Page 27 - moulopoulou_xiliasmos

Γεωργία Μουλοπούλου:
Ο Χιλιασμός στην πρώτη Εκκλησία και στην σύγχρονη εποχή

χιλιετία αποτελεί για την Εκκλησία την περίοδο εντός της ιστορίας

μεταξύ των δύο παρουσιών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κάτι που

70
συμβιβάζεται και με τα όσα γράφει στην Α΄ Κορ. 15, 22-24 ο Παύλος .
Είναι γνωστό ότι στη μεταποστολική περίοδο οι απόψεις που

αφορούσαν σε εσχατολογικά θέματα παρουσίαζαν ιδιαίτερο

ενδιαφέρον. Στη βάση αυτήν εντάσσονται και οι υπολογισμοί της

επιστολής του Βαρνάβα για το τέλος της ιστορίας. Εκείνος ως αρχικό

σημείο τοποθετεί τις έξι ημέρες της δημιουργίας οι οποίες

ισοδυναμούν με έξι χιλιετίες, εφόσον «…μία ἡμέρα παρά Κυρίου ὡς

ο άνθρωπος από τον Παράδεισο και αντιμετώπισε τη θνητή ζωή. Μόλις συμπληρωθούν
τα έξι χιλιάδες χρόνια σαν έξι μέρες, έρχεται η εβδόμη, το Σάββατο, δηλαδή τα τελευταία
χίλια χρόνια των αγίων που αναπαύονται για να τελέσουν το Σάββατο. Αυτή η γνώμη,
λέει ο Αυγουστίνος, θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή ώς ένα σημείο, αν υπήρχαν και
πνευματικές χαρές που θα απολάμβαναν οι άγιοι ενώπιον της παρουσίας του Κυρίου,
εκείνο το Σάββατο. Ο Αυγουστίνος καταδικάζει τα λεγόμενα για ατελείωτα γεύματα, τα
οποία γίνονται πιστευτά μόνο από ανθρώπους σαρκικούς. Εδώ υπάρχει ένας Χιλιασμός
που ο Αυγουστίνος τον καταδικάζει απόλυτα. Είναι η χρονική αντίληψη μιας ζωής με
πολλαπλάσιες απολαύσεις των σαρκικών ανθρώπων που δεν έχουν άλλο να δουν στο
χριστιανικό ιδεώδες. Υπάρχει και ο Χιλιασμός που δέχεται την πνευματική βασιλεία του
Θεού πάνω στη Γη, άποψη που είχε δεχθεί ο Αυγουστίνος. Τι γίνονται τα χίλια χρόνια της
Αποκαλύψεως; Πρόκειται για την έκτη χιλιετηρίδα, νοούμενη ως έκτη μέρα, της οποίας
διατρέχουμε το τελευταίο μέρος. Κατόπιν θα ακολουθήσει το ανέσπερο Σάββατο, ενώ
δέχεται και την ανάπαυση των αγίων. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει την αντίληψη χωρισμού
του κόσμου σε χιλιετίες και μας δείχνει πως ο Αυγουστίνος δεν απέρριψε κάτι τέτοιο. Αυτό
που απορρίπτει είναι η ενδιάμεση χιλιετία μεταξύ της έκτης και του νέου κόσμου του
μέλλοντος. Η έβδομη μέρα σημαίνει εδώ τον κόσμο του μέλλοντος. Η δεύτερη ερμηνεία
βλέπει στα χίλια χρόνια τον συνολικό χρόνο του κόσμου. Όμως ο Αυγουστίνος προτιμά
την προηγούμενη. Έτσι, χίλια χρόνια συμπίπτουν με την έκτη χιλιετία που εγκαινίασε ο
Χριστός, δηλαδή με την Εκκλησία, στην οποία η βασιλεία του Χριστού θα ασκείται
αποτελεσματικά. Βλ. Παπαδόπουλος, Όπ.π., σ. 197-198.
70 Δεσπότης, (2010), Όπ.π., σ. 329-330. Α΄ Κορ. 15, 22-24: «ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ ᾿Αδὰμ πάντες
ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται. ἕκαστος δὲ ἐν τῷ ἰδίῳ
τάγματι· ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ· εἶτα τὸ τέλος, ὅταν
παραδῷ τὴν βασιλείαν τῷ Θεῷ καὶ πατρί, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχὴν καὶ πᾶσαν
ἐξουσίαν καὶ δύναμιν».

26