Page 4 - karakostas-xristian-epist

αποδείχθηκε ερευνητικά πως η αριστοτελική διδασκαλία περί κόσμου ήταν
λανθασμένη, οι δυτικοί να χαρακτηρίσουν ως αιρετικούς τους επιστήμονες που
αποδέχονταν τα νέα ορθά στοιχεία, αφού πλέον εκείνοι δεν αμφισβητούσαν απλώς
μια θεωρία, αλλά ένα δόγμα της πίστεως. Ακόμα ένας λόγος που υπήρξε αντίδραση
κατά των νέων ανακαλύψεων, ήταν το γεγονός πως το επιστημονικό κατεστημένο της
2
εποχής εκείνης είχε κι αυτό ενστερνιστεί την αριστοτελική φιλοσοφία. Επίσης, η
«επιστημονική επανάσταση» που συντελέσθηκε στην Δυτική Ευρώπη την εποχή του
Μεσαίωνα συνέβαλε στην διάσταση των δύο χώρων, με απόληξη την αρχή που
διατεινόταν πως στην νέα φιλοσοφία γίνονται δεκτές μόνο οι αλήθειες που
επιβεβαιώνονται από τον ορθό λόγο, που ως επακόλουθο είχε η πίστη στον Θεό να
μένει εκτός των τεθέντων αυτών ορίων, με αποτέλεσμα την απόρριψη των δογμάτων
3
και την εμφάνιση της αθεΐας. Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά. Το
Βατικανό ενήργησε με ακραίο τρόπο ενάντια σε όσους έφερναν αντίρρηση σε
κοσμολογικά θέματα, εκδιώκοντας, δικάζοντας ή και θανατώνοντάς τους. Απότοκα
των φαινομένων αυτών δεν ήταν απλώς η υπέρβαση των ορίων της δικαιοδοσίας του
παπικού δόγματος επί των επιστημών, αλλά κάτι ακόμα σοβαρότερο, η σύγχυση των
ορίων των γνώσεων, θεϊκής και ανθρώπινης, και τελικά η σύγκρουσή τους. 3

Έτσι λοιπόν με το πέρασμα των ετών, την εμφάνιση του Διαφωτισμού και αφού
αποδείχθηκαν λανθασμένες οι δοξασίες των Δυτικών, κλονίστηκαν τα θεμέλια του
ανυπέρβλητου στην μεταφυσική οντολογία, διότι η επιστήμη βεβαίωσε ότι αυτό το
αμετάβλητο που θεωρούταν δεδομένο δεν υπάρχει, δημιουργώντας παράλληλα την
πεποίθηση πως ο Χριστιανισμός έχει εσφαλμένες θεωρήσεις μεταξύ άλλων και περί
της δημιουργίας του κόσμου, επομένως αμφισβητήθηκε και η θεοπνευστία των ιερών
κείμενων του, καθώς επίσης θεωρήθηκε πως εναντιώνεται στην επιστημονική
πρόοδο, εμμένοντας σε δογματικές αντιλήψεις, κι έτσι καταλήξαμε στο σημείο να
θεωρείται η πίστη ενάντια στην επιστήμη. 3, 4 Μάλιστα οι απόψεις αυτές επιβιώνουν
μέχρι και τις μέρες μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μία αναφορά του
αειμνήστου καθηγητού Stephen Hawking, ο οποίος κατηγορεί στο πασίγνωστο βιβλίο
του «Το χρονικό του χρόνου» υπαινικτικά και περιπαικτικά τον πάπα, τις ενέργειές
του την εποχή του Μεσαίωνα και το σκεπτικό του περί Θεού, επιρρωνύοντας την
άποψη πως η διάσταση μεταξύ πίστεως και επιστήμης οφείλεται στις ενέργειες του
5
Βατικανού. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε, πως φαινόμενα εναντίωσης των
επιστημόνων προς την πίστη υπήρξαν παλαιόθεν, από την εποχή ακόμα του Μ.
Βασιλείου, όπου οι κατέχοντες την ανθρώπινη σοφία και επιστήμη, πολλές φορές
φέρονταν με τρόπο ειρωνικό απέναντι στους πιστούς, χωρίς όμως οι όποιες διαμάχες
6
να λάβουν τις διαστάσεις του Μεσαίωνα. Αλλά τα όσα αναφέρθηκαν αφορούν άραγε
και την Ορθοδοξία;

Κάτι τέτοιο δεν ισχύει και δεν μπορεί να κατηγορηθεί η Εκκλησία για ενέργειες
τρίτων και αυτό διότι, όπως αναφέρεται και στο «Σύμβολο της Πίστεως» η Εκκλησία
είναι «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική», δεν υπάρχει ετέρα και αυτή δεν είναι

4