Page 10 - stylianidou-parigoritiki

συμπτώματα που παρουσιάζουν οι ασθενείς που έχουν την ανάγκη παρηγορητικής

φροντίδας. Συνήθως αυτή προσφέρεται σε ανθρώπους που βρίσκονται σε βαριάς
μορφής ασθένεια και σκοπός της είναι, όπως ήδη αναφέραμε, να τους εμψυχώσει και

να τους προετοιμάσει για το τέλος της ζωής τους.
Στη συνέχεια θα περάσουμε στο ήθος της παρηγορητικής φροντίδας, που

συνδέεται στενά με το ήθος των γιατρών και των νοσηλευτών που εμπλέκονται στη
διαδικασία. Κι αυτό, φυσικά, δεν είναι άλλο από τα αισθήματα αγάπης και συμπόνιας

που πρέπει να τρέφει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό τόσο για τον ασθενή,

όσο και τα μέλη της οικογένειάς του, τα οποία αντιμετωπίζονται σαν αναπόσπαστο
σύνολο με τον ασθενή, αφού μοιράζονται την ίδια αγωνία για την τύχη του.

Έπειτα, θα ασχοληθούμε με την παρηγορητική φροντίδα με τη χρήση

κατασταλτικών φαρμάκων. Τονίζουμε, βέβαια, ότι σκοπός της παρηγορητικής
φροντίδας δεν είναι αυτός, αλλά επιλέγεται η χρήση των μέσων αυτών, όταν έχουν

εξαντληθεί όλα τα περιθώρια και δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να παρασχεθούν
οι υπηρεσίες φροντίδας, όταν ο ασθενής έχει περιέλθει στο τελευταίο στάδιο και η

κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι η παροχή
παρηγορητικής φροντίδας δεν συντέλεσε στο να μειωθούν τα αιτήματα για ευθανασία,

κάτι που σημαίνει ότι η αποστολή της δεν έχει πετύχει ακόμη στο έπακρο και γι’ αυτό

οι τακτικές που εφαρμόζει ίσως θα πρέπει να μελετηθούν και πάλι. Οι περισσότεροι
ασθενείς, όταν νιώθουν πλέον αφόρητους πόνους, αρχικά περιέρχονται σε πολύ

άσχημη ψυχολογική κατάσταση και στη συνέχεια δεν μπορούν να περιμένουν άλλο, η
υπομονή τους έχει εξαντληθεί, αισθάνονται πως είναι «φορτίο» για τους δικούς τους

και γι’ αυτό επιλέγουν τη λύση της ευθανασίας. Παρόλα αυτά, όπως θα δούμε, η
παρηγορητική φροντίδα εξακολουθεί να θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική και γι αυτό

πολλές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, έχουν ιδρύσει ειδικές μονάδες, όπου

εξειδικευμένο προσωπικό προσφέρει υπηρεσίες φροντίδας σε ασθενείς που κρίνουν
ότι τη χρειάζονται. Παράλληλα, τονίζουμε και την αναγκαιότητα της παροχής

παρηγορητικής φροντίδας σε ασθενείς τελικού σταδίου, καθώς υπεισέρχεται πλέον

και ο θρησκευτικός παράγοντας. Ένας χριστιανός δεν πρέπει να δέχεται να τελειώσει
η ζωή του με ευθανασία – υποβοηθούμενη αυτοκτονία, αλλά να εμπιστεύεται τον

εαυτό του στα χέρια του Θεού και να περιμένει πότε θα αποφασίσει Εκείνος για το
τέλος της ζωής του. Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι ασθενείς – με

κλινικά μη αναστρέψιμη κατάσταση – καταφέρανε να την αναστρέψουν
προκαλώντας σε όλους έκπληξη. Ίσως κάτι τέτοιο να συνέβαινε και σε άλλους, αν

9