Page 25 - ioannou-kapnisis

Όταν τελούσε τα άγια Μυστήρια, φαινόταν όλο το μέγεθος της διάκρισης και
της υπομονής του π. Ιγνατίου. Μια φορά, πολύ παλιά, ο Γέροντας είχε πάει
σε ένα χωριό να λειτουργήσει, κι έτυχε κι εγώ να βρίσκομαι στην λειτουργία.

Ξαφνικά, κι ενώ κήρυττε, κάπου προς το τέλος της ακολουθίας, μια γριά
τόλμησε να πάει στην Ωραία Πύλη, να τον διακόψει, και να του πει

«συντόμεψε, έχουμε και μνημόσυνο». Αν ήταν άλλος κληρικός, η γυναίκα
αυτή θα επιπλήττονταν αυστηρά, και δικαίως. Αυτός όμως έτεινε
καταφατικά την κεφαλή, είπε «εντάξει», αλλά συνέχισε κανονικά το
κήρυγμα για να ενημερωθεί ο λαός (δεκαετίες ολόκληρες μετά τον ρώτησα

γιατί τότε δεν αντέδρασε, και μου είπε με συμπάθεια για το ποίμνιο και
απάθεια δική του έναντι του εγωισμού: «δεν ήξερε ο κόσμος». Είχε βαθιά
αίσθηση ότι ο κόσμος αγνοούσε τα πάντα). Κάποιοι άλλοι τελικά έκαναν

παρατήρηση σε αυτήν την γυναίκα. Ο Γέροντας επίσης στα χωριά είχε να
αντιπαλέψει και τον μεγάλο εχθρό της αμάθειας. Κάποια στιγμή θυμάμαι,
σε ένα διπλανό χωριό, ενώ έκανε κήρυγμα, κάτι γεροντάκια, που δεν

έλειπαν μάλιστα ποτέ από την εκκλησία, φαινομενικά ευσεβέστατα,
αντιδρούσαν σε αυτά που ο Γέροντας κήρυττε. Συγκεκριμένα, ο πατήρ
Ιγνάτιος έλεγε ότι μια μέρα ο Θεός, όπως λέγει το Ευαγγέλιο, θα συνάξει

όλες τις φυλές της γης σ’ έναν τόπο, και θα κρίνει την ανθρωπότητα κ.λπ.
Μόλις ο Γέροντας ανέφερε ότι «θα συναχτούν όλα τα έθνη σε έναν τόπο», τα
γεροντάκια γέλασαν και είπαν ότι όλα αυτά είναι «παραμύθια», και ότι δεν

μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ότι ο Θεός αδυνατεί να τους συνάξει όλους και
άλλα παρόμοια. Δυστυχώς ο Γέροντας τα καταλάβαινε όλα αυτά, τις
φωνασκίες και τις αμφισβητήσεις ορισμένων, αλλά έκανε μεγάλη υπομονή,

και παρίστανε ότι δεν αντιλαμβάνονταν τίποτε. Ευτυχώς όμως, τα χρόνια
πέρασαν, συνειδητά ή ασυνείδητα μάθαμε απ’ αυτόν πολλά, και
τουλάχιστον τέτοιου είδους αφελείς απορίες φαίνεται να εξέλιπαν.

Το φοβερότερο, ιερότερο πράγμα στην γη, είναι ότι ο Κύριός μας γίνεται
Ευχαριστιακός άρτος και οίνος. Ο π. Ιγνάτιος ευλαβούνταν πάρα πολύ τα

άγια μυστήρια. Μια φορά, λοιπόν, σε μια λειτουργία Δεκαπενταυγούστου,
ένας ιερέας, δίχως ευλάβεια, δυστυχώς, κοινωνούσε τόσο γρήγορα τον
κόσμο, ώστε η θεία Κοινωνία χυνόταν από δω και από εκεί. Αρκετή χύθηκε

μάλιστα στην μπλούζα μιας διπλανής κύριας. Αυτό το φρικτό πράγμα μια
φορά στη ζωή μου το έχω δει. Λοιπόν, πήγα αργότερα στον Γέροντα και του
είπα τι είχε συμβεί. Μου είπε ότι αν το γεγονός συνέβη τελευταία, πρέπει να

25