Page 6 - aslanidis-metafrasi

Στην νέα φάση των μεταφραστικών προσπαθειών, σημαντικό ρόλο

έπαιξε και ο Αδαμάντιος Κοραής. Ο οποίος το 1808 είχε εκφράσει στην
Βρετανική Βιβλική Εταιρεία, το ενδιαφέρον του για την μετάφραση της
Αγίας Γραφής, αλλά και την προσωπική του προσπάθεια να μεταφράσει
την προς Τίτον επιστολή[7]. Ο ίδιος το 1830 εκδίδει την προσωπική του
μετάφραση, η οποία ήταν δίστηλη, με το πρωτότυπο και την μετάφραση
του Σεραφείμ Μυτιληναίου, αν και ο ίδιος όπως σημειώνει δεν είναι
σίγουρος εάν επρόκειτο για την μετάφραση του 1703 (Λονδίνου) ή του 1713
(Λυψία). Ενώ στο κάτω μέρος της σελίδας υπήρχε η δικιά του μετάφραση
με πολλά ερμηνευτικά σχόλια. Την μετάφραση του την εξέδωσε στον
τρίτο τόμο των Ατάκτων μαζί με προλεγόμενα τα οποία βρίσκονταν στους
τόμους 16, όπου σχολίαζε τις προηγούμενες προσπάθειες μεταφράσεων.
Μεγάλη βοήθεια, στον Αδαμάντιο Κοραή, έδωσε ο Μακάριος Νοταράς ο
πνευματικός ηγέτης των Κολλυβάδων[8]. Ο Μακάριος, βοήθησε
πνευματικά και οικονομικά τον Κοραή για να σπουδάσει και να
αναπτυχθεί. Όμως, δυστυχώς δεν μπορούμε να ξέρουμε περαιτέρω
πληροφορίες για την σχέση του Κοραή και των Κολλυβάδων, διότι δεν
έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες.

Ταυτόχρονα, η Βρετανική Βιβλική Εταιρεία, ενδιαφέρθηκε για μια νέα
μετάφραση. Ο πάστορας Williamson ήρθε σε επαφή με τον αρχιμανδρίτη
Ιλαρίωνα (1770-1838) από το Σινά και αργότερα μητροπολίτης Τυρνόβου,
λόγιος με μεγάλη μόρφωση. Η έγκριση αυτής της μετάφρασης προήλθε
από τον Γρηγόριο Ε΄, ενώ το 1820 ανατέθηκε στον Ιλαρίωνα και η
μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης. Η μετάφραση προήλθε έπειτα από
συνεννόηση της Βιβλικής Εταιρείας μεταξύ του Γρηγορίου Ε΄, του
πατριάρχη Ιεροσολύμων Πολύκαρπο, τον αρχιεπίσκοπο Σιναίου
Κωνσταντίνο, αλλά και άλλους παράγοντες.

Όμως, οι αντιδράσεις και εδώ ήταν εκτεταμένες, παρά την συγκατάβαση
αρκετών σημαντικών προσώπων. Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου ήταν αυτός
που αντιτάχθηκε κυρίως στην μετάφραση, αν και στην αρχή ήταν φιλικά
προσκείμενος προς αυτήν. Ο λόγος του επηρέασε τόσο κόσμο στην
Κωνσταντινούπολη, όσο και στην Ρωσία.Τελικά, η έκδοση δεν
πραγματοποιήθηκε ποτέ, διότι, η επανάσταση μόλις είχε αρχίσει και τα
γεγονότα διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο, με κορυφαίο τον μαρτυρικό
θάνατο του Γρηγορίου. Αργότερα το 1823, κατά την πατριαρχία του
Ανθίμου Γ΄ η σύνοδος απέρριψε την μετάφραση, καταδικάζοντας
ταυτόχρονα κάθε μετάφραση[9].

5