Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, Για τα φληναφήματα και παραληρήματα του φιλοσόφου ο οποίος πίστευε στον επηρεασμό της ζωής των ανθρώπων από τα άστρα!

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 Αγίου Γρηγορίου Νύσσης
Κατά ειμαρμένης

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=414016

9. Αλλ’ η ιδική μας διδασκαλία, λέγει ο φιλόσοφος εκείνος, δεν δέχεται τούτο, δεν δέχεται ούτως, ότι δηλαδή η ειμαρμένη υφίσταται καθ’ εαυτήν εις ιδιαιτέραν υπόστασιν, αλλά, επειδή μία συμπάθεια υπάρχει εις τα όντα και το σύμπαν είναι μία συνεχής ενότης και τα επί μέρους θεωρούμενα εις το παν εννοούνται ως μέλη ενός ομοπνόου σώματος, καθ’ όσον όλα τα μέρη συμφωνούν προς άλληλα, εξ αιτίας τούτου, αφού το ανώτερον άκρον του είναι αρχηγικώτερον, όλα τα γύρω από την γην συμμορφώνονται προς το προηγούμενον και συμφωνούν με εκείνο κατά την άνω κίνησιν, και τα εδώ πράγματα κινούνται μαζί εξ ανάγκης, αν και έκαστον άστρον, όπως ελέχθη, έχει διάφορον δύναμιν.

Όπως εις την ιατρικήν φαρμακευτικήν αι ποιότητες των υλικών, αναμιχθείσαι τεχνικώς εις κάποιαν αναλογίαν, παράγουν κάτι διάφορον από τα μεταξύ των αναμιχθέντα συστατικά και έκαστον αυτών δεν μένει ό,τι ήτο προ της αναμίξεως προς τα άλλα, ούτω συμβαίνει και με τας ποικίλας ιδιότητας των αστρικών δυνάμεων, δηλαδή η ποικίλη συμπλοκή των κατά τους προσεγγισμούς και τας απομακρύνσεις των προκαλεί τας ποικίλας διαφοράς των εκτελουμένων εις τον βίον, ωσάν να φθάνη έως ημάς από εκεί αδιασπάστως κα ποια απορροή.

10. Διά τούτο μάλιστα και δεν αστοχούν αι προρρήσεις περί των μελλόντων εκ μέρους εκείνων οι οποίοι ασχολούνται με αυτά επιμελέστερον. Όπως δηλαδή ο κάτοχος της ιατρικής επιστήμης, εάν αναμιχθή το θερμόν ή αναισθητικόν φάρμακον με τον υφάλμυρον η στυφικόν, προλέγει την ιδιότητα η οποία θα αποκτηθή από την ανάμιξιν των ετεροφυών, καθώς επίσης και τι αποτελέσματα φέρει, μέχρι πότε ισχύει, εις ποίον είναι επιβλαβές και εις ποίον επωφελές, ούτω και εκείνος ο οποίος έχει επιδοθή επιμελώς με τα ουράνια και κατενόησε την φύσιν εκάστου όντος, θα γνωρίζη τι αποτέλεσμα θα φέρη η εκ της οποιασδήποτε συμπλοκής αυτών δύναμις.

Αυτή δε η απορροή δεν είναι ούτε επ’ ολίγον χρονικόν διάστημα ομοία προς εαυτήν, αλλά λόγω του ότι η κίνησις των αλληλοεπιπλεκομένων άστρων είναι πάντοτε ασταμάτητος, κατ’ ανάγκην και εκείνη συμμεταβάλλεται συνεχώς προς την διαφορότητα της κινήσεως, εμπλεκομένη πάντοτε εις την ποικιλίαν της κινήσεως και συνεξαλλάσσουσα τας ενεργείας της αναλόγως με την κίνησιν των άστρων.

Έκαστος λοιπόν των ερχομένων εις την ζωήν αποσπάσας από την απορροήν αυτήν το μόριον το οποίον θα του τύχη κατά την χρονικήν του στιγμήν, γίνεται εκείνο το οποίον προεμήνυσε και επετέλεσεν η ιδιότης εκείνου του μορίου.

Διότι κατά πάσαν ανάγκην, όπως εις το εκμαγείον της σφραγίδος επάνω εις τον νεκρόν αποτυπώνεται το ανάγλυφον είδος, ούτω και εις τον βίον του ανθρώπου τυπώνεται η ιδιότης εκείνου του μορίου της από τα άστρα απορρεούσης δυνάμεως με το οποίον θα συμπέση και γίνεται εκείνο το οποίον είχε μέσα της η μοίρα της απορροίας την οποίαν απέσπασεν ευθύς μόλις ήλθεν εις την ζωήν.

Άπαξ σφραγισθείς με αυτήν κατά την ενυπάρχουσαν εκεί δύναμιν, αναγκαίως συμμορφώνεται κατά το είδος του βίου προς αυτήν, ενεργών ή πάσχων εκείνα, των οποίων τας αρχάς ή τας αιτίας κατέβαλεν η πρώτη συνάντησις της αστρικής εκείνης απορροής.

11. Δεν θα παύσης, είπα εγώ εις απάντησιν αυτών των λόγων, να μου αναπτύσσης τέτοια φληναφήματα και παραληρήματα; Δεν θα παύσης να κατασκευάζης ως αίτιον όλων των εις ημάς εκείνο το αμερές μέρος της στιγμιαίας μετουσίας διά της από άνω επιρροής, όπως λέγεις, χωρίς να διασαφής ούτε εάν τούτο είναι έμψυχον και προαιρετικόν ούτε πως το άψυχον και ανυπόστατον εξουσιάζει τα έμψυχα και χωρίς να δύναται να δείξη ότι τούτο έχει οποιανδήποτε ορμήν εκ φύσεως, αφού το άψυχον αυτό και απροαίρετον, το άστατον και παροδικόν και αμερές και ανυπόστατον έφερες με τον λόγον επικεφαλής πάσης σκέψεως και παντός διαλογισμού, παιδεύσεως και επιμελείας και επιτευγμάτων της αρετής;

Εξαρτάς την σύστασιν των όντων και διοίκησιν από την δύναμιν εκείνου και δεν βλέπεις εις ποίας ατοπίας οδηγεί ο λόγος; Πράγματι, εάν το μόριον εκείνης της απορροής έχη τόσην δύναμιν, ώστε να διαμορφώνη συμφώνως προς αυτήν τους γενομένους από της πρώτης στιγμής, τούτο θα σημαίνη ότι δεν έπεται αλλά προηγείται της συστάσεως των όντων.

Λοιπόν εκείνη η μοίρα θα προαγάγη τον γεννώμενον κατά την δύναμίν της και δεν θα τον υπηρετήση με την τυχαίαν συνάντησιν του γεννηθέντος. Διότι εδώ είναι άδηλον, ποίον είναι αρχηγικώτερον από το άλλο, αφού αμφότερα συναντώνται μεταξύ των στιγμιαίως κατά ισότητα.

Πράγματι ο άνθρωπος και προ της εξόδου από τα σπλάγχνα ευρίσκεται εις κάποιαν κίνησιν, κινούμενος εις την φύσιν διά μειώσεως και αυξήσεως, πράγμα το οποίον είναι είδος κινήσεως, και το άστρον ακόμη και πριν ο άνθρωπος πάρη αναπνοήν περιφέρεται και δεν ίσταται, και η συντυχία υπό όρους ισότητος των διά κινήσεως συναντωμένων καθιστά αβάσιμον την προηγου μένην κρίσιν.

Διότι και εκείνα κινούνται διά των κύκλων και το έμβρυον φέρεται ακολουθούν τον δρόμον της φύσεως. Εάν δε η συνάντησις των δύο τούτων γίνεται εις μίαν χρονικήν στιγμήν, ποία η μεταξύ των διαφορά ώστε να νομίζεται αιτιώτερον το εν από το άλλο.

Συνεχίζεται

Απόσπασμα από το βιβλίο «Γρηγόριος Νύσσης, Έργα 1, των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς», εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, σχόλια, Αθηναγόρου Κοκκινάκη Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας.