Το λειτουργικό περιβάλλον της αγιορείτικης αγρυπνίας είναι ο κατεξοχήν χώρος για τα αργά μαθήματα της ψαλτικής και ιδιαίτερα για τα αργά μέλη της γραφίδας του Ιακώβου Πρωτοψάλτου. Οι αγιορείτες με τη στεντόρεια και ανεπιτήδευτη φωνή τους και τη βαθύτατα φυσική και βιωματική έκφραση τους, απεδείχθησαν δεινοί ερμηνευτές των μαθημάτων του Ιακώβου Πρωτοψάλτου (18ος αι.), τα μέλη του οποίου έλαβαν νωρίς καθολική αποδοχή και επιβολή σε όλη της αγιορείτικη ψαλτική κοινότητα.
Τα «Πασαπνοάρια» δεσπόζουν στην ακολουθία του Όρθρου. Είναι οι πρώτοι στίχοι του Ψαλμού 148 «Αινείτε τον Κύριον…», και επισυνάπτονται ο 149, 150 «Αινείται τον Θεόν… Πάσα πνοή…». Ψάλλονται σε αργό ή αργοσύντομο μέλος, ενώ η στιχολογία που ακολουθεί σε σύντομο μέλος. Οι τελευταίοι 4, 6 ή 8 στίχοι έχουν στιχηρά – και ολοκληρώνεται αυτή η ενότητα των Αίνων με το Δοξαστικό και το Θεοτοκίο. Οι Αγιορείτικοι Χοροί με προεξάρχοντα τον μακαριστό Γέρ. Θωμά Μικραγιαννανίτη ψάλλουν τα «Πασαπνοάρια» του Ιακώβου Πρωτοψάλτου σε γ΄ήχο.
