Page 14 - GerElisaios-ekdilosi

3. Ὅμως ὁ Γέροντας συνδύαζε πάντοτε τό αὐστηρό

καί τό φιλόστοργο στήν παιδαγωγία του, διατηροῦσε τό
ἀνθρώπινο πρόσωπο, τήν ἀνθρώπινη εὐαισθησία, ὅπου

ὑπῆρχε ἀνάγκη, καί εἶχε τήν μέριμνα γιά ὅλα, τήν
διακονία, τό φαγητό, τό ἐργόχειρο, τήν ἐπιβίωσι τῆς
συνοδείας, τήν ἐλεημοσύνη.

Ἔλεγε, ἐνῶ ἦταν ἀσθενής ἀπό τήν καρδιά του, «Καί
τώρα, ἡ συνοδεία, θέλουν ἀλεύρι καί μετά σταφύλια διά

κρασί καί περιμένουν τές σφραγίδες καί τά
κομβοσχοίνια νά τά πουλήσῃς, νά πάρουν αὐτά πού
θέλουν, καί ἄν τύχουν καί πάλιν γιατροί, πᾶν καί αὐτά

(δηλαδή τά χρήματα). Δι᾽ αὐτό πῶς νά πάρω τά 200
κομβοσχοίνια; Πεντάρα δέν ἔχω». Καί ἄλλα τέτοια
ἀνθρώπινα καί φυσικά διαβάζομε. Δέν ἦταν ἕνας

ἰδεολόγος ἡσυχαστής, ἀλλά ἦταν ἕνας πρακτικός
διάκονος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.

Εἶχε τά ἀποστολικά σημεῖα τῆς κλήσεως στήν
μοναχική ζωή, τῆς πτωχείας, τῆς αὐταπαρνήσεως,
φέροντας τά στίγματα τοῦ σταυροῦ ἐπάνω του. Ἀλλά

ἦταν καί γνήσιος μεταδότης τῆς μαρτυρίας τοῦ σταυροῦ
καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου πρός ὅλους ὅσους
ζητοῦσαν λόγον Θεοῦ, μαθητεύοντας τούς ἐγγύς καί

τούς μακράν. Ὅλους τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις του

14