Page 11 - koios-laografia

αποφασίσει ο μπόμπιρας ότι ικανοποιήθηκε. Μόνο τότε μπορεί να
αποχωρήσει η προίκα για το σπίτι του γαμπρού. Όταν ετοιμαστεί η νύφη
σταματάνε όλα και η προσοχή συγκεντρώνεται απάνω της. Η νύφη,

πάντα, είναι το επίκεντρο του γάμου. Μόλις φανεί στην κορφή της
σκάλας τα όργανα αρχίζουν να παίζουν τον αργό νυφιάτικο σκοπό του
αποχωρισμού. Τα δάκρυα, της μητέρας ιδίως, καμιά φορά και της νύφης,
αλλά και όλων των στενών συγγενών και φίλων, είναι αναπόφευκτα.
Κατεβαίνει αργά την σκάλα και όταν φτάσει στην αυλή σταματάει, κάνει
αργές μετάνοιες στην μάνα της και όταν τελειώνει τις δίνουν ένα ψωμί

ζυμωμένο τις προηγούμενες μέρες ώστε να είναι κάπως ξερό. Το
τοποθετεί στο κεφάλι της, επάνω σε ένα μαντήλι πάνω από το πέπλο, το
πιάνει από δεξιά και αριστερά και το σπάζει σε δύο κομμάτια. Το αριστερό
κομμάτι το αφήνει στο πατρικό της και το δεξί το παίρνει στο καινούργιο
σπίτι της. Όποιο κομμάτι είναι μεγαλύτερο θεωρείται ότι το ακολουθεί

την τύχη της νύφης. Μπορεί, λοιπόν να αφήσει την τύχη της στο πατρικό
ή να την πάρει στο καινούργιο. Μετά από αυτό, εάν η διαδρομή μέχρι την
Εκκλησία είναι μεγάλη ή ο καιρός το επιβάλλει, η νύφη πηγαίνει καβάλα
σε άλογο. Αλλοιώς ξεκινά πεζή η πομπή με την νύφη, τον γαμπρό, τον
κουμπάρο, τους γονείς και τους καλεσμένους για την Εκκλησία.
Προηγούνται τα άλογα, μετά τα όργανα και πίσω το ζευγάρι με τους

γονείς και τον κόσμο που του προσφέρει την αγάπη.

Στην Εκκλησία γίνεται η ακολουθία της στέψης και όταν τελειώσει,
αρχίζει ο χαιρετισμός και τα συγχαρίκεια στους νεόνυμφους, τον
κουμπάρο και τους συγγενείς. Μερικές από τις ηλικιωμένες γυναίκες,

συνήθως συγγενείς ή πολύ φίλοι, όταν τους χαιρετούν, τους φιλάνε,
πιάνουν τα κεφάλια τους και τα «χτυπάνε» ελαφρά ( δεν έμαθα γιατί το
κάνουν, ίσως για να είναι σιδεροκέφαλοι ) και στην συνέχεια αναπηδούν
και φωνάζουν « ού χου χουχου χου, και του χρόνου με αρσενικό παιδί».
Όταν τελειώσει η στέψη, ξανά η πομπή ξεκινά για να επιστρέψει στο
σπίτι του γαμπρού. Επιστρέφουν, πια, ως αντρόγυνο, με τις ευλογίες της

Εκκλησίας την αγάπη του κόσμου και το «ους ο Θεός συνέζευξε,
άνθρωπος μη χωριζέτω». Αμήν.

10