Είναι γεμάτη η αγία Γραφή από τα λόγια του Σωτήρα, ο οποίος υποσχόταν μέσω των προφητών, ότι θα έρθει και θα ελευθερώσει την οικουμένη!

Προφήτης Δαυίδ. Τοιχογραφία στον Ιερό Ναό Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο χωριό Πεδουλάς της Κύπρου.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Του Αγίου Πατέρα μας
Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας

Υπόμνημα στους Ψαλμούς

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=400696

Ψαλμός 7ος

Στίχ. 1. «Στον Κύριο, για τα λόγια του Χουσί, υιού του Ιεμενεί».

Συ όμως, σε παρακαλώ, πρόσεχε, ότι, αν και έχεις ασκηθεί σε τόσο μεγάλες νίκες, πάλι ο λόγος καταλήγει σε άλλους αγώνες, πάλι ετοιμάζεσαι για την προσβολή των πειρασμών. Γιατί ο ίδιος εχθρός, εκείνος ο Αβεσσαλώμ, σαν να αναγεννήθηκε από μας, ετοιμάζει πόλεμο εναντίον μας, τον οποίο θα ανατρέψει, καθώς ορμά, με φονική διάθεση εναντίον μας, η δική μας σύνεση απέναντι στο θέμα αυτό, ή μάλλον η συμμαχία από τον Θεό. Γιατί η γνώμη που σώζει εμάς γίνεται αγχόνη του εχθρού. Κι αυτή είναι, το να θεωρούμε ίσον σε κακία, και το να αρχίζουμε τις αδικίες, και να πολεμούμε αυτόν που άρχισε να αδικεί. Γιατί αυτός που όρισε την εναντίον του τιμωρία είναι ο Δαβίδ, εάν βρεθεί να ανταλλάσσει το κακό με το κακό, σαν συναλλαγή, και να ανταποδίδει αντίστοιχα αυτό που έλαβε.

Στίχ. 2. «Εάν έκανα αδικία με τα χέρια μου».

Αμέσως λοιπόν ο Δαβίδ βεβαιώνει ότι δεν είναι τελείως απαλλαγμένος ο εαυτός του από αδικία (γιατί είχε αδικήσει τον Ουρία), αλλά λέγει αυτό, ότι δηλαδή στην υπόθεση του παιδιού είμαι καθαρός και ανεύθυνος. Γιατί δεν το αδίκησα καθόλου, ούτε εκείνους που ήταν ακόλουθοί του, ώστε να θεωρηθεί δικαιολογημένη σ’ αυτούς η εναντίον μου δίωξη. Έπειτα προβάλλει και την αμνησικακία του, επικαλούμενος με αυτό τον Θεό να τον λυπηθεί. Και είναι φανερό από αυτά που προσθέτει· γιατί λέγει· «Εάν ανταπέδωσα κακά σ’ αυτούς που μου ανταποδίδουν».

Στίχ. 5.  «Ας πέσω τότε κάτω από τα πόδια των εχθρών μου, στερημένος από κάθε βοήθεια σου».

Δηλαδή ας στερηθώ την τιμή και όλη τη δόξα, και ας γίνω σαν το χώμα κάτω από τα πόδια των εχθρών μου.

Στίχ. 7. «Σήκω, Κύριε, κινούμενος από την οργή σου».

Αυτό λοιπόν που είπε, μεταφέρθηκε ο λόγος στον Χριστό, και αυτόν παρακαλεί να σηκωθεί, όχι εναντίον του Αβεσσαλώμ (πώς δηλαδή εναντίον αυτού, για τον οποίο παρακαλούσε λέγοντας, «Λυπηθείτε το παιδί μου, τον Αβεσσαλώμ»), αλλά παρακαλεί τον Θεόν να σηκωθεί υπέρ όλης της ανθρωπότητας, σαν από την ηρεμία της παλιάς μακροθυμίας, με οργή και κίνηση εναντίον όλων των εχθρών του. Είναι λοιπόν πάρα πολλοί οι εχθροί της ανθρωπότητας, δηλαδή οι πονηροί και αλιτήριοι δαίμονες, και «πέρατα» αυτών θα μπορούσαν να νοηθούν αυτοί που υπερέχουν από τους άλλους και κατέχουν υψηλότερη θέση, όπως ο Σατανάς και οι πλησίον αυτού, δηλαδή οι κοσμοκράτορες του σκότους. Εναντίον αυτών εξηγέρθη ο Χριστός.

Στίχ 7. «Και σήκω εναντίον τους, Κύριε Θεέ μου, στο όνομα του προστάγματος που όρισες».

Εδώ διακηρύσσει καθαρά τον ερχομό του Σωτήρα. Από την αρχή βέβαια μέσω των προφητών μας υποσχόταν αυτή τη σωτηρία, και είναι γεμάτη η αγία Γραφή από τα λόγια του Σωτήρα, ο οποίος υποσχόταν μέσω των αγίων προφητών, ότι θα έρθει στον κατάλληλο καιρό και θα ελευθερώσει την οικουμένη, και ότι δεν θα φανερώσει μόνο στην Ιουδαία τον πλούτο της πραότητάς του, αλλά ότι θα επισκεφθεί όλα τα έθνη, γι’ αυτό και ονομάσθηκε ελπίδα των εθνών.

Γιατί εμφανίσθηκε σ’ όλο τον κόσμο ο Κύριος, όντας Θεός και αληθινό φως, μέσω του οποίου γνωρίσαμε και τον Πατέρα, αφού διασκορπίσθηκε η παλιά ομίχλη, εννοώ της πλάνης, και έλαμψε σε μας ο νοητός φωστήρας, και αφού ξημέρωσε η ημέρα, ανέτειλε και ο Ήλιος της δικαιοσύνης, δηλαδή ο Χριστός. Σήκω επάνω λοιπόν, λέγει, σύμφωνα με το πρόσταγμα που έδωσες, δηλαδή με αυτό που υποσχέθηκες ότι θα κάνεις γιατί αυτό σημαίνει εδώ το “έδωσε εντολή”.

Στίχ. 8. «Και ανέβα πάλι στα ύψη, πάνω από αυτήν».

Το «Γύρισε πάλι στα ύψη», υπαινίσσεται ίσως ή τον τίμιο σταυρό, στον οποίο ανέβασε τις αμαρτίες μας, ή την επιστροφή του Χριστού στους ουρανούς. Γιατί πήγε να εμφανισθεί στο πρόσωπο του Πατέρα για χάρη μας. Πώς για χάρη μας; Εγκαινιάζοντας για μας δρόμο καινούργιο και ζωντανό, ώστε και πάλι να γίνει βατός στο εξής ο ουρανός, και να μπαίνουμε στο εσωτερικό του παραπετάσματος, κάνοντας αρχή και σ’ αυτό εκείνος που είναι πρώτος σε όλα, δηλαδή ο Χριστός.

Στίχ. 9. «Ο Κύριος θα κρίνει τους λαούς».

Εδώ έχει λεχθεί το, «θα κρίνει», αντί του, “θα δικάσει”. Γιατί μαζί με μας θα δικάσει και τον Σατανά. Και αυτόν βέβαια, επειδή από πλεονεξία κυρίευσε τη γη, τον απομάκρυνε από την τυραννική εξουσία του σε όλα, ενώ αυτούς που υπέμειναν την αφόρητη πλεονεξία του, τους λυπήθηκε ως Θεός και τους χάρι σε τη δικαίωση με την πίστη.

Από τον τόμο «Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Άπαντα τα έργα, τόμος 14» του εκδοτικού οίκου Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 2003. Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτης Παπαευαγγέλου, δρ. Θεολογίας. Επόπτης, επιμελητής εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, πτ. Θεολογίας.