Μηνύματα από τον Άγιο της ημέρας

Την 7η Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη του οσίου Παρθενίου του εν Λαμψάκω. Ένα τροπάριο του Όρθρου, Κάθισμα, που παρατίθεται στην συνέχεια, τα αναφέρει στην ουσία όλα, και πως έγινε ο Άγιος μέγας και θαυματουργόςκαί τι πέτυχε με τον ενάρετο βίο και την πολιτεία του.

Μία και βασική υπήρξε η προϋπόθεση της θαυματουργίας του: ο Άγιος έφθασε στις υψηλότερες αρετές («αναβάς εν τω ύψει των αρετών»)˙κοινώς έζησε κατά Θεόν, ευάρεστη στον Κύριο ζωή και πολιτεία. Και τι πέτυχε μ’αυτό; θα αναρωτηθή κανείς.

Πολλά, είναι η απάντηση.

Πρώτον, όπως αναφέρεται στο παρακάτω Κάθισμα, να γίνη ιατήρ, ιατρός, και να αντινοβολή στα πέρατα με το φως των ιάσεων του.

Δεύτερον, να αποδιώκη τα δαιμόνια με πολύ μεγάλη χαρά («τους ζοφώδεις δαίμονας σκορπίζων φαιδρότατα»).

Τρίτον, να διώκη νόσους, με τις επικλήσεις του τις «χρηστές», τις καλές, -εννοεί αυτές που γίνονται με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος και όχι με τις επικλήσεις άλλων σκοτεινών πνευμάτων.

Κοντολογίς, ο Άγιος πέτυχε να καθαρίση από την πλάνη των ειδώλων τόσο την πατρίδα του, την Λάμψακο, όσο και τις γύρω περιοχές («πάσαν την Ελλήσποντον»), ως εκ τούτου –«όθεν»-, καταλάμπει με τα θαύματά του.

Γι’ αυτό και μείς τον παρακαλούμε, ως θεοφόρος που είναι, να πρεσβεύη στον Κύριό μας και Θεό μας να δωρίζη άφεση των αμαρτιών σ’ όλους όσοι πανηγυρίζουμε με πόθο την αγία του μνήμη.

Κυρίως, όμως, τον παρακαλούμε να πρεσβεύη υπέρ υγείας και θείας βοηθείας των καρκινοπαθούντων αδελφών μας. Αμήν. Γένοιτο!

Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τῆς Λαμψάκου ὁ μέγας θαυματουργός, ἀναβὰς ἐν τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν, ἀστράπτεις τοῖς πέρασι τῷ φωτὶ τῶν ἰάσεων, τοὺς ζοφώδεις Δαίμονας σκορπίζων φαιδρότατα καὶ ἐλαύνων νόσους, χρησταῖς ἐπικλήσεσιν· ὅθεν καὶ τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων καθάρας πᾶσαν τὴν Ἑλλήσποντον καταλάμπεις τοῖς θαύμασι, Θεοφόρε Παρθένιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Την ίδια μέρα συνεορτάζει ο Όσιος Λουκάς ο εν Στειρίω, ο οποίος έζησε τον 10 αι.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Ἑλλάδος τὸ κλέος* καὶ Ὁσίων τὸ καύχημα καὶ τὸν τοῦ Στειρίου φωστῆρα καὶ οἰκήτορα ὅσιον, τιμήσωμεν ᾀσμάτων ἐν ὠδαῖς, Λουκᾶν τὸν θεοφόρον εὐσεβῶς˙τῷ Χριστῷ γὰρ οἰκειοῦται*δια παντὸς τοὺς πίστει ἀνακράζοντας. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

τὸ κλέος = τὴν δόξα.
τῷ Χριστῶ οἰκειοῦται = ἐξοικειώνει μὲ τὸν Χριστό.