Page 5 - karakostas-xristian-epist

άλλη πέρα από την Ορθόδοξο, η Οποία συνεστήθη την ημέρα της Πεντηκοστής και
συνεχίζει την ύπαρξή της άχρι του νυν και θα την συνεχίζει έως της συντελείας του
κόσμου. Αυτό επιβεβαιώνει ο Ίδιος ο Κύριος όταν λέει πως «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς
ποιμήν» (Ιω. Ι’, 16 ), αλλά και ο Απόστολος Παύλος σημειώνοντας πως «αὐτός ἐστιν
ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ. Α’, 18). Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι
Ένας, άρα ένα είναι και το Σώμα Του, δηλαδή η Εκκλησία Του. Αξιοσημείωτο είναι
επίσης το γεγονός, πως ανάλογη αναφορά γίνεται και από δύο καταξιωμένους
ανθρώπους της επιστήμης, τους καθηγητές αστροφυσικής Μ. Δανέζη και Σ.
Θεοδοσίου, η οποία είναι ιδιαιτέρως σημαίνουσα, διότι επιβεβαιώνει τις παραπάνω
7
αναφορές από μη εκκλησιαστικά πρόσωπα, όπως ιερείς και θεολόγους. Επομένως,
δεν πρέπει να συγχέουμε την Ορθοδοξία με τα άλλα χριστιανικά δόγματα, αφού όπως
γράφει ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, «το τραγικό είναι ότι οι μη γνωρίζοντες
πλέον τη ρωμηοσύνη, που επίσης συγχέουν την Ορθοδοξία με τις θρησκευτικές
παραδόσεις των Ευρωπαίων, νομίζουν ότι, ό,τι ισχύει κατά ή υπέρ του ευρωπαϊκού
8
Χριστιανισμού, ισχύει και κατά ή υπέρ της Ορθοδοξίας».

Η διαφορά μεταξύ Δύσεως και Εκκλησίας, εκτός από το φάσμα των πρακτικών,
έγκειται φυσικά και σε θεολογικό επίπεδο, αφού στην Ορθοδοξία η γνωσιολογία
προσδιορίζεται από το γνωριζόμενο αντικείμενο, το οποίο είναι διπλό, το Άκτιστο και
το κτιστό. Άκτιστο είναι ο Τριαδικός Θεός, του Οποίου η Τριαδικότητα δεν ορίζεται
μεταφυσικά, άλλα γνωρίζεται εμπειρικά και κτιστό το σύμπαν, στο οποίο
πραγματώνεται η ύπαρξή μας. Πίστη είναι η γνώση του Ακτίστου και επιστήμη είναι
η γνώση του κτιστού, συνεπώς πρόκειται για δύο διαφορετικές γνώσεις, κάθε μία από
τις οποίες έχει την μέθοδο και το όργανό της. Αντιθέτως, στην λατινική Δύση
υπήρξαν ρεύματα που είναι παντελώς ξένα προς την Ορθοδοξία, όπως αυτά του
σχολαστικισμού, ο οποίος ερείζεται γνωσιολογικά στην αποδοχή των πλατωνικών
αρχετύπων ειδών και η γνώση του Θεού επιτυγχάνεται με την διείσδυση του λογικού
στην ουσία των όντων, αποτελώντας την θεμελίωση της μεταφυσικής θεολόγησης
που προϋποθέτει την οντολογική σχέση Θεού και κόσμου, και του νομιναλισμού,
κατά τον οποίο τα υπερβατικά αρχέτυπα είναι απλά ονόματα και όχι οντότητες όπως
στον ρεαλισμό, αποτελώντας το υπόβαθρο της επιστημονικής ανάπτυξης του
ευρωπαϊκού κόσμου, δηλαδή των θετικών επιστημών και αποτυπώνει την διαπάλη
πλατωνισμού και αριστοτελισμού στην ευρωπαϊκή σκέψη.

Η σύγχυση που υπάρχει, τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο, οφείλεται στο λάθος από
την πλευρά των Ελλήνων διαφωτιστών, οι οποίοι μη έχοντες σχέση με την πατερική
παράδοση της γνώσης, κι ας ήταν αρκετοί από αυτούς κληρικοί ή μοναχοί, μετέφεραν
στην Ελλάδα την σύγκρουση που υπήρχε στην Δυτική Ευρώπη, φθάνοντας σε σημείο
να ομιλούν περί «ανορθολογικής θρησκείας», ενώ η πατερική Ορθοδοξία διέκρινε τις
9
δύο γνώσεις και την διαφορά ανάμεσα στο λογικό και το υπέρλογο. Αυτή η
κατάσταση προϊόντος του χρόνου πέρασε και στην εκπαίδευση, που ως απότοκο είχε
την απομάκρυνση από την ημετέρα Παράδοση των Πατέρων, η οποία με την σειρά

5