Page 25 - gaitanidis-hthos

Από τα παραπάνω μουσικά παραδείγματα, ειδικότερα από την όποια σχέση ποι-

ητικού κειμένου και μουσικού τρόπου, συνάγεται η ελεύθερη και αυθόρμητη διά-

θεση του λαού και συνεπώς η - χωρίς διάκριση - διαχείριση/χρήση, συνολικά, της

μουσικής ως εργαλείο/μέσο ενίσχυσης επικοινωνίας και συγχρωτισμού στο πεδίο

των εθιμοτυπικών και παραδοσιακών δρωμένων.

Από την έρευνα της διαχρονικής μουσικής παράδοσης γίνεται σαφές ότι στο χώ-

ρο της μουσικής των Ελλήνων του Πόντου και όχι μόνο, δεν υπάρχει η έννοια της

επιλογής και προσαρμογής, ως προς το ήθος, ορισμένου μουσικού τρόπου σε ανά-

λογο ποιητικό κείμενο ή στίχο. Στην προφορική μουσική παράδοση προέχουν πά-

ντοτε οι μουσικοί κώδικες και οι παραλλαγές τους· οι κώδικες αυτοί αποτελούν

την ενιαία και κοινή εθιμική και ιστορική «γλώσσα/φορέα» για οποιοδήποτε πε-

ριεχόμενο ποιητικού κειμένου και στίχου. Με άλλα λόγια, είναι το πρωτογενές υ-

λικό της μουσικής τέχνης, το οποίο ο λαός - όπως χρησιμοποιεί την ελληνική

γλώσσα και ιδιαιτέρως τη διάλεκτο των Ελλήνων του Πόντου για κάθε είδος επι-

κοινωνίας - διαχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο - χωρίς διάκριση - για κάθε είδος ποιη-

τικού κειμένου και στιχουργίας. Επισημαίνεται ξανά, ότι τους μουσικούς αυτούς

κώδικες ο λαός τους προσαρμόζει κατά την ελεύθερη προσαρμοστική και μελο-

ποιητική του έμπνευση.

Το κύριο ενδιαφέρον του λαού - στο πλαίσιο πάντοτε των εθιμοτυπικών τελε-

τουργικών διαδικασιών - είναι η συλλογική και επικοινωνιακή έκφραση και συνε-

πώς η εξωτερίκευση των συναισθημάτων στα κοινά ιδεώδη ζωής. Ως εκ τούτου, ο

ίδιος ο λαός - στο επίπεδο της προφορικής συλλογικής έκφρασης - ελεύθερα δια-

χειρίζεται και επεξεργάζεται, οποιοδήποτε, από πλευράς ήθους, μουσικό υλικό για
οποιοδήποτε είδος ή περιεχόμενο ποιητικής έκφρασης.

֍

24