Η εν Χριστώ ζωή υπάρχει στους πιστούς όχι μόνο στο μέλλον, αλλά ήδη και στο παρόν!

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Χαρακτικό π. Σταμάτη Σκλήρη. Περιοδικό «Σύναξη» τεύχος 6, Άνοιξη 1983.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
«Περί της εν Χριστώ Ζωής»

Η εν Χριστώ ζωή πραγματοποιείται με τα ιερά Μυστήρια του Βαπτίσματος, του Χρίσματος και της θείας Κοινωνίας

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=399794

Ας σκεφτούμε όμως και με αυτόν τον τρόπο.

Πολλά είναι εκείνα με τα οποία συνυπάρχουμε στη ζωή: Ο αέρας, το φως, η τροφή, τα ενδύματα, οι φυσικές δυνάμεις και τα μέλη μας. Κανένα όμως από αυτά δεν χρησιμοποιούμε και με κανένα δεν συνυπάρχουμε κάθε φορά και για κάθε λόγο.

Άλλοτε είναι απαραίτητο το ένα και άλλοτε το άλλο, ανάλογα ποιο εξυπηρετεί κάθε φορά την ανάγκη που παρουσιάζεται. Φορούμε το ένδυμα, αλλ᾽ αυτό δεν μπορεί να είναι τροφή. Όταν χρειαστούμε τροφή, πρέπει να ζητήσουμε κάτι άλλο.

Το φως δεν προσφέρεται για αναπνοή και ο αέρας δεν αντικαθιστά το φως.

Αλλά και οι αισθήσεις και τα μέλη δεν λειτουργούν διαρκώς ούτε τα χρησιμοποιούμε πάντοτε. Μερικές φορές και τα μάτια και τα χέρια μένουν ακίνητα, όταν πρέπη ν’ ακούσουμε. Όταν θέλουμε να πιάσουμε, αρκούν τα χέρια. Όταν όμως θέλουμε να μυρίσουμε ή ν’ ακούσουμε ή να δούμε, δεν εξυπηρετούν πια, αλλά τ’ αφήνουμε και στρεφόμαστε αλλού.

Ο Σωτήρας όμως συνυπάρχει τόσο αδιάλειπτα με όσους ζουν εν Αυτώ, που εκπληρώνει κάθε τους ανάγκη και είναι γι’ αυτούς τα πάντα. Δεν τους αφήνει να στραφούν σε τίποτε άλλο ούτε να ζητήσουν κάτι από μην είναι ο Ίδιος αυτό.

Και γεννά και αυξάνει και τρέφει και είναι φως και πνοή.

Τους πλάθει μάτια με τον εαυτό Του.

Τους φωτίζει επίσης με τον εαυτό Του και προσφέρει τον εαυτό Του να Τον βλέπουν.

Είναι τροφεύς και συγχρόνως τροφή.

Παρέχει τον άρτο της ζωής και είναι ο άρτος της ζωής.

Είναι ζωή για τους ζώντες, μύρο για όσους αναπνέουν, ένδυμα για όσους θέλουν να ντυθούν.

Είναι Εκείνος με τον οποίο μπορούμε να βαδίζουμε, αλλά και η οδός και το κατάλυμα και το τέρμα της οδού.

Είμαστε μέλη Του, Εκείνος κεφαλή. Στον αγώνα μας συναγωνίζεται. Στην απονομή των βραβείων είναι αγωνοθέτης. Στις νίκες μας γίνεται στεφάνι. Έτσι, από παντού μας επαναφέρει στον εαυτό Του.

Δεν αφήνει να προσηλωθούμε σε τίποτε άλλο ούτε ν’ αγαπήσουμε τίποτε άλλο στην κτίση. Αν στρέψουμε εδώ την επιθυμία, την καταστέλλει και την αναπαύει. Αν τη στρέψουμε εκεί, βρίσκεται πάλι Αυτός. Αν κάπου αλλού, ελέγχει κι εκείνον το δρόμο και καθώς περνάμε μας κάνει δικούς Του.

«Εάν αναβώ εις τον ουρανόν», λέει ο Ψαλμωδός, «συ εκεί ει˙ εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει˙ εάν αναλάβω τας πτέρυγάς μου κατ’ όρθρον και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης, και γαρ εκεί η χειρ σου οδηγήσει με και καθέξει με η δεξιά σου».

Με βία θαυμαστή και φιλάνθρωπη τυραννία μας ελκύει κοντά Του και μας ενώνει μόνο με τον εαυτό Του.

Τέτοια, νομίζω, ήταν η βία με την οποία ζήτησε να συγκεντρώση στο σπίτι, στο πλούσιο δείπνο, όσους καλούσε, όταν έλεγε στο δούλο: «Ανάγκασον εισελθείν, όπως γεμισθή ο οίκος μου».

Ας είναι. Είναι λοιπόν φανερό απ’ όσα είπαμε ότι η εν Χριστώ ζωή υπάρχει στους πιστούς όχι μόνο στο μέλλον, αλλά ήδη και στο παρόν, και ζουν και ενεργούν σύμφωνα με αυτή.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, «Περί της εν Χριστώ Ζωής», λόγοι επτά, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Προλογίζει ο καθηγητής Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης.