Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα, Πώς αντιμετώπισε την θλιμμένη πλούσια

Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο π. Μακάριος [Στάρετς Μακάριος] στα τελευταία του χρόνια κουραζόταν πολύ συζητώντας με τους λαϊκούς. Ο καθένας τους είχε τα ζητήματά του και τις στενοχώριες του, που ήθελε να τα αποθέση στους ώμους του για να ανακουφισθή. Γι’ αυτό η προώθησις του π. Αμβροσίου ήταν ανάγκη επιτακτική. Αυτός σαν νεώτερος θα άντεχε στις πολύωρες και κουραστικές συζητήσεις.

Ό,τι έγινε με τους μοναχούς γινόταν τώρα και με τους κοσμικούς. Έστελνε μερικούς να κουβεντιάσουν τις υποθέσεις τους με τον μαθητή του. Εκείνος [ο όσιος Αμβρόσιος], αν τύχαινε κανένα θέμα ασυνήθιστο και δύσκολο, δεν απαντούσε αμέσως. Για τις εξαιρετικές αυτές περιπτώσεις κατέφευγε στην πείρα και στην σοφία του διδασκάλου του.

Στις αντιμετωπίσεις που έκανε ο π. Αμβρόσιος στους επισκέπτας, όταν πρωτοήρθε σε επαφή μαζί τους, αναφέρεται και ένα χαριτωμένο ανέκδοτο.

Κάποια Χριστιανή, από τις τάξεις των πλουσίων, δοκίμασε πολλές αποτυχίες και θλίψεις στην ζωή της και κυριεύθηκε από αθυμία και μελαγχολία. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθην σου» (Ησ. κστ’ 16), γράφει ο Προφήτης.

Το ίδιο συνέβη και μ’ αυτήν· θυμήθηκε τον Θεόν και ζήτησε παρηγορία στους ανθρώπους Του. Ο ερχομός της στην Όπτινα, η προετοιμασία της για την Θεία Κοινωνία, η επιθυμία της να συζητήση με κάποιον άγιο Γέροντα ήταν δείγματα της στροφής της προς τον Θεόν.

Την κυρία αυτή ο στάρετς Μακάριος την έστειλε στον π. Αμβρόσιο, για να συζητήση μαζί του τα θεματά της και ν’ ακούση λόγους ωφέλιμους και παρηγορητικούς.

Εκείνος ειρηνικά και υπομονητικά άκουε τις πολλές της δοκιμασίες, πράγμα που την ευχαρι στούσε και την ανακούφιζε. Αφού εξιστόρησε όλες τις καταιγίδες και τις τρικυμίες που την βρήκαν, ήρθε και η σειρά του π. Αμβροσίου.

Στα θέματα περί θλίψεων, περί πόνων, περί διακρίσεως πειρασμών και δοκιμασιών ήταν αρκετά ενημερωμένος. Τα πατερικά κείμενα, τα οποία κατείχε καλά, ανέλυαν εξονυχιστικά αυτά τα ζητήματα. Ήταν πεπεισμένος πως οι περιπέτειες αυτής της Χριστιανής ωφείλονταν σε παραβάσεις του θείου νόμου.

Ανάλογα με τους σπόρους που έσπειρε θέριζε τους καρπούς. Έκανε και μία άλλη διαπίστωσι. Ποια; Ότι τα γλυκά και παρηγορητικά λόγια δεν θα της πρόσφεραν θετική βοήθεια. Μόνο θα εθώπευαν τον εγωισμό της. Όλα αυτά τα σκέφθηκε, τα ζύγισε και της λέει απλά και
ήρεμα:
– Κατά τα έργα του κλέφτη, και τα βάσανα.

Περιττεύει να πούμε πόσο δυσανασχέτησε εκείνη από τα λόγια αυτά. Πικράθηκε πολύ και δεν είχε καμμιά διάθεσι να συζητήση άλλο μαζί του.

Την άλλη ημέρα, μετά την Θεία Λειτουργία, ο στάρετς [Στάρετς Μακάριος] πήρε μαζί του και τον π. Αμβρόσιο και κατευθύνθηκε στον Ξενώνα. Ήθελε να ιδή αυτή την κυρία και να της ευχηθή για την Θεία Κοινωνία που έκανε. Εκεί απεκαλύφθη και το αποτέλεσμα που είχαν τα σκληρά λόγια.

– Αχ, πάτερ μου! λέει στον π. Αμβρόσιο, μόλις τον αντίκρυσε. Υπέφερα πολύ με τα λογάκια σου, και παραλίγο να αναβάλω την Θεία Κοινωνία. Τα σκεπτόμουνα όλο το διάστημα του Εσπερινού και του Όρθρου. Ήρθε και η Θεία Λειτουργία και δεν μπορούσα να ησυχάσω. Μόνο στην ώρα του Χερουβικού ηρέμησα. Παραδέχθηκα ότι μου είπατε την αλήθεια και ειρήνευσα.

Από την εξέλιξι των πραγμάτων δικαιώθηκε η ενέργεια του π. Αμβροσίου. Το φάρμακο, αν και πικρό, ενήργησε αποτελεσματικά. Επιστρέφοντας στο σπίτι της έφερε μαζί της την ειρήνη και την χάρι του Θεού. Στην καρδιά της έλαμπε «φως ιλαρόν».

Ο στάρετς Μακάριος δεν μπορούσε παρά να χαίρεται τα την επιτυχημένη συμπεριφορά του υποτακτικού του. Οι ελπίδες που εστήριζε πάνω του αποδεικνύονταν βάσιμες. Την χαρά του αυτή την εξεδήλωνε με διαφόρους τρόπους…

Από το βιβλίο «Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα», έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής.