Το Φως του κόσμου νικά τον κόσμο και βάζει σε θνητό και πρόσκαιρο σώμα τη μόνιμη και αθάνατη ζωή!

Ιησούς Χριστός, (ψηφιδωτό), Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
«Περί της εν Χριστώ Ζωής»

Η εν Χριστώ ζωή πραγματοποιείται με τα ιερά Μυστήρια του Βαπτίσματος, του Χρίσματος και της θείας Κοινωνίας

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=400423

Με αυτά λοιπόν τα ιερά Μυστήρια σαν από θυρίδες εισέρχεται ο Ήλιος της δικαιοσύνης στο σκοτεινό αυτόν κόσμο. Θανατώνει την κοσμική ζωή και ανασταίνει την υπερκόσμια.

Το Φως του κόσμου νικά τον κόσμο – αυτό υπαινίσσεται ο Κύριος όταν λέη, «εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16,33) – και βάζει σε θνητό και πρόσκαιρο σώμα τη μόνιμη και αθάνατη ζωή.

Όπως, όταν μπη στο σπίτι το φως του ηλίου, το λυχνάρι δεν προσελκύει πια τα μάτια των ανθρώπων, αλλά η λαμπρότητα του ηλίου κατανικά τη λάμψη του κι επικρατεί, έτσι και στη ζωή αυτή.

Όταν μπαίνη η λαμπρότητα της μελλούσης ζωής με τα Μυστήρια και κατοική στις ψυχές, νικά τη ζωή της σαρκός και την ομορφιά τούτου του κόσμου κι επισκιάζει τη λαμπρότητά του. Αυτή είναι η πνευματική ζωή που κατανικά κάθε επιθυμία της σαρκός, όπως λέει ο Παύλος: «Πνεύματι περιπατείτε και επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε» (Γαλ. 5,16).

Αυτόν το δρόμο χάραξε ο Κύριος με τον ερχομό Του σ’ εμάς και αυτή την πύλη άνοιξε με την είσοδό Του στον κόσμο. Και όταν ανέβηκε στον Πατέρα, δεν δέχθηκε να την κλείση, αλλά από Εκείνον, μέσα από αυτή την πύλη, επισκέπτεται τους ανθρώπους.

Ή μάλλον είναι συνέχεια παρών και είναι και θα είναι αιώνια μαζί μας τηρώντας εκείνες τις υποσχέσεις. Επομένως, «ουκ έστι τούτο αλλ᾽ η οίκος Θεού, και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γεν. 28,17), όπως θα έλεγε ο Πατριάρχης.

Aπό αυτή κατεβαίνουν στη γη όχι μόνο Άγγελοι – γιατί ασφαλώς παρευρίσκονται κοντά σε όλους τους μυουμένους – αλλά και αυτός ο Δεσπότης των Aγγέλων. Γι’ αυτό και ο Σωτήρας, όταν θέλησε να προτυπώση σαν σε εικόνα το δικό Του Βάπτισμα και δέχθηκε να λάβη το Βάπτισμα του Ιωάννου, άνοιξε τον ουρανό, δείχνοντας ότι με το Βάπτισμα θα δούμε τον ουράνιο χώρο.

Aλλά και διακηρύσσοντας ότι όποιος δεν βαπτισθή, δεν μπορεί να εισέλθη στην αιώνια ζωή, υπαινίσσεται ότι το λουτρό του Βαπτίσματος είναι είσοδος και πύλη. «Aνοίξατέ μοι πύλας δικαιοσύνης» (Ψαλμ. 117,19), λέει ο Δαβιδ, ποθώντας, νομίζω, ν’ ανοίξουν αυτές οι πύλες.

Αυτό είναι εκείνο που επιθύμησαν να δουν πολλοί Προφήτες και Βασιλείς: Να έρθη στη γη ο Δημιουργός αυτων των πυλών. Γι’ αυτό, και αν μπορούσε, λέει, να βρη αυτή την είσοδο και να περάση από αυτές τις πύλες, θα ήταν ευγνώμων προς τον Θεό που γκρέμισε το τείχος. «Εισελθών εν αυταίς», λέει, «εξομολογήσομαι τω Κυρίω» (Ψαλμ. 117,19).

Γιατί μέσα από αυτές τις πύλες θα μπορούσε να φθάση στην τελειότατη γνώση της αγαθότητος και της φιλανθρωπίας του Θεού για το ανθρώπινο γένος.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, «Περί της εν Χριστώ Ζωής», λόγοι επτά, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Προλογίζει ο καθηγητής Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης.