Page 5 - arvanitis-agios-iosif

πολλούς αλλά και για να βρουν κάποιον πνευματικό γέροντα να τους διδάξει. Τα

εφόδιά τους ήταν ένα παλιό ρωσικό ράσο, ένας ντορβάς κι ένα χάλκινο κατσαρολάκι.
Απέφευγαν τις άσκοπες συναντήσεις, για να σιωπούν, αλλά και μεταξύ τους

προσπαθούσαν να μη μιλούν καθόλου. Μάλιστα όταν περπατούσαν φρόντιζαν να είναι

σε απόσταση ο ένας από τον άλλο και όπου έμεναν κάθονταν πάλι σε απόσταση. Τον
χειμώνα επέστρεφαν πάλι στην καλύβη τους και ησύχαζαν εκεί έως το Πάσχα. Ο γέρων

Ιωσήφ τηρούσε με ακρίβεια τους κανόνες της ησυχίας και της αμεριμνίας. Ασκούνταν
στην εγκράτεια, τη νηστεία, τη σιωπή, την αγρυπνία, τη σκληραγωγία και κυρίως στην

προσπάθεια της ευχής. Προμηθεύονταν παξιμάδια από τις Μονές και είχαν περιορίσει
σε μεγάλο βαθμό τις δαπάνες τους. Όταν τα ενδύματά τους τρίβονταν, ευλαβείς

γέροντες από τις Μονές τους έδιναν άλλα. Αυτός ο τύπος ζωής κράτησε για οκτώ

χρόνια, με αμετακίνητο σκοπό πάντα την αναζήτηση της Χάριτος, την ανοδική
15
κατάσταση «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ ».
Ακολούθησε περίοδος σκληρών αγώνων έναντι των πειρασμών, ενώ, εν μέσω θεωρίας,
16
ο άγιος πληροφορήθηκε ότι «θα πολεμήσει στην πρώτη γραμμή » τους σκοτεινούς
δαίμονες. Παράλληλα, διαρκής και επίμονη υπήρξε η αναζήτηση κατάλληλου

πνευματικού, τον οποίο ανακάλυψαν στο κάθισμα του Αγίου Πέτρου, μετά από τα
Κρύα Νερά, στην περιφέρεια της Μεγίστης Λαύρας∙ επρόκειτο για τον περίφημο για

την ασκητική βιοτή του γέροντα Δανιήλ. Ο γέρων Δανιήλ ήταν ησυχαστής και σχεδόν
έγκλειστος, αγωνιζόταν στην αγρυπνία και την ευχή, ήταν φύση σιωπηλή,

απαλλαγμένη από κοσμικές συνήθειες και λειτουργούσε καθημερινά, έχοντας το δικό

του πρόγραμμα ζωής. Ο γέρων Ιωσήφ, όταν διαπίστωσε την πνευματικότητα του
περιβάλλοντος και την αγιότητα του γέροντος Δανιήλ τον παρακάλεσε να τους

επιτρέπει να λειτουργούνται εκεί και να τους εξομολογεί. Ο γέροντας Δανιήλ δέχτηκε
τους δύο ασκητές, οι οποίοι την περίοδο εκείνη είχαν να αντιμετωπίσουν και την

ειρωνεία του περιβάλλοντός τους για τον σκληρό τρόπο της άσκησής τους. Στις
επώδυνες και εξαντλητικές του προσπάθειες για την αναζήτηση της Χάριτος, ο άγιος

προσευχόταν ζητώντας τη βοήθεια του Θεού και σύμφωνα με όσα έχει πει ο ίδιος

στους μαθητές τους πολλές φορές «ηρπάγη εις θεωρίαν». Όσο όμως προχωρούσε προς
τα πνευματικά τόσο εντονότερος γινόταν ο πόλεμος των δαιμόνων (σαρκικός, ένοπλες

επιθέσεις και φοβερές απειλές) αλλά και η αρνητικότητα και η ειρωνεία που εισέπραττε

15 Εφεσ. 4, 13
16 Ιωσήφ Βατοπεδινός, Ο Γέροντας..., ο.π., σ. 67

4