Ο πατήρ Συμεών Κραγιόπουλος (+2015) ως ποιμήν λογικών προβάτων

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=412224)

Όμως το ουσιαστικό έργο δεν είναι τα κτίρια αλλά το έμψυχο υλικό που τα γεμίζουν. Οι μοναχοί και οι μοναχές, η ελπίδα μας του τώρα και του αύριο. Αυτές οι γενναίες και σιωπηλές ψυχές, στις οποίες ο πάτερ μετάγγισε τον θείο έρωτα για τον Χριστό που κατάφλεγε τη ψυχή του. Οι επλιδοφόροι μας καινούργιοι πνευματικοί που βαδίζουν στα χνάρια του, οι ακοίμητοι και εμπνευσμένοι λειτουργοί του Υψίστου, αυτοί που αναζωγραφίζουν στο πρόσωπό τους τον δάσκαλό μας. Κι οι μοναχές, ένα σιωπηλό ακούραστο μελισσολόι, που μας φροντίζουν με μητρική στοργή στις πνευματικές, ακόμη και στις υλικές μας ανάγκες, έτοιμες για κάθε θυσία. Σκάβουν ακούραστα στο χρυσωρυχείο των αμέτρητων ομιλιών του πάτερ για να μας παρουσιάζουν κάθε τόσο τα βιβλία με τις απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του, καινούργια τροφή που δεν παλιώνει ποτέ και χορταίνει τις ψυχές μας και την αχόρταστη νοσταλγία μας για τον γλυκό διδάσκαλο.

Εκτός από απαράμιλλος διδάσκαλος ο πάτερ ήταν ένας πολύπειρος και επιδέξιος χειρουργός των ψυχών μας. Ακούραστος στην εξομολόγηση εισέδυε μυστικά και θεραπευτικά στα απύθμενα βάθη του ασυνειδήτου μας. Έβλεπε με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος πράγματα στην ψυχή μας, που εμείς ούτε υποψιαζόμασταν, τα ανέλκυε από κει με μαεστρία και τα έφερνε στο φως της συνειδήσεως. Πονούσαμε αλήθεια από τις οδυνηρές αποκαλύψεις των κρυπτών της καρδίας, αλλά και ανακουφιζόμασταν με το θεραπευτικό λάδι της ποιμαντικής του στοργής που επάλειφε στις ψυχές μας. Απορούσαμε γιατί εκατοντάδες πιστοί (μέχρι 1500 κάθε φορά) έρχονταν σταθερά και με προσδοκία θεραπείας να πάρουν αριθμό προτεραιότητας για εξομολόγηση και δεν έκαναν πίσω απογοητευμένοι. Βρήκαμε τον καλό απλανή γιατρό. Το διαισθανόμασταν. Του είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη, γιατί πεισθήκαμε από τα πράγματα ότι ήταν όργανο του Αγίου Πνεύματος για τη σωτηρία μας.

Και όσα δεν προλάβαινε ελλείψει χρόνου να μας συμβουλέψει στις ατέλειωτες ώρες της εξομολογήσεως τα συμπλήρωνε με τις άφθαστες ομιλίες του. Όσο και αν ήταν στην εξομολόγηση επιεικής και σοφά στοργικός πατέρας, στις ομιλίες του ενώπιον πλήθους ακροατών δεν χαριζόταν καθόλου και μας ήλεγχε «ανελέητα», καθώς μας έλεγε την αλήθεια όσο και αν μας πονούσε. Ό,τι δεν το αντέχαμε ο καθένας μας κατ’ ιδίαν στην εξομολόγηση, αδίστακτα το έλεγε στις ομιλίες. «Ωχ για μένα το λέει» λέγαμε από μέσα μας και σκύβαμε τα κεφάλια μας ταπεινωμένοι και πονεμένοι. Κανείς δε μπορούσε να αυτοδικαιωθεί. Μαζεύαμε τα δάκρυα μας και φεύγαμε προβληματισμένοι. «Καλά μας τα λέει». Κανένας όμως δεν τον αποχωριζόταν, γιατί ήξερε με ποιον είχε να κάνει: τον πατέρα που αγαπούσε ελέγχοντας. Καίτοι μας αγαπούσε όλους στοργικά ως πνευματικά του τέκνα, κρατούσε αποστάσεις για τον φόβο της παρρησίας, μας μιλούσε στον πληθυντικό και κανέναν δεν ονομάτιζε σαν πνευματικό του τέκνο ακόμη και αν τον εξομολογούσε για 40 χρόνια.

Όλη την ακαταπόνητη κηρυκτική του δραστηριότητα την πλαισίωνε με τη θαυμαστή λειτουργική του διακονία. Μας έκανε να αγαπήσουμε τη θεία Λειτουργία και να τη απολαμβάνουμε σαν ένα κομμάτι του Παραδείσου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κυριακάτικες και εόρτιες θείες Λειτουργίες και προπάντων τις κατανυκτικές μικρές αγρυπνίες από τις 9 το βράδυ μέχρι 1 μεταμεσονύκτιον, που πρώτος καθιέρωσε στην πόλη μας από το 1969 για την διευκόλυνση ημών των εργαζομένων στον επαγγελματικό στίβο λαϊκών μελών της Εκκλησίας, που δεν είχαμε μυρωδιά από τον λατρευτικό πλούτο της Εκκλησίας μας! Σιγά-σιγά απλώθηκαν στην πόλη μας αλλά και σ’ όλο τον Ελλαδικό χώρο- ακόμη και στο εξωτερικό- και έφεραν την ζητούμενη λειτουργική αναγέννηση. Ποιος όμως ξέρει ποιος ήταν ο πρωτοπόρος;

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η εξαιρετική ένταση του πνεύματός του όταν λειτουργούσε ή προϊστατο στις διάφορες ακολουθίες. Μου έτυχε, όπως και σε πολλούς άλλους άνδρες, να εξομολογηθώ εκτάκτως αρκετές φορές μέσα στο ιερό. Πρόσεχε με μεγάλη αφοσίωση όχι μόνο την εξέλιξη της Λειτουργίας ή ακολουθίας για τις εκφωνήσεις αλλά και αυτά που εξομολογιόμουν και απαντούσε. Τίποτε δεν έχανε. Ήταν όλος παρών. Στα χρόνια της δεκαετίας του 1970 μας κοινωνούσε ο ίδιος. Μοίραζε με εξαιρετική προσοχή και ένταση πνεύματος τον πολύτιμο θησαυρό του Σώματος και Αίματος του Χριστού στους προσερχόμενους κοιτώντας με ακλινές και γεμάτο ιερή αγωνία βλέμμα πότε στο Άγιο Ποτήριο και πότε στους κοινωνούντες. Εμιμείτο τον γέροντά του και πνευματικό μας παππού π.Τιμόθεο, που ίδρωνε από την αγωνία του για το σε ποιον δίνει υπεύθυνα τον Κύριό του.

Τι να πει κανείς για τις αξέχαστες μυσταγωγικές του ομιλίες κατά τις αγρυπνίες πάνω στη θεία Λειτουργία του ιερού Χρυσοστόμου και Μ.Βασιλείου που άνοιξαν τα μάτια και τον νου μας στην από τώρα απόλαυση του μέλλοντος αιώνος! Εκείνο όμως το εντελώς καινούργιο από την κηρυκτική του δραστηριότητα ήταν οι γλυκύτατες σαββατιάτικες ομιλίες του πάνω στη διδασκαλία των νηπτικών πατέρων της Εκκλησίας. Βιβλία άγνωστα στην ευσεβιστική μας διαπαιδαγώγηση, όπως το Γεροντικό, ο αββάς Βαρσανούφιος, ο αββάς Δωρόθεος, ο Άγιος  Συμεών ο Νέος Θεολόγος – η κρυφή του αγάπη- και άλλα πολλά, με την  αριστοτεχνική πνευματική ανάλυση και τον σχολιασμό που έκανε μας έδιναν μια στέρεη τροφή για την βαθύτερη πνευματική μας αναγέννηση.

Πολλές ψυχές, ξετρελαμένες κυριολεκτικά από την ομορφιά της μοναχικής ζωή, που τόσο επιδέξια και ελκυστικά ξεδίπλωνε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, ερωτεύθηκαν τον μοναχισμό, τον τελειότερο και σίγουρο δρόμο σωτηρίας, τα παράτησαν όλα, ντύθηκαν το τιμημένο ράσο και έγιναν μοναχοί και μοναχές, όχι μόνο εδώ αλλά και στο Άγιο Όρος και σ’ όλη την Ελλάδα. Οι δύο μοναστικές αδελφότητες που ίδρυσε εδώ, η ανδρώα και η γυναικεία, είναι η ζωντανή κληρονομιά και συνέχειά του, ελπίδα για μας και τις κατοπινές γενεές. Τα δεκάδες βιβλία με τις απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του προκάλεσαν το μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο ημών, του άμεσου περιβάλλοντός του, αλλά και του Αγίου Όρους (άκουσα να διαβάζονται σε τράπεζα αγιορείτικου μοναστηριού) και πολλών άλλων μοναστηριών στον κόσμο. Δικαίως ο επιφανής λόγιος αγιορείτης μοναχός π.Θεόκλητος Διονυσιάτης απεκάλεσε τον πάτερ, σε ομιλία του στην αίθουσα ομιλιών του Αγίου Αθανασίου, «προέκταση του Αγίου Όρους», ενώ ο προσφάτως αγιοκαταταχθείς Όσιος Παϊσιος Αγιορείτης μου έλεγε ότι τον ευλαβείται ιδιαιτέρως. Μάλιστα έστελνε, όπως άκουσα, στον πατερ ανθρώπους που είχαν ψυχολογικά προβλήματα για βοήθεια.

(Συνεχίζεται)