Page 18 - lemontzis-idioteleia

μισθῶν ἀποτυχίαν,οὒτε πληγάς ἓστι δεδιέναι τῶν εκείνως ἑρώντα· τό μέν

γάρ δούλων, ἑκείνο δέ μισθωτῶν· τό δ' οὒτω καθαρῶς φιλεῖν μόνων γίνεται

τῶν υἱῶν» (Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς 7, PG 150, 720D).

Η ηθική τελείωση δεν συνίσταται στην επίτευξη κάποιων ηθικών

πράξεων, στην ηθική ευδαιμονία, η οποία είναι δυνατόν να εγκλωβίσει

τον άνθρωπο μέσα στα δίχτυα της εωσφορικής αυτοθεώσεως, αλλά στην

επίτευξη ανιδιοτελούς αγάπης. Η τελεία αγάπη είναι υπεράνω παντός εν
τω κόσμω συμφέροντος ακόμη και πάνω από το ένστικτο της

αυτοσυντήρησης, όπως έπραξαν οι χριστιανοί της Αλεξάνδρειας που
φρόντιζαν ασθενείς από την επιδημία της πανώλης που ενέσκηψε στην

πόλη το 250, ρισκάροντας τη ζωή τους από αυτή τη μεταδοτική ασθένεια,

όπως αναφέρει ο άγιος Διονύσιος Αλεξανδρείας, και για αυτό το λόγο

οφείλουμε οι χριστιανοί να αγαπούμε τους εχθρούς. Ούτε η πίστη μόνον,

όπως πιστεύουν οι προτεστάντες, ούτε τα αξιόμισθα έργα, όπως

πιστεύουν οι ρωμαιοκαθολικοί, σώζουν μόνον, αλλά η αγάπη, όπως λέει

ο Απ. Παύλος (Α΄ Κορ,13)(Βλ. Ιωάννου Ρωμανίδη Πρωτοπρεσβυτέρου, Το

προπατορικόν αμάρτημα, Αθήνα 1989, σελ. 116). Σε αυτό το στάδιο ο τρόπος

συμπεριφοράς δεν υπακούει σε έναν εξωτερικό νόμο αλλά αποτελεί

βαθύτατη θέληση του προσώπου και για αυτό ταυτίζεται με την επίτευξη

της ελευθερίας. Η ηθική λοιπόν στο τρίτο στάδιο δεν είναι ετερόνομη

αλλά αυτόνομη.

Η κατά του φόβου του θανάτου και του σατανά μάχη προς επίτευξη

της εν Χριστώ ελευθερίας από κάθε ιδιοτέλεια και ανάγκη κατέχει

ουσιαστική θέση στη βιβλική και πατερική σκέψη λουκ.12,4 μαρκ4,40. Οι

17