Page 28 - lemontzis-omilies

Ιωσήφ να καταφύγει στην Αίγυπτο για να τον προστατεύσει, αλλά
ούτε και οι σταυρωτές του Υιού της οι οποίοι της προξένησαν
ασύλληπτο πόνο, κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να υποψιαστεί
και να διανοηθεί ότι εμείς οι πιστεύοντες στο όνομα του Ιησού

Χριστού, 2000 χρόνια και πλέον μετά θα είμαστε συναγμένοι επί το
αυτό και θα αναφωνούμε μαζί με τον υμνωδό: “Αἱ γενεαὶ πᾶσαι,
μακαρίζομέν σε, τὴν μόνην Θεοτόκον”, εκπληρώνοντας έτσι την
προφητεία της Παναγίας.Όχι μόνο εμείς αλλά και οι γενεές πριν από
εμάς, και οι γενεές που θα έρθουν, και μέχρι τη συντέλεια των

αιώνων, αναρίθμητες ψυχές και παλλόμενες από πίστη καρδιές,
ευσεβή χείλη θα ψελλίζουν ψαλμωδίες κατανυκτικές, ικετευτικά
χέρια θα ανυψώνονται στον ουρανό προς εσένα Κυρία Θεοτόκε,
γλυκυτάτη Μητέρα μας και θα ανυμνούμε τη μεγαλοπρέπεια του
προσώπου σου.

Και αυτός ο ύμνος που προσφέρουμε δεν είναι εξαιτίας
κάποιου δουλικού φόβου όπως έχουν οι υπήκοοι ενός βασιλιά, ούτε
χάριν κάποιας συναλλαγής, για να τύχουμε κάποιας εύνοιας, όπως
πράττουν οι υπηρέτες απέναντι στους κυρίους τους, αλλά διότι
εκπλησσόμενοι από το μέγα μυστήριο αναφωνούμε και λέγουμε:
“Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε”. Πράγματι,

μέσα στην ευλογημένη ύπαρξη της Θεοτόκου Μαρίας συντελέστηκε
η ένωση κτιστού και Ακτίστου, αιωνίου και χρονικού, απείρου και
πεπερασμένου, Θείας και ανθρώπινης φύσης, ο Θεάνθρωπος Ιησούς

Χριστός.
Με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, “θεαρχίῳ νεύματι”, “ὁ

πάντιμος χορός, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων, ἠθροίσθη θαυμαστῶς, τοῦ
κηδεῦσαι ἐνδόξως, τὸ σῶμά σου τὸ ἄχραντον”, και εμείς μαζί με τους
αγγέλους, εξιστάμεθα και απορούμε και λέγουμε “Ὢ τοῦ παραδόξου
θαύματος! ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἐν μνημείῳ τίθεται, καὶ κλῖμαξ πρὸς

οὐρανόν, ὁ τάφος γίνεται”. Άραγε όμως τι είδους θάνατος είναι αυτός
που γέμισε την Οικουμένη και τις καρδιές μας με τη χαρά της
αθανασίας; Αντί να θρηνήσουμε για την Παναγία που είναι μπροστά
μας επάνω στην νεκρική της κλίνη, με κλειστά μάτια, με
σταυρωμένα τα άχραντα χέρια της, που βάσταξαν τον Χριστό και τον
ανάθρεψαν, αντί να θρηνήσουμε, αναφωνούμε με δάκρυα στα

μάτια, πλην δάκρυα χαράς, γι’ αυτήν που γέννησε τον Άρτο της
Ζωής: “Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής”. Έτσι η

27