Page 22 - koios-laografia

Αυτό μόνο να αναλογιζόμαστε. Ο Ίδιος απλοποιεί την ενδυμασία μας και
ως καλύτερη φορεσιά θεωρεί την Μετάνοια με τα δάκρυά της και την
Αγάπη. Όταν μας συνοδεύουν αυτά τα ενδύματα τότε «ας χτυπήσει και

για μας η καμπάνα». Ας είναι ευλογημένο.

Τελικά, αυτά τα σοβαρά προβλήματα σε βουτάνε απ’ το κεφάλι και σε
βγάζουν έξω από τον δρόμο της γραφής σου. Όμως, είναι πολύ έντονα
προβλήματα και δύσκολα ξεφεύγει κανείς την επίδρασή τους. Άλλωστε
μερικές σκέψεις, που στο κάτω-κάτω δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να

τις δεχθεί, δεν είναι άσχημο να τις συζητήσεις. Άλλος θέλει να πιστεύει
ότι εδώ είναι η ζωή και ο θάνατος, εδώ η κόλαση και ο παράδεισος, δεν
υπάρχει ζωή μετά θάνατο, δεν υπάρχει ανάσταση και ό,τι δήποτε άλλο.
Με γεια του με χαρά του. Ο Θεός τον έπλασε να έχει ελεύθερη σκέψη.
Προσωπικά, λέω, αν δεν πίστευα στην αθανασία της ψυχής και στην

Ανάσταση, δεν θα ήθελα να έχω γεννηθεί. Ίσως είναι αμαρτία η σκέψη
μου αυτή, αλλά, να, έτσι σκέφτομαι για την δική μου ύπαρξη. Είναι
προσωπικό πρόβλημα και προσωπική υπόθεση καθενός. Ο Θεός ας
φωτίζει κάθε άνθρωπο «εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι μυστήριο, και ως σοβαρό μυστήριο

αντιμετωπίζεται από εμάς τους ίδιους. Αναμφίβολα μας προβληματίζει
και γι αυτό στην εκδημία του θανόντος συμμετέχουν συνήθως όλοι οι
συγγενείς, φίλοι και γνωστοί. Στα χωριά, καθώς οι σχέσεις των
ανθρώπων είναι προσωπικές και είμαστε γνωστοί με τα ονόματά μας,
λέμε ότι «πέθανε ο Γιώργος, ο Γιάννης, η Μαρία, η Σοφία», ή

οποιοσδήποτε άλλος ή άλλη, η συμμετοχή στην εξόδιο ακολουθία είναι
κατά κανόνα πάνδημη. Γινόταν η διανυκτέρευση του νεκρού από τους
συγγενείς και φίλους. Μέχρι την ώρα της ταφής επισκέπτονται και
χαιρετούν τον νεκρό σχεδόν όλοι οι χωριανοί, ανάβοντας ένα κεράκι στην
εξώπορτα και προσφέροντας λουλούδια και τον χαιρετισμό στον νεκρό.
Υπήρχε συνήθεια, την οποία και μέχρι τώρα μερικοί την κρατούν, να

τοποθετούν στο στόμα του νεκρού ένα μεταλλικό νόμισμα , που συνήθως
ήταν χρυσή λίρα. Οι θρήνοι αποτελούσαν συστατικό του τελετουργικού.
Αν, μάλιστα, ήταν νέο πρόσωπο οι θρήνοι, τα γνωστά μοιρολόγια, ήταν
σπαραξικάρδιοι. Οι μάνες, οι γιαγιές, οι φίλοι, εξέφραζαν τον μεγάλο
πόνο με τα μοιρολόγια. Ήταν πάντα αυτοσχέδια, αναφέρονταν στην ζωή,

21