρω τα λόγια ενός νεότερου χαρισματικού Αγίου της Εκκλησίας μας, του Οσίου ΠορφυρίουΚαυσοκαλυβίτου για το κάλλος της κτίσεως και για τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει να συναντήσουμε στη Βηθλεέμ, την Εκκλησία τον Χριστό: «Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν την χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.

   Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο Χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, την νιώθουν βαθιά…

Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική Χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο.Ο πνευματέμφορος, αυτός που έχει το Πνεύμα του Θεού, προσέχει όπου περνάει, είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση. Όλες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Είναι αλλιώτικος. Όλα τα βλέπει κι όλα τ’ ακούει· βλέπει τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα…. Περνάει από κάπου, αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα, για παράδειγμα. Ζει μέσα σε όλα· στις πεταλούδες, στις μέλισσες κ.λπ. Η Xάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα».

Σε εποχή πολυλογίας, αργολογίας και πληθωρισμού ακόμη και του εκκλησιαστικού λόγου είναι σχεδόν αδύνατο να εκτιμηθεί η αξία της σιωπής, καθώς και τα μυστικά ακροάματα του Πνεύματος και η θεία παιδαγωγία της κτίσεως. Όλοι κινδυνεύουμε να χάσουμε το δρόμο προς την Βηθλεέμ και έχουμε ανάγκη από φωτεινό αστέρι. Είναι δύ­σκο­λο στη σύγχρονη ορθολογιστική εποχή να προ­σεγ­γίσει κάποιος τη θεία Γέννη­ση όπως ο Ιωσήφ. Εκείνος όμως, που θα υπερβεί το κέλυφος της αν­θρώ­πινης λο­γικής και θα λευ­κάνει την καρ­διά του, θα γευθεί έστω και αμυδρά την πα­ρου­σία του «πτωχεύσαντος δι’ η­μάς» Λυτρωτή.Θα γευθεί μυστικά την καθαρτική, φωτιστική και θεοποιόθεία ενέργεια. Θα σκιρτήσει ο Χριστός «ένδον, εν τη καρδία του».

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ