Page 11 - doukelis_anagnorisi
P. 11
Σε κοινωνικό επίσης επίπεδο η επίσημη Εκκλησία δεν μπορεί σε καμιά
περίπτωση να συναινέσει ούτε στη σύναψη «γάμου» μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών,
ούτε βεβαίως στην υιοθεσία παιδιών από αυτά, ούτε και στον πρόσφατο νόμο
διόρθωσης του καταχωρισμένου φύλου, διότι προφανώς είναι αντίθετα στη διδασκαλία
της και στην ορθή πίστη, καθώς και διότι πρόκειται για νομικές αποφάσεις αλλαγής
πολιτισμικού παραδείγματος στην κοινωνία και όχι απλώς για πρακτική δικαιωμάτων
μιας «καταπιεσμένης» μειονότητας.
Η ομοφυλοφιλία για την Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να είναι απορριπτέα σαν
επιλογή και σεξουαλική προτίμηση όπως φάνηκε παραπάνω, δεν είναι όμως
απορριπτέος από το σώμα της Εκκλησίας ο ομοφυλόφιλος. Είτε οφείλεται σε γενετική
προδιάθεση του ανθρώπου, είτε σε συνειδητή επιλογή, είναι υπεύθυνος και πρέπει να
προσπαθήσει να εγκρατεύεται, να αγωνίζεται, να σηκώνει τον σταυρό του και να
μετανοεί για το πάθος του. Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει αυθεντικά μόνο μέσα στην
εκκλησιαστική ζωή. Η έλξη θέλει κατανόηση και συμπάθεια, το πάθος όμως δεν μπορεί
να γίνει αποδεκτό.
Ο Χριστός, μας προσκαλεί διακριτικά, ταπεινά, όλος αγάπη να τον αφήσουμε να
μας θεραπεύσει ψυχοσωματικά και να μας ενώσει στο Σώμα Του την Εκκλησία. Αν
εμείς παραμένουμε στους δαιμονικούς λογισμούς, ότι δήθεν δεν μπορεί να μας
θεραπεύσει ο Χριστός ή ότι δεν μας διαφθείρει η αμαρτία, τότε κάθε ψυχοσωματική
αμαρτωλότητα (φυσική ή παρά φύση) μας κάνει αιωνίως αμετανόητους,
απομακρυσμένους από τον Θεό, παραμένοντες δηλαδή στην πτώση μας.
Παρατηρώντας τον νόμο από θεολογική σκοπιά πρέπει να επισημάνουμε ότι
γίνεται συνεχώς λόγος για το «πρόσωπο» και τα «δικαιώματα του προσώπου». Από
23
τις συνεχείς αναφορές που υπάρχουν στο νόμο είναι εμφανές ότι ολόκληρος στηρίζεται
στο πρόσωπο, τη βούληση του προσώπου και τα δικαιώματα του προσώπου. Ποιο είναι
αυτό το πρόσωπο όμως; Έχει καμιά σχέση με το θεολογικό ορισμό του προσώπου; Η
23 ΦΕΚ Α΄ 152/13 – 10 – 2017 « Νόμος υπ’ αριθ. 4491» Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας. 2771.
10
