Ποιοι, τελικά, θα ζήσουν την αιώνια ζωή;

«Είπεν ο Κύριος». Η αλήθεια μιλά για την αλήθεια της κρίσεως. Τότε που δεν θα έχει επιστροφή, που δεν θα μπορούμε να πούμε το «ήμαρτον» του Ασώτου.

Όλο το σκηνικό της κρίσεως φαντάζει φοβερόν, τρομακτικό, φρικτό. «Ποταμός πύρινος», «Βίβλοι ανοιγήσονται», «το πυρ το αιώνιο», «σκότος το εξώτερο», «βρυγμός των οδόντων».

Πράγματι! Τι Φοβερότερο από την κόλαση; Πως να περιγραφεί η απουσία του Θεού; Αναπόφευκτα η περιγραφή γίνεται με σκηνές φρικιαστικές από τον κόσμο μας: φωτιά, σκοτάδι, αποκαλύψεις.

Ωστόσο, η κρίση θα γίνει με βάση την αγάπη, προς το Θεό και τον συνάνθρωπο. Μια αγάπη που πηγάζει από την προσωπική σχέση με τον Χριστό. «Εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων εμέ εποιήσατε».

Δεν είναι οποιαδήποτε αγάπη που ελκύει τη χάρη και φέρνει πρόγευση Βασιλείας Θεού. Αν και κάθε μορφή αγάπης έχει τη βάση της στο Θεό της αγάπης, εν τούτοις αυτή που ξεκινά από τον Θεάνθρωπο και διαχέεται στον κόσμον, μπορεί να ζήσει αιώνια μαζί Του. Μια τέτοια αγάπη χρειάζεται άσκηση, τήρηση των εντολών Του, μυστηριακή ζωή. Γι’ αυτό τη Βασιλεία θα την κληρονομήσουν τα τέκνα του Πατρός που επορεύθησαν όπως τον Υιόν Του τον Μονογενή, έχοντα θεική άγάπη και ταπείνωση. Η ταπεινή αγάπη, δεν έχει συνείδηση ότι «κάτι καμνει», γι’ αυτό απορεί πως εκφράστηκε τόσο δυναμικά ως να είναι ο Κύριός τους πίσω από τον εμπερίστατο αδελφό.

Καθώς βαδίζουμε προς την κοπιαστική και ωραία περίοδο της Σαρακοστής, χρειάζεται να καταλάβουμε πως η όποια σχέση μας με το Θεό – νηστεία, αγρυπνία, προσευχή – αν δεν καταλήγει στην αγάπη, καταλήγει στη σκληρότητα, στη βίωση της κόλασης και στη μοναξιά που συνεπάγεται. Στη Βασιλεία του Θεού, για την οποία είμαστε προορισμένοι, θα βρεθούν όσοι αγαπούν τον Θεόν και όσοι διακονούν ανιδιοτελώς τον πλησίον τους.