Page 2 - ioannou-kapnisis

ομολογούσε ότι «κάθε φορά που βλέπω ράσο, ηλεκτρίζομαι». Τόσο πολύ
σεβόταν τον ιερό κλήρο. Και πρέπει να έπαιξε μεγάλο ρόλο στην
διαμόρφωση της πνευματικής μορφής του π. Ιγνατίου, γιατί ο Γέροντας έλεγε

συχνά «με ολίγες εξαιρέσεις, ο άνθρωπος είναι ό,τι είναι η μάνα του». Ο
πατήρ ήταν μέλος πολύτεκνης οικογένειας, καθώς είχε άλλα πέντε αδέλφια.

ΚΟΥΡΑ, ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ, ΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΙΑΙΑ

Σπούδασε στην Χαλκίδα μέχρι και το τέλος του τότε Γυμνασίου και κατόπιν

στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που εκείνη την εποχή
είχε ως καθηγητές πολύ σημαντικές προσωπικότητες, άριστα καταρτισμένες.
Υπηρέτησε κατόπιν την στρατιωτική του θητεία επί διετία και κατόπιν, το

1960, εκάρη μοναχός στην Ιερά Μόνη Οσίου Δαβίδ του Γέροντος και
ονομάστηκε «Ιγνάτιος». Όταν κάποτε τον ρώτησα γιατί έλαβε αυτό το
όνομα, μου είπε ότι «μου το έδωσε ο πνευματικός μου, επειδή αγαπούσα

πολύ τον Χριστό». Και στη ζωή του πάντα ευλαβούνταν ιδιαιτέρως τον Άγιο
Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, ο οποίος αποκαλούσε τον Χριστό «ο εμός έρως». Το ίδιο
έτος, το 1960, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον τότε

Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο, που του έδωσε και το οφίκιο του
Αρχιμανδρίτου. Ακολούθως, το έτος 1961, τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο
πολύ μεγάλο προσκύνημα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, κάτι που έδειχνε,
μαλλον, την εκτίμηση που ο Επίσκοπος έτρεφε στο πρόσωπο του Γέροντα.

Το έτος 1964 όμως έρχεται στην επαρχία Ιστιαίας και διορίζεται αρχικά
εφημέριος του Ι. Ναού Αγίου Αθανασίου Ιστιαίας και μερικά χρόνια

αργότερα, το έτος 1972 αναλαμβάνει ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως
Χαλκίδος. Θα πρέπει λοιπόν να αναφέρω την απάντηση που μου έδωσε
κάποτε, όταν τον ρώτησα πώς πήρε την απόφαση να διακονήσει στην τότε

δυσπρόσιτη, φτωχή και μη ανεπτυγμένη αυτή επαρχία, αφού ήταν
Χαλκιδαίος και υπηρετούσε ως ιεροκήρυκας στο ιερό Προσκύνημα του αγίου
Ιωάννου του Ρώσου. Μου ανέφερε λοιπόν ότι κάποια μέρα ήρθαν εκεί και

τον βρήκαν επίτροποι από τον ναό του αγίου Αθανασίου ,του πολιούχου της
κωμόπολης, και του είπαν ότι «είμαστε ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα». Για
να δώσω στον αναγνώστη να καταλάβει καλύτερα τι εννοούσαν, θα πρέπει

να διεκτραγωδήσω την κατάσταση που βασίλευε από πνευματική άποψη
τότε στην περιοχή μας. Υπήρχαν λοιπόν ενάρετοι ιερείς, αλλά έλειπαν
μορφωμένοι, περιοδεύοντες ιεροκήρυκες, με αποτέλεσμα να βασιλεύει η

2