Page 15 - stylianidou-parigoritiki

της υγείας, δ) Η μείωση της αναπηρίας, ε) Η διάσωση από τους κινδύνους και στ) Η

ελάφρυνση της ψυχικής και σωματικής ταλαιπωρίας (Κρανιδιώτης και συν., 2010).
3) Η μη πρόκληση βλάβης και πόνου. Ο γιατρός σύμφωνα με την αρχή αυτή,

οφείλει να ενεργήσει χωρίς να προκαλέσει βλάβη και πόνο στον ασθενή. Πρόκειται
για το ιπποκρατικό «μη βλάπτειν». Η αρχή αυτή επιτάσσει την αποχή από ενέργειες

που απειλούν τη ζωή του ασθενή ή ακόμη και την ποιότητά της. Στη λατινική
παράφραση του ιπποκρατικού «μη βλάπτειν», “primum non nocere” (πρώτα και πριν

απ’ όλα, μη βλάπτεις), η επιταγή αυτή αναβιβάζεται σε πρώτιστο μέλημα του ιατρού.

Όπως καταλαβαίνουμε, το μη βλάπτειν συνιστά αυστηρότερη απαίτηση από το
ωφελέειν. Η κεντρική του θέση στην κλινική Ιατρική αποτυπώνει την πανάρχαια

προσπάθεια του ιατρικού σώματος να καταπολεμήσει την αγυρτεία και να κερδίσει

την εμπιστοσύνη των ανθρώπων (Κρανιδιώτης και συν., 2010).
4) Η αρχή της ισοτιμίας. Η αρχή αυτή υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα

δικαιώματα για ζωή και υγεία. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι ασθενείς πρέπει να
αντιμετωπίζονται με ισονομία υπό όλες τις συνθήκες, (Beauchamp & Childress,

2009), ανεξάρτητα, δηλαδή, από το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα και την κοινωνική
τάξη. Το δεύτερο κριτήριο είναι η δίκαιη κατανομή των διαθέσιμων πόρων για

ιατρικούς σκοπούς. Όταν αυτοί δεν είναι επαρκείς, τότε είναι ανάγκη να διατίθενται

για τη θεραπεία των ασθενών εκείνων που έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να
ωφεληθούν από τη χρήση τους. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο γιατρός πρέπει να

πάψει να αντικρίζει τον κάθε ασθενή σαν μια μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα,
που χρειάζεται βοήθεια, και να μην παράσχει στον ασθενή την απαραίτητη φροντίδα

λόγω της έλλειψης αρκετών πόρων (Κρανιδιώτης και συν., 2010).
Από όλες τις παραπάνω αρχές δεν μπορούμε εξ ορισμού να βάλουμε κάποια σε

προτεραιότητα έναντι άλλων. Αυτό εξαρτάται από το φιλοσοφικό πλαίσιο που διέπει

τον κάθε άνθρωπο, όταν αυτός έρχεται σε άμεση επαφή με το φαινόμενο της υγείας
και της ζωής γενικότερα. Τα διάφορα πλαίσια όμως παρουσιάζουν διαφορές μεταξύ

τους, με αποτέλεσμα να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους οι παραπάνω βασικές

αρχές. Για παράδειγμα, ένας γιατρός προτείνει ένα σχήμα θεραπείας σε ασθενή
προκειμένου να τον ωφελήσει από κάποια κακοήθη ασθένεια. Ο ασθενής όμως έχει

το δικαίωμα να αρνηθεί πλήρως τη θεραπεία που του προτείνεται. Έτσι όμως, μπορεί
να έρθει σε σύγκρουση η αρχή της αυτονομίας του ασθενή με την αρχή της ωφέλειας

που θέλει να τηρήσει ο γιατρός.

14