Αργολογία, σιωπή, πολυμάθεια

(Σχέδιο Ιωάννη Βράνου).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο Αμμούν, νέος κι’ αρχάριος ακόμη Μοναχός, πήγε να συμβουλευθή τον όσιο Ποιμένα:
– Όταν έρχεται κανένας από τους Αδελφούς στο κελλί μου ή εγώ στο δικό του για δουλειά, αποφεύγομε τις συζητήσεις από φόβο μη πέσωμε σ’ αργολογία, του είπε.
– Καλά κάνετε, αποκρίθηκε, ο Γέροντας. Η νεότης έχει ανάγκη από πολλή προσοχή.
– Τι έκαναν οι πατέρες σε τέτοια περίπτωση ζήτησε να μάθη ο Αμμούν.
– Εκείνοι, παιδί μου, ούτε στο στόμα ούτε στην καρδιά είχαν τίποτε περιτττό, για να συζητήσουν. Έτσι δεν είχαν φόβο να πέσουν οι αργολογία.

– Όταν βρεθώ στην ανάγκη να κουβεντιάσω με κάποιον, ρώτησε πάλι ο νέος, τι είναι καλλίτερα να πω; Λόγια της Γραφής ή των Πατέρων που είναι πρακτικώτεροι.
– Αν δεν μπορής να σωπάσης, -πράγμα ορθότερο για τους νέους – προτίμησε τους λόγους τον Πατέρων, που είναι πρακτικώτεροι, αποκρίθηκε ο Όσιος. Τα λόγια της Γραφής ούτε εύκολα ούτε αντιληπτά είναι από τους πολλούς.

*****

Δεν είναι σοφία, γράφει ο Αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής, να ξέρη κανείς να συζητή αριστοτεχνικά.

Σοφία είναι πότε να ξέρης πότε πρέπει πρέπει να μιλήσης και τι πρέπει να πης.

Δείχνε πως είσαι αμαθής, για ν’ αποφύγης πολλούς κόπους.

Πολλές ανώφελες σκοτούρες έχει εκείνος και παρουσιάζει τον εαυτό του πολυμαθή.

Μη καυχάσαι για πολυμάθεια, γιατί είναι περισσότερα εκείνα που δεν ξέρεις από κείνα που έχεις μάθει.

Από το βιβλίο, «Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την πατερική σοφία», μετάφραση Μοναχής †Θεοδώρας Χαμπάκη, έκδοση Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητας «Λυδία» Θεσσαλονίκη.