Page 29 - ioannou-kapnisis
P. 29

Ιγνάτιος,    μόνο  ο  Χριστός  καρφώθηκε  στον  Σταυρό,  οι  δύο  ληστές  απλά
                δέθηκαν).Πρέπει μετά να θυμόμαστε ότι μας περιμένει ένας τάφος, κατόπιν
                να  συγχωρούμε  με  χαρά  και  με  την  καρδιά  μας  τους  εχθρούς  μας,  να

                κάνουμε  ελεημοσύνη  με  πολλή  αγάπη,  πολύ  πόνο  και  όσο  μπορούμε
                περισσότερο,  και  να  μελετάμε  το  Ευαγγέλιο,  την  Καινή  διαθήκη,  για  να

                φωτιστούμε και να γνωρίσουμε τον Χριστό (αλλά και όλη φυσικά την Αγία
                Γραφή).

                Ο  κήρυκας  της  ταπεινώσεως  δεν  θα  μπορούσε  φυσικά  να  μην  είναι  το

                ζωντανό της παράδειγμα. Αρκεί μόνο να διηγηθώ κάτι μικρό: κάποια φορά
                λοιπόν,  ανακαλύπτοντας  κάποιο  καλό  έντυπο  με  υλικό  κατά  των
                Πεντηκοστιανών,  συνέταξα  ένα  κείμενο  και  το  πήγα  στον  Γέροντα  για  να

                δημοσιεύσει  κάτι  επί  του  θέματος.  Ο  Γέροντας,  για  να  μην  με  προσβάλει,
                απέκρυψε ότι ήδη είχε εκδώσει κατατοπιστικότατο ολόκληρο βιβλίο με αυτό
                το  θέμα,  στο  οποίο  είχε  πλούσιο  υλικό,  πολύ  καλύτερο  από  αυτό  που  είχα

                βρει εγώ. Όταν λίγο μετά έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του, παραξενεύτηκα.
                Αναρωτήθηκα γιατί δεν μου είπε τίποτε. Αλλά είναι προφανές ότι δεν ήθελε
                να  επιδειχθεί,  λέγοντάς  μου  «ιδού,  τι  εμπεριστατωμένο  σύγγραμμα  έχω

                γράψει».

                Μια φορά επίσης συνέβη το εξής, πράγμα που δεν μου το αφηγήθηκε ο ίδιος,
                αλλά  το  έμαθα  από  κάποιο  πνευματικό  του  παιδί,  στενό  του  συνεργάτη:

                τρεις  καρδιακοί  φίλοι,  όλοι  κληρικοί,  ο  αοίδιμος  Μητροπολίτης  Πρεβέζης
                Μελέτιος,  ο  π.  Π.    και  ο  ίδιος  ο  π.  Ιγνάτιος,  περνούσαν  έξω  από  την

                «Παναγούδα»,  το  περίφημο  κελί  του  αγίου  Παϊσίου,  από  το  οποίο  διήλθε
                τόσος  πολύς  κόσμος  και  έφθασε  να  γίνει  κολυμβήθρα  πνευματικής
                αναβάπτισης  του  νεώτερου  ελληνισμού.  Ξαφνικά,  ο  π.  Παΐσιος,  χωρίς  να
                τους έχει δει, φώναξε δυνατά: «θέλω έναν εξομολόγο». Τον ρώτησαν τότε –

                ήταν  και  οι  τρεις,  από  όσο  γνωρίσω  –  «ποιον  θέλετε;»  και  είπε  «τον  π.
                Ιγνάτιο».  Και  ενώ  ο  Γέροντας  δεν  ήθελε,  έλεγε  ότι  είναι  ανάξιος  να  τον

                εξομολογήσει κλπ, ο π. Παΐσιος  τον πίεζε, και έκανε υπακοή. Όταν γύρισε,
                είπε ότι δεν ήταν άξιος να εξομολογήσει έναν άγιο.

                Ιδίωμα του ταπεινού, λέγει ο π. Ιγνάτιος, είναι ότι δεν κρίνει πότε κανέναν.

                Θυμάμαι λοιπόν ότι μια φορά του διηγήθηκα για κάποιον κληρικό, που έλεγε
                ότι  κάποιοι  νεοφανείς  Άγιοι  (πριν  την  αγιοκατάταξή  τους),  όπως  ο  π.
                Πορφύριος  ,  ο  π.  Παΐσιος    κ.λπ.  δεν  είναι  πραγματικοί  Άγιοι.  Το  ανέφερα



                                                       29
   24   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34