Page 18 - GerElisaios-vios-didaxes

Αρχιμ. Ελισσαίου Σιμωνοπετρίτου

Όμως έκανε διάκριση μεταξύ στενοχώριας και θλίψεων διότι είναι

καλές οι θλίψεις χάριν του Χριστού. Ενώ το πάθος της λύπης
φανερώνει ότι υπάρχει μέσα στην ψυχή μας ένας εγωισμός. Αυτό είναι
το ένα της αγωγής του.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της αγωγής του, όπως το αισθανθήκαμε,
ήταν το ανδρικό φρόνημα. Ήταν σαν φυσικό επακόλουθο του
προηγουμένου. Όταν άκουγε κανείς την προτροπή περί χαράς

κατανοούσε επίσης ότι έπρεπε να ξεπεράσει όλες του τις αδυναμίες, όχι
μόνο το πάθος της λύπης. Επομένως έπρεπε να επιστρατεύσει όλες του

τις δυνάμεις. Να ξεσηκώσει τον εαυτό του από κάθε ραθυμία και να έχει
μια αλύγιστη ανδρεία σε ό,τι και αν του συμβεί.

Αλλά και αυτήν τη γενναιότητα που πολύ έντονα προέτρεπε να έχουν

όσοι τον πλησίαζαν - φαίνεται σε όλες τις πνευματικές ομιλίες του –
πολλοί την παρεξηγούσαν και την θεωρού(σα)ν ίσως σαν μια
σκληρότητα στην συμπεριφορά ή επιμονή στη γνώμη μας. Όμως την

σκληρότητα αυτή και την επιμονή, ο Γέροντας τα κατέκρινε και τα
καυτηρίαζε με πολλή σφοδρότητα.

Ανδρεία και γενναιότητα ζητούσε στην προσωπική ζωή του καθενός.

Στον πνευματικό αγώνα. Στην άσκηση. Στη αγρυπνία. Στην προσευχή.
Ζητούσε γενναία αντιμετώπιση της αρρώστιας, του θανάτου, των

αποτυχιών ή και των πτώσεων σε σφάλματα ακόμη και σε αμαρτίες. Με
την ανδρεία και την γενναιότητα εννοούσε να είναι κανείς πίσω από
κακομοιριασμένες καταστάσεις, πάνω από φόβους και δειλίες.

Γενικώς απέφευγε να χρησιμοποιεί τη λέξη «υπομονή» γιατί δεν ήθελε
να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με την παθητική υπομονή αλλά με

17