Ποια κοινωνία προτείνουμε στους εφήβους μας; – 2

Θεωρώ επίσης ότι ο έφηβος έχει συλλάβει -με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει- την ασυνέπεια και υποκρισία πολιτείας και κοι­νωνίας.  Στο βαθμό που τις αισθάνεται ξένες από τον κόσμο των αξιών που διακηρύσσουν, χάσμα μέγα δημιουργείται μεταξύ νέων και μεγάλων. Πράγματι, υπάρχουν σοβαρές αντιφάσεις σε μια κοινωνία σαν τη δική μας που εξυμνεί τη νεότητα και ταυτό­χρονα την υπονομεύει. Όπως ακριβώς πράττει και με τη γυναίκα (που της επιδα­ψιλεύει φιλοφρονήσεις και την ίδια στιγμή εμπορεύεται παντού το σώμα της), σπεύδει λαϊκιστικά να πλέξει και το εγκώμιο της νεολαίας ενώ από την άλλη απεργάζεται την υπονόμευσή της: δεν έχει τη βούληση να αντιμετωπίσει την ανεργία, της προσφέρει πανεπιστήμια που βρίθουν σκανδάλων, της παρουσιάζει μια πολιτική ζωή εκτεταμένης διαφθοράς, της παρέχει άθλια προγράμμα­τα τηλεόρασης, την συντρίβει ψυχικά ξεδι­πλώνοντας μπροστά της την αναξιοκρατία, προσπαθεί να την προσεταιρισθεί σε ιδεολο­γίες μίσους (ναζιστικές, αρχαιολατρικές, σέκτες) κ.π.α. Η αντίσταση του εφήβου στις αντιφάσεις και στην υπονόμευση εύλογα περιλαμβάνει κάθε είδους «κλωτσιά», ακό­μη και αν δεν γνωρίζει ποιόν πρέπει να κλω­τσήσει.

Πηγή: http://poweroftwocounseling.com/

«Αλλοιώτικα θα χαθώ»

Από τι κινδυνεύει ο έφηβος λοιπόν στη σύγχρονη κοινωνία; Κατ’ αρχήν από την κατάρρευση του ηθικού του όταν διαπιστώ­νει πως το παιγνίδι είναι «στημένο» και δεν προσφέρει εναλλακτικές διεξόδους και δυνατότητες αυτοδιάθεσης.

Δεύτερον, από το αποδιοργανωτικό άγχος απέναντι στην αδυναμία σχηματισμού ταυ­τότητας. Όπως επισημαίνει ο ψυχαναλυτής Ρeter Blos,«η σύγχρονη δημοκρατική καπι­ταλιστική κοινωνία δεν προσφέρει στους νέους μια επιβεβαίωση της καταστάσεώς τους, ούτε τελετές μύησης ή καθιέρωσης. Έτσι οι έφηβοι αφήνονται μόνοι τους στο να σχηματίσουν ανταγωνιστικούς οργανι­σμούς (συμμορίες, κλίκες, ομάδες για οποιοδήποτε σκοπό), με έμφαση στην επιθετική κυριαρχία, ανταγωνιστική υπεροχή, και εχθρικό αποκλεισμό… Το κενό της μη θεσμοποιημένης εφηβείας στη Δυτική κοι­νωνία επιτρέπει από τη μια έναν υψηλό βαθμό διαφοροποίησης και εξατομίκευσης της προσωπικότητας αφού δεν υπάρχουν υποχρεωτικά μοντέλα, αλλά από την άλλη το φορτίο του αυτοκαθορισμού διευκολύνει την αποκλίνουσα και παθολογική ανάπτυ­ξη». Ο άνθρωπος δεν αντέχει το κενό ταυ­τότητας, γι’ αυτό και ο έφηβος βιάζεται όπως-όπως να δώσει λύση επιλέγοντας μια προβληματική ταυτότητα.

Τρίτον, από την απώλεια της υγιούς κλί­μακας στη σχέση με τον κόσμο και τα πράγ­ματα και τα πρόσωπά του. Θεωρώ ιδιαίτε­ρα δύσκολο να μεγαλώνει ένας έφηβος στο ξέφρενο κλίμα μιας εποχής σαν τη δική μας, που έκαμε καταστατικό της την φαντασίω­ση. Όπως γράφει η ψυχοθεραπεύτρια εφή­βων Μarsha Levy- Warren, «η ρομαντικοποίηση της εφηβείας στη σημερινή κοινωνία δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στους εφή­βους μας. Παρουσιάζοντας την εφηβική ζωή σαν αισθησιακή, λαμπερή, και συναρπαστι­κή, όπως την αποδίδουν διαφημίσεις εσω­ρούχων, αυξάνει το αίσθημα της αποσύνδεσης των εφήβων μεταξύ της εμπειρίας τους και του κόσμου. Στην πραγματικότητα, η έμφαση που η κοινωνία μας θέτει στη νεότητα και στη νεανικότητα κάνει κακό σε όλους μας· δυσκολεύει τους ηλικιωμένους οι οποίοι συχνά διαχωρίζονται από την υπόλοιπη κοινωνία, και κάνει το να γερνάς μια πηγή φόβου, ακόμη και απελπισίας».