Page 10 - Vasileiou_MegAlexandros

χώρισε από τους κοινούς ανθρώπους και τον τοποθέτησε στη μικρή εκείνη

ομάδα των σπάνιων και ανώτερων ατόμων, των οποίων η σιδερένια θέλη-

ση, ο αυτοέλεγχος και η αφοσίωση στο έργο της ζωής τους μαγνητίζουν

όλους όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του. Ο Αλέξανδρος είχε μια ψυχή που

τολμούσε, γι’ αυτό και σφραγίζει το τέλος μιας ιστορικής περιόδου και την

απαρχή μιας άλλης.

Όλοι οι λαοί που «κατέκτησε» έβλεπαν ότι όχι μόνο ήταν βασι-

λιάς αλλά και θεός. «Η έμφυτη αίσθησή του για τη

βασιλεία, μια βασιλεία που βασιζόταν όχι στη δύναμη αλλά στην ευγέ-

νεια του παρουσιαστικού, στην ιπποτική συμπεριφορά και στο να ζει

κανείς όπως έπρεπε να ζει ένας βασιλιάς, βάρυνε πάνω από κάθε πράξη

της εκπληκτικής του καριέρας. «Θεωρούσε περισσότερο βασιλικό», γρά-

φει ο Πλούταρχος, «να κατακτά τον εαυτό του παρά να κατακτά άλ-

λους».

Ο Αλέξανδρος ήταν γεννημένος να γίνει βασιλιάς. Όταν κάποιοι

φίλοι του που γνώριζαν ότι ήταν γρήγορος στα πόδια, τον παρότρυναν να

τρέξει μαζί τους στους Ολυμπιακούς αγώνες -στους οποίους λάμβαναν

μέρος μόνο Έλληνες- η απάντηση του ήταν ότι θα έτρεχε, μόνο αν συνα-

γωνιζόταν με βασιλιάδες.

Από τις πολλές περιπτώσεις που διαφαίνεται η βασιλική του

νοοτροπία και η ιπποτική του συμπεριφορά απέναντι στους εχθρούς του,

οι παρακάτω είναι αξιοσημείωτες: Όταν μετά τη νίκη της Ισσού έμαθε ότι

η Σισύγαμβις η μητέρα του Δαρείου, η γυναίκα και τα παιδιά του είχαν

συλληφθεί και θρηνούσαν τον υποτιθέμενο θάνατο του, έστειλε τον Λε-

ονάτο να τις πληροφορήσει ότι ο Δαρείος ήταν ακόμη ζωντανός και ότι

9