Page 11 - Loudovikos_Axeiropoihth

Ευαγγελίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Με ποικίλες αποχρώσεις και
τονικότητες, εμφανίζονται σχηματοποιίες, πτυχώσεις, ιριδισμοί και λάμψεις,
δημιουργώντας γύρω από την Άγια Μορφή του Χριστού, έναν ανθισμένο λειμώνα
χλοερών γραμμάτων-φυτών του λογικού και θάλλοντος Παραδείσου. Και αναμέσον
της λευκογάλανης και χλοάζουσας αυτής μακαριότητας, αναπτύσσεται ένα
σταυροαναστάσιμο, ολόφωτο και σαπφείρινο ρεύμα του εξαστράπτοντος ύδατος της
Ζωής, μέσα στην χρυσόλευκη καλλονή των λόγων της θείας Αγάπης.

Παρόλα αυτά, εικονίζοντας και γράφοντας, σχεδιάζοντας και ζωγραφίζοντας τα
λογικά νερά της χριστοκεντρικής αυτής φανείας, ως ένα πλέγμα δοξολογικής γραφής
προς τον Σωτήρα των ψυχών και των σωμάτων μας, ολόγυρα αλλά και κάτω από τα
μαλλιά της Μορφής του Χριστού, ο νους μου γυρνούσε πάλι στον εξαστράπτοντα
ιματισμό του Κυρίου, στο θαυμαστό Όρος Θαβώρ. Και διαβάζοντας εκείνες τις
ημέρες ποιήματα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο λογισμός μου επίμονα μου
διαμήνυε ότι μέσα και επάνω στα όπως το φως και το χιόνι λάμποντα ενδύματα του
Χριστού, «ο κολλώμενος τω Κυρίω» δύναται εν Πνεύματι, πέραν του ευαγγελικού
λόγου και πέραν των στολών της δόξας των θεουμένων, της παλαμικής θεολογίας, να
ενοπτρισθεί την χριστοκεντρική καλλονή αυτής της ανακαινισμένης Κτίσεως και
όντως Δευτέρας δημιουργίας. Διότι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, ο
ανακεφαλαιώνων τους άκτιστους λόγους των όντων, ο «εν ω τα πάντα έκτισται»,
εξαστράπτει ο Ίδιος και το πρόσωπό Του ως πανυπέρλαμπρος Ήλιος, και έτσι, χωρίς
βεβαίως ποτέ να ταυτίζεται η Θεία Ουσία με την ανθρώπινη, φανερώνει εντούτοις, εν
τη Εαυτού Υποστάσει, ότι η πλήρης δόξα της Θεϊκής Του Φύσης, είναι και πλήρης
δόξα της ανθρώπινης φύσης Του, και εν ταυτώ, καθώς στέκεται ως ο αληθινός Ήλιος
μέσα στην κτίση, μας αποκαλύπτει ότι φοράει, ως λαμπρό ιμάτιο και εξαστράπτοντα
ιματισμό, την σύμπασα Καινή Κτίση.

Επομένως, η Εικόνα μας αυτή, «Το Άγιον Μανδήλιον» υπερβαίνει την μεγάλη
εκείνη ψαλμική εικόνα του Δαυίδ, διότι ο Θεός δεν είναι μόνο «ο αναβαλλόμενος
φως ως ιμάτιον», αλλά η ολόφωτη και ολοζώντανη μορφή εδώ του Χριστού και
Λόγου και Θεού, αισθητοποιεί επιπλέον τον ένθεο εκείνο στίχο του αγίου Γρηγορίου
του Θεολόγου «Θεός το θησαύρισμα». Άλλωστε η θαυμαστή αυτή πράξη του
Χριστού, της Αυτοεκτυπώσεως της αγίας Μορφής Του, συνιστά και φανερώνει μια
περαιτέρω θυσιαστική, σταυροαναστάσιμη και αγαπητική κένωση του
Ενανθρωπήσαντος Θεού, ούτως ώστε αυτό το ομοιωματικό εκσφράγισμα του
Προσώπου Του να κατέλθει και να κενωθεί περαιτέρω, να εναποτεθεί επί ενός
υφάσματος, να θησαυρισθεί θαυματουργικώς εντός ενός ανθρωπίνου τεχνουργήματος
και υφαντουργικού πράγματος, και να αγιάσει έτι περισσότερο την εκ της αμαρτίας
ασωτεύουσα και συστενάζουσα ύλη, την οποία ακριβώς προσλαμβάνει ο Ιησούς
Χριστός, πραγματοποιώντας διά μέσου αυτής την σωτηρία μας.

10