Η αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική!

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
«Περί της εν Χριστώ Ζωής»

Η εν Χριστώ ζωή πραγματοποιείται με τα ιερά Μυστήρια του Βαπτίσματος, του Χρίσματος και της θείας Κοινωνίας

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=399267

Πράγματι η φιλανθρωπία του Θεού είναι άρρητη και η αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και ταιριάζει μόνο στη θεία αγαθότητα. Αυτή είναι η ειρήνη του Θεού «η υπερέχουσα πάντα νουν». Είναι επόμενο λοιπόν και η ένωση του Θεού με τους αγαπημένους Του να υπερβαίνη κάθε άλλη ένωση που μπορεί να φαντασθή κανείς, και να μη συγκρίνεται με τίποτε.

Γι’ αυτό και η Γραφή χρειάστηκε πολλά παραδείγματα, γιατί δεν έφθανε μόνο ένα, για να εκφράση εκείνη τη συνάφεια. Έτσι, άλλοτε μιλά για ένοικο και οικία και άλλοτε για άμπελο και κλήμα. Άλλοτε για γάμο και άλλοτε για μέλη και κεφαλή. Κανένα όμως από αυτά δεν είναι ισοδύναμο με τη συνάφεια εκείνη, γιατί δεν είναι δυνατό από αυτά να φθάσουμε ακριβώς στην αλήθεια.

Είναι μάλιστα ανάγκη η συνάφεια να είναι ανάλογη με την αγάπη. Αλλά τι θα μπορούσε να εξισωθή με την αγάπη του Θεού; Έπειτα ο γάμος και η αρμονία των μελών με το κεφάλι, που θεωρούνται ότι εκφράζουν κατεξοχή συνάφεια και ενότητα, υστερούν κατά πολύ και πολύ απέχουν από το να φανερώσουν την πραγματικότητα.

Ο γάμος δεν μπορεί να ενώση τους συζύγους έτσι, ώστε να υπάρχη και να ζη ο ένας μέσα στον άλλον, όπως συμβαίνει με τον Χριστό και την Εκκλησία. Γι’ αυτό ο θείος Απόστολος, όταν είπε για το γάμο, «το μυστήριον τούτο μέγα εστίν», πρόσθεσε, «λέγω δε εις Χριστόν και την Εκκλησίαν», φανερώνοντας πως δεν θαυμάζει αυτόν, αλλά εκείνον το γάμο.

Τα μέλη πάλι είναι ενωμένα με το κεφάλι και ζουν χάρη στην ένωση αυτή και αν χωριστούν από αυτό, πεθαίνουν. Αλλά και αυτά είναι περισσότερο ενωμένα με τον Χριστό παρά με το κεφάλι. Και ζουν από Εκείνον παρά από την ενότητά τους με το κεφάλι. Αυτό γίνεται φανερό από τους μακαρίους Μάρτυρες που ευχαρίστως υπέμειναν το ένα, ενώ το άλλο δεν ανέχθηκαν ούτε να το ακούσουν.

Με αγαλλίαση χωρίστηκαν από το κεφάλι και τα μέλη τους, αλλά από τον Χριστό ούτε μ’ ένα λόγο τους δέχθηκαν να χωριστούν.

Και δεν ανέφερα ακόμη το πιο παράδοξο. Με τι άλλο θα μπορούσε κάτι να ενωθή περισσότερο παρά με τον εαυτό του;

Εν τούτοις και αυτή η ένωση είναι ασθενέστερη από εκείνη τη συνάφεια, αφού καθένα από τα πνεύματα των μακαρίων είναι ένα και το αυτό με τον εαυτό του, συνδέεται όμως περισσότερο με τον Σωτήρα παρά με τον εαυτό του, επειδή αγαπά τον Σωτήρα περισσότερο από τον εαυτό του. Και επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή ο Παύλος, που ευχόταν να χωριστή από τον Χριστό, για να σωθούν οι Ιουδαίοι, κι έτσι να προστεθή δόξα σ’ Εκείνον.

Αν λοιπόν η ανθρώπινη αγάπη είναι τόσο μεγάλη, η θεία είναι τελείως ασύλληπτη. Γιατί, αν οι άνθρωποι, οι πονηροί, έδειξαν τόσο καλή διάθεση, τι πρέπει να πούμε για την αγαθότητα του Θεού;

Και αφού ο έρωτας του Θεού είναι τόσο υπερφυής, είναι ανάγκη και η συνάφεια στην οποία οδήγησε τους εραστές να υπερβαίνη τον ανθρώπινο νου, ώστε να μη μπορή ούτε με παράδειγμα ν’ αποδοθή…

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, «Περί της εν Χριστώ Ζωής», λόγοι επτά, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Προλογίζει ο καθηγητής Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης.