Page 51 - koliofoutis_poimenas

δραστηριότητες κάτω από συνθήκες πολλαπλής αβεβαιότητας, η « οποία θέτει υπό

αμφισβήτηση όχι μόνο την πραγματοποίηση κέρδους, αλλά και αυτήν τη διατήρηση της
περιουσίας που διαθέτει ο επιχειρηματίας για την αρχική της ίδρυση ».

« Η ιερατική διακονία είναι επίσης γεμάτη από δυσκολίες και κινδύνους ». Ο

άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι « ο ποιμένας πρέπει να
διαθέτη φρόνηση και μυρίους οφθαλμούς, ώστε να εξετάζη από όλες τις πλευρές τη

διάθεση της ψυχής. Όπως δηλαδή πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να
αποδεχθούν θεραπεία με πικρά φάρμακα άγονται στην απόγνωση και χάνουν κάθε ελπίδα

για τη σωτηρία τους, έτσι και εκείνοι οι οποίοι δε δέχθηκαν την κατάλληλη εκπαίδευση

για τα αμαρτήματά τους εκτρέπονται σε ολιγωρία και γίνονται πολύ χειρότεροι,
οδηγούμενοι στη διάπραξη μεγαλυτέρων αμαρτημάτων. Πρέπει λοιπόν ο ιερωμένος να

μην αφήνη ούτε αυτές τις περιπτώσεις ανεξέταστες, αλλά οφείλει να τις διερευνά με

ακρίβεια και να χορηγή την κατάλληλη θεραπεία, για να μην καθίσταται μάταιη η
προσπάθειά τους. Έχει δε να πράξη πολλά, όχι μόνο στον τομέα αυτό, αλλά και στην

επαναφορά στους κόλπους της Εκκλησίας των αποσχισθέντων μελών της. Ο ποιμένας
των προβάτων καταφέρνει πάντοτε να τα διατηρή στον έλεγχό του και αν κάποιο από αυτά

εκτραπή της πορείας και αφού εγκαταλείψη τον πλούσιο βοσκότοπο μεταβή για την τροφή
του σε άγονα και απόκρημνα χωράφια, αρκεί ο ποιμένας να φωνάξη δυνατά και θα

καταφέρη να περιμαζέψη στην ποίμνη το πρόβατο που είχε χωρισθή από το κοπάδι 134 ».

Παρόλ’ αυτά, η καρποφορία του ποιμαντικού έργου, στο βαθμό κατά τον οποίο
ο ποιμένας επιτυγχάνει να μετασχηματιστεί σε « καλό σπορέα », που διασπείρει τη

σπορά του λόγου του Θεού προς άπασα κατεύθυνση, θεωρείται βέβαιη και δεδομένη.

Ο σπόρος αυτού του υπομονετικού γεωργού βλαστάνει και αυξάνει « ως οὐκ οἶδεν

134 « Διὰ τοῦτο πολλῆς δεῖ τῆς συνέσεως τῷ ποιμένι , καὶ μυρίων ὀφθαλμῶν πρὸς τὸ περισκοπεῖν
πάντοθεν τὴν τῆς ψυχῆς ἔξιν. Ὧσπερ γὰρ εἰς ἀπόνοιαν αἴρονται πολλοί, καὶ εἰς ἀπόγνωσιν τῆς ἑαυτῶν
καταπίπτουσι σωτηρίας ἀπὸ τοῦ μη δυνηθῆναι πικρῶν ἀνασχέσθαι φαρμάκων· οὕτω εἰσι τινές, οἵ διὰ
τὸ μὴ δοῦναι τιμωρίαν τῶν ἁμαρτημάτων ἀντίῤῥοπον εἰς ὀλιγωρίαν ἐκτρέπονται, καὶ πολλῷ γίνονται
χείρους, καὶ πρὸς τὸ μείζονα ἀμαρτάνειν προάγονται. Χρὴ τοίνυν μηδὲν τούτων ἀνεξέταστον ἀφεῖναι ,
ἀλλὰ πάντα διερευνησάμενον ἀκριβῶς καταλλήλως τὰ παρ’αὐτοῦ προσάγειν τὸν ἱερωμένον, ἵνα μὴ
μάταιος αὐτῷ γίνεται ἡ σπουδή. Οὐκ ἐν τούτῳ δὲ μόνῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ τὰ ἀπεῤῥηγμένα τῆς Ἐκκλησίας
μέλη συνάπτειν πολλὰ ἴδοι τις ἂν αὐτὸν ἔχοντα πράγματα. Ὁ μὲν γὰρ τῶν προβάτων ποιμὴν ἔχει τὸ
ποίμνιον ἑπόμενον, ᾗπερ ἂν ἠγῆται· εἰ δὲ καὶ ἐκτρέποιτό τινα τῆς εὐθεῖας ὁδοῦ, καὶ τὴν ἀγαθὴν ἀφιέντα
νομὴν λεπτόγεα καὶ ἀπόκρημνα βόσκοιτο χωρία, ἀρκεῖ βοήσαντα σφοδρότερον συνελάσαι πάλιν, καὶ
εἰς τὴν ποίμνην ἐπαναγαγεῖν τὸ χωρισθέν·» : PG 48, 635.

50